သဿတ္မန္ဍဳင္ေသံ သြက္အစာံသဿတ္မန္အလုံဂကူမန္

တုိင္ထဝ္
ဖဝ္ရဂုိန္ ၈မံက္၊ ၁၃၇၂။မာတ္ခ်္၊ ၁၂၊ ၂၀၁၁။

နာဲထဝါတ္ေဘာင္ မႏၵ ယဿဳမန္ေဇတ္တ္ မဟိမု နာဲဂံင္သၠာ အယုက္ ၃၅သှာံ မဒွ္ေတှာဝ္ေဝါင္သမႏၵ မဒွ္သဿတ္မန္ဍဳင္ေသံ မလုက္စုက္ကုႝဝင္နန္ဍဳင္ေသံဂွ္ နဒဒွ္ညးစှးဍဳင္ေသံမြဲ ကၜဳင္စိုပ္ကဿိန္ဍဳင္အေမရိကာန္တုဲ ဌာနအလုႝအသ႘မေဆင္စပ္တံ ေကတ္အ႐ုီအဗင္ကုႝေဗာ္သြးေကာန္ဂကူမန္ မတဵပႜဲဝွတ္ဝိင္ဂမၜဳိင္တုဲ ပႜဲစဿတ္တၛဲဂိတုမာတ္မသုန္ဂွ္ ပု႙မန္တံ ေကၜာန္သၸသ ဘင္ကှာ ဒုင္တၜဳင္ညးေတံတုဲ ေကာန္ဂကူမန္တံ သုီမအိုဟ္တဿဳိဟ္ဂၜမ္စိုတ္ တိုန္စိုပ္ျဂဳျဂဳျဂဳီျဂဳီအိုတ္ရ။

နာဲမန္ဒ ကၜဳင္စိုပ္အေမရိကာန္ နဒဒွ္ညးစှးဍဳင္ေသံဂွ္ သတုပ္ကုႝညးစှးဍဳင္မန္ကုီမာန္ရ။ ဇကုဇကုညးေတံေလဝ္ ဂြံဆုႝကုႝဂကူမန္ ပႜဲအေမရိကာန္တံဂွ္ရ ဒွ္တရဵေတဿင္ေရာင္ဂွ္ ဟုီသြဟ္ရ။

ၐိုန္ရအလုႝအသ႘ အေမရိကာန္ ခါန္ကှက္ကုႝလဝ္မှိဟ္ကၜာဲေစၜာံဘာသာေသံ ေအန္ဂလိက္ မြဲတၜကုီေလဝ္ ဆဂး ဟိုတ္နဴညး ေတံ ဟုီအေရဝ္မန္ နကုႝ အခိုက္ဍဳင္မန္ မဟြံေသင္ကုႝဍဳင္ေသံ ခိုဟ္ဟ္မာန္ဂွ္တုဲ ေကာန္ဂကူမန္ မပဒတဵပႜဲကဿိန္ဍဳင္အေမရိ ကာန္တံ ကတုႝဒွ္အမ္သဝ္ ေလာန္သန္ရ။ သဿတ္ျဗဵမေကတ္တာလ်ဳိင္ကၜာဲေစၜာံဘာသာဂွ္ ဟြံဒးကၜာဲဘာသာမြဲသာ္ရ။

“အဲမံင္ပႜဲကြာန္ကအ္သိုက္ၐါသှာံ ဆဂး ေယ်ဝ္ (ဗၜာဲသဿိင္) ေၾကဝ္ဏာ မိက္ဂြံစဿ႘တ္အဲ ဒဿာနဴရဲကြာန္တံ ေကာ္မံင္အဲ “မန္ေသံ” ဂွ္တဲု ေဖက္ဒွ္အခက္အခုဲကုႝတၜသၛိ အဲမမံင္ဂွ္တုဲ အဲဒးအာေအာပ္တိက္ပႜဲသုသာန္ ပိတၛဲ၊ တုဲ ပလက်ာ္တုဲ ဂြံကေလင္စဵစိုပ္ဍဳင္ ေသံရ” ဂလာန္ဝြံ နာဲမန္ဒ ေကာ္ နာဲဂံင္သၠာ ဟုီရ။ ေဗာ္ဍဳင္မန္တိဿ အခိင္ဂွ္ ခ႐ိုင္သဓုီဂွ္ ခုတ္ကုႝလဝ္ယဿဳညးေတံ နာဲဂံင္သၠာဂွ္ နကုႝယဿဳေကာန္ ပှာန္မန္ဂ္ွ ညးေတံဂြံကေလင္စဵစိုပ္ဍဳင္ေသံပၜန္ရ။

ပႜဲကုႝညးေတံ အာစိုပ္ဍဳင္မန္ သြက္ဂြံလၛတ္လိက္မန္ ေကုာံ အကာဲအရာေကာန္ဂကူမန္ဂွ္ မိမယာဲတညးေတံ ဟြံမိက္ကုႝအာတုဲ ညးေတံကပွ္ယာတ္စိုက္ နကုႝအ႐ုီအဗင္သကံရဲညးေတံ နာဲေဗာ္ (လဿဳဟ္မှဳံပႜဲရးအိုဝ္ဟာဲအိုဝ္၊ ဍဳင္အေမရိကာန္)ဂွ္ ကၜတ္တိတ္ နဴသၛိ အခိင္သၢါဗံၲရ။

ညးေတံကေလင္စဵစိုပ္ဍဳင္ေသံတုဲ ေကာန္ဝုတ္ဨကရာတ္ေသံ မန္ပု႙ေကာ္ဒဿံင္ ၾသိဒုင္ဂွ္ သဿာန္ညးေတံ စပ္ကုႝတရဵညးေတံ ဍဳင္မန္ေတဿင္င္ဂွ္တုဲ ညးေတံဟုီဂွ္ ေတဿင္တှဟ္သအာင္ဟဿဲ၊ ဆဂး တိဍဳင္မန္ ညးေတံေကတ္နင္တုဲ သၸေ႐ွ္ေသွ္ရဵဂဵတဵေရာင္ဂွ္ ညးဟုီေသာင္ထၞးကုႝ ရာဇာကုမၼာရ႘ဂွ္ရ။

“အဲေကတ္နင္တိကြာန္ကအ္သိုက္တုဲ အဲဂိုင္စြံပတန္သၸေ႐ွ္ေသွ္ရဵဂဵရ၊ နာဲျဗဵသိရိဒုင္ ရာဇကုမၼာရ႘ဍဳင္ေသံ တီေကတ္ဒဒွ္ဂွ္တုဲ ညးအာတ္ေကတ္အဲကဝက္တုဲ ညးစုတ္လဝ္ပႜဲခႜအ္ထဝ္ (သၜိဳင္ထဝ္) တုဲ စြံပတန္သြေ႐ွ္ေသွ္ရဵဂဵရ” ဂလာန္သာ္ဝြံ နာဲမန္ဒ ဟုီေသာင္ကလးရ။

“အဲေကတ္နင္တိကြာန္ကအ္သိုက္ဂွ္ ရဲကြာန္ကအ္သိုက္တံ ဟုီ၊ “ေသံပရအ္” ေရာင္ဂွ္ေလဝ္ ညးေတံဟုီသုီမအီျဂဳိင္ရ၊ ဒဒွ္ ရစြံငၛဳဟ္မးဟြံတုပ္ညးသၠံဂွ္ ညးေတံစ႘ပ်းကုႝရ၊
ဟိုတ္နဴနာဲမန္ဒ ဟုီဂလာန္စပ္ကုႝဂြံစဵမံင္ဍဳင္မန္ ပြဳိင္ၐါသှာံ ဗြဲမမှဳံကုႝအခက္အခုဲမေဇှာ္ဂွ္တုဲ ေကာန္ဂကူမန္ မတိုန္စိုပ္ သဘင္ကှာတံ ဍာ္ရမတ္ျပဟ္ လ႐ုိအ္ခအိက္အိုတ္ရ။ ဂလိုင္ဝြံ ဂံင္သၠာ၊ ဂလိုင္ဝြံ ဒုင္ဂိုင္ေကတ္ျဇဳိဟ္နက္၊ ဂလိုင္ဝြံ သႜဳိက္ ဆာန္တိဍာ္ဍဳင္မန္ေရာင္ဂးတုဲ လ႐ုိအ္ယာံအိုတ္ရ။

နာဲမန္ခ်ဳႝ ဟုိတ္နဴလ႐ိုအ္ခအိက္ဂွ္တုဲ ဟုီပတိတ္ရမ်ာင္ဟြံတိတ္ စပ္ကုႝနာဲမႏၵ ဒုင္ဒဒိုက္ ဒုင္ဂိုင္ေကတ္ဂွ္ရ။ နာဲမန္ခ်ဳႝဂွ္ ဟိုတ္နဴ ဒွ္ဒဿံင္ဇာတိကြာန္ေၾကဝ္ဏာပၜန္ မမှံဳဗဒဲါကြာန္ကအ္သိုက္ဂွ္တုဲ ဒးဒုင္စသိုင္ေဇှာ္ရ။

မိှဟ္ျဗဵ ေကုာံ မှိဟ္ၾတံဳတံလၛဳႝ ေကၜက္မတ္ ပပှဇိုတ္မတ္တုဲ ကၜတ္လ႐ုိအ္ဒဿံင္ေလဝ္ ဂြံဆုႝေကတ္ ဗြဲမဂၜဳိင္အိုတ္ကုီရ။
နာဲထဝါတ္ေဘာင္ မႏၵ ပေကာံပေကဝ္ကၜဳင္ကေပါတ္ေၾတံၾတဟ္မမှဳံကုႝငၛဳဟ္မး သြက္ဂြံဒွ္က်ာ္ၾသ႘အာဲတဿာဲေကာန္ဂကူမန္တံ ဂွ္တုဲ လဿဳဟ္ဝြံ တိုက္ထၞးပ်းပႜဲသၛိညးဂွ္ မှိဟ္ဂမၜဳိင္တီကၜဳင္ဂၜဳိင္ရ၊ ကေပါတ္ညးပေကာံပေကဝ္လဝ္တံဂွ္ ဒွ္ကၜဳင္ကေပါတ္ မှံဳကုႝ အနဂၣရတ္ ပတန္ငၛဳဟ္မးဟြံမာန္အိုတ္ရ၊ ဓဝ္ဒုင္ဂိုင္ေကတ္ညးဂွ္ ကေလင္ထၞလဘာ္ကုႝဘဝညး ဂြံအာစိုပ္ေကှာတ္အ ေထာတ္မြဲရ။

က်ာံေၾတံ မဒွ္ကြိင္ကြဳိက္ အယုက္လံလကာဖာဂွ္ ညးေတံရာန္နင္နဴဍဳင္ဗဿာ နကုႝငၛဳဟ္ၾတဵကိုတ္၊ ဆဂး လဿဳဟ္ဝြံ ညးဂမၜဳိင္ အာတ္ရာန္မံင္ညးေတံ နကုႝငၛဳဟ္မးၾသန္ေသံ ထပွ္ျပေကာတိကိုတ္ ( ၇၀ ကိုတ္)၊ ဆဂး ညးေတံဟြံသြံရ။ က်ာံဝြံ ေကာန္ဝုတ္ ဨကရာတ္ေသံဂွ္ေလဝ္ ဒးစိုတ္တဵဗြဲမေလာန္ေရာင္ဂွ္ေလဝ္ ညးေတံဟုီထၞးရ။

ေဗာ္သြးေကာန္ဂကူမန္ ေကာ္ ေဗာ္အာမ္အာသ႘၊ ပႜဲဂွ္ ဂေကာံသဿတ္ကုီ ဂေကာံမှိဟ္ျဗဵကုီ မတှီလုပ္လဿိဟ္တံဂွ္ ပႜဲတၛဲသၛိသဝ္ဂွ္ ဆုႝဂဗသ႘ကၜ႘ကုီ သုီဒုင္တၜဳင္ညးေတံ နကုႝကြိင္ကြဳိက္ေယန္သှာင္မန္ကုီရ။ ပႜဲတၛဲအဒိုတ္ဂွ္ေလဝ္ ေကာန္ဂကူမန္တံ ေကာ္ဘိက္ ဗစဖ်ဳင္ဒုင္တၜဳင္အိုတ္ကုီရ။

ေကာန္ဂကူမန္တံ ခါဒေယွ္ဒြက္ေကာန္ဂကူမန္ သြက္ဂြံေ႐ွ္ေသွ္အလာံဂွ္ နကုႝညးေတံ နာဲဂံင္သၠာဂွ္ေလဝ္ ဒေယွ္ဒးဒဿံင္ကုီရ။
ပႜဲသဘင္ကှာဂ္ွ ၐိုန္ရညးေတံ ဒွ္ညးစှးဍဳင္ေသံကုီေလဝ္ နကုႝဂၜိက္မန္ တိုန္စိုပ္သဘင္ကှာဂွ္ရ။ အကာဲအရာဝြံ သြက္ညး ကၜာဲဘာသာညးေတံ မိသုႏၵရ႘ ေဒေဗတ္သာန္ဂွ္ ကတုႝဒွ္ခက္ခုဲရ၊ ဟိုတ္ေဍံဂွ္ ကယ်ဳိင္ေသံေလဝ္ ညးေတံဟြံက်ဳိင္၊ အေရဝ္ေသံေလဝ္ညးေတံဟြံဟုီဂွ္တုဲ သြက္နာဲျဗဵသုႏၵရ႘ဂွ္ ဂြံခ်ဴစဿတ္သမၲီမဲြမြဲသာ္ဂွ္ ခက္ခုဲဒဿံင္ရ။

ေကာန္ဂကူမန္ မစိုပ္ကဿိန္ဍဳင္အေမရိကာန္ မကၜဳင္နဴဍဳင္ေသံ မဒွ္ဍဳင္ဒုတိယတံ ဗြဲမဂၜဳိင္ တီဒဿံင္နာဲဂံင္သၠာရ။ နာဲဂံင္သၠာဂွ္ ဒွ္သဿတ္မန္ဍဳင္ေသံ မႏွဵရဵပံင္ေတာဲကုႝ ေကာန္ဂကူမန္ နဴဍဳင္မန္တုဲ ခ်႘ဒရာင္ဒဿံင္ပေရင္ေကင္ကာဂကူမန္ ေဇှာ္ေဇှာ္ကုီရ။
ေကာန္ဂကူမန္ မစိုပ္ဍဳင္အေမရိကာန္တံဂွ္ အခိင္ကာလညးတံခ်႘ဒရာင္ဒဿံင္ပႜဲဍဳင္ေသံေတံဂွ္ရ ေကတ္မံင္အ႐ုီအဗင္နာဲဂံင္သၠာ၊ ဥပမာ ဂြံတိတ္ထၞးဆႏၵပႜဲဂတမုက္႐ုင္ကလုတ္ဗဿာ နဴဗဒိုပ္ညးဒဵပှာန္ ေကာ္ မန႘ဠ႘ဂွ္ ညးေတံ ဟိုတ္နဴဒွ္မံင္ေကာန္ဍဳင္ေသံဂွ္တုဲ ဗက္လိင္ကြ႘စက္ဂြံဒဿံင္ရ။

အတိုင္နာဲဗညာထဝ္ဝင္ မဒွ္ဥကၠဌ ေဗာ္အာမ္အာသ႘ အလုံရးအေမရိကာန္ ဟုီထၞးဂွ္မၢး နာဲဂံင္သကာဝြံ စိုတ္သဝ္ေလာန္သန္၊ ဒုင္ဒဒိုက္ကေရာံေကာန္ဂကူမန္တံ ဂၜဳိင္ေလာန္သန္ရ။ အခိင္ပု႙ ပေလဝ္ပေလတ္ သြက္ဒုင္တၜဳင္ညးေတံဂွ္ ဇကုညးေတံ ဗိုင္ပေလဝ္ပေလတ္ခုင္ဂမၜဳိင္ကုီဂွ္ ဂြံဆုႝေကတ္ရ။ နာဲမန္ဒဝြံ ဒးစိုတ္ကုႝဇဗၜဳသြတ္ေလာန္၊ ဣဝြံဂွ္ ဒွ္အခိုက္ကှာမန္ေရာင္ဂွ္ေလဝ္ ညးေတံ ဟုီရ။

နာဲဂံင္သၠာ ဝံသမႏၵဂွ္ ညးေတံ သၸအဓိက႐ုဲစွ္ပေရင္ေယန္သှာင္မန္တုဲ ထိင္ဒက္ဒဿံင္ဂွ္ ပႜဲအလုံဍဳင္ေသံမြဲဂွ္ ျပာကတ္ဒဿံင္ရ။ အေစာံပေရင္ခ်႘ဒရာင္ညးေတံဂွ္တုဲ ညးေတံကလိဂြံအေခါင္ ကၜဳင္စုိပ္ကဿိန္ဍဳင္အေမရိကာန္ဝြံရ။ ေကာန္ဂကူမန္ ပႜဲအေမရိ ကာန္တံ ဂလိုင္ဝြံ သၸေ႐ွ္ေသွ္ရဵဂဵညးေတံေရာင္ဂွ္ေလဝ္ ညးေတံ ဟြံကူခ်ပ္္ဗစာလဝ္ရ၊ ဟိုတ္နဴေကၜာန္ပေရင္ဂကူတုဲ ဂြံစိုပ္အ ေမရိကာန္ကုီ ဂြံဆုႝကုႝဂကူမန္ ပႜဲအေမရိကာန္ကုီ၊ ယဝ္ဟြံေကၜာန္ပေရင္ဂကူမၢး ဒးေကၜာန္ကေမၜာန္ျဇဳိင္င္ေရာင္ဂွ္ေလဝ္ ညးေတံဟုီထၞး ပႜဲသဘင္ကှာရ။

ဟိုတ္နဴဒွ္ေတှာဝ္ဒေတာဝ္ဂကူမန္ နဴကြာန္ၐင္ကဍ႘ မဒွ္ကြာန္မန္ေဇတ္တ္ ပႜဲဍဳင္ေသံဂွ္တုဲ စိုတ္ဓါတ္ဆာန္ဂကူ မမိက္ပံင္ေတာဲေကၜာန္ကုႝသဿတ္မန္ဍဳင္မန္တံဂၜဳိင္ဒဿံင္ရ၊ စိုတ္ဓါတ္ဆာန္ဍဳင္မန္ကုီ မမိက္တန္တဵပႜဲတိဍာ္ဍဳင္မန္ကုီဂၜဳိင္ဒဿံင္ရ၊ တိဍာ္ဍဳင္မန္ဇုဇညးေတံလဵထၞးလဝ္ကုႝညးေတံဂွ္ ညးေတံေသှံသှဵေလာန္သန္တုဲ တုပ္သဿဟ္ကုႝဇုဇဗဵလညးေတံရ။

ပေရင္သတၲိဗ်တၲိညးေတံ ဂြံအာစိုပ္ကြာန္ကအ္သိုက္ နဴမာဆံက္ပယ်ဳႝေသံဗဿာဂွ္ ကလိဂြံအထိုင္အသး နဴက်ာ္ေဇှာ္ ဘာဂွ္ရ။ ညးေတံလီလဝ္ ညးေတံရဲဇာတိကြာန္ကအ္သိုက္ဂွ္တုဲ ကာလစိုပ္ကအ္သိုက္ဂွ္ ဒဒွ္ရညးေတံရဲကြာန္ဂွ္ဟြံေသင္ဂွ္ ညးေတံဟုီလဵထၞးတပ္ပ္တုဲ နဴဂွ္ ညးေတံ ေပၛာံလုပ္အာဘာလက်ာ္ မဒွ္သၜဲေတၞာ္ညးေတံရ။ “က်ာ္ေဇှာ္ဟုီ မုျဂဳိဟ္ ဢဂြံေဇှာ္ဂလိုင္ဂွ္ေရာ” သာ္ဝြံက်ာ္ေဇှာ္ဂွ္ ဟုီကုႝညးေတံတုဲ ကုႝညးေတံမံင္ပႜဲဗဒမ္ညး ေဖက္ညးတာလ်ဳိင္ အလုႝအသ႘ဗဿာ တံတီအာရ။ ၾကဵဝြံ ေဖက္အလုႝအသ႘ဗဿာတီအာဂွ္တုဲ စှးဒးကုႝမံင္ပႜဲသၛိဒကာဘာညးခိုဟ္ဟ္တံဂွ္ ညးကုႝမံင္ပႜဲသၛိဒကာ ဘာဒိုက္ဂတ္အိုတ္မြဲ ပႜဲကြာန္ဂွ္ရ။

အခိင္ညးေတံ မံင္ပႜဲကြာန္ကအ္သိုက္ဂွ္ ေဖက္မှိဟ္တံတီအာ ဒဒွ္မန္ဍဳင္ေသံဂွ္တုဲ ကုႝပမသရဲကြာန္မြဲတၜ မဒွ္သၛိဝါတ္အိုတ္မြဲ
ပႜဲကြာန္ဂွ္ရ၊ တၜသၛိဂွ္ သြက္ေကာန္ဂမၜဳိင္ ဗစခရံက္ကကုီေလဝ္ သြက္ညးေတံဂွ္ ဍဳန္ကုႝသြခိုဟ္ဟ္ ညံင္ရဵ ဖက္ကုႝဖ်ဳန္စာင္ ကဂမၜဳိင္ရ။ တၜသၛိဂွ္ ဟြံစပုင္ကေရာံညးေတံ မြဲေလွ္၊ သြက္ညးေတံမၢး ျပဳေျပင္လဝ္ခိုဟ္ဟ္ရ၊ စိုတ္ဓါတ္တၜသၛိ မဒွ္ဒကာဘာ က်ာ္ေဇှာ္ဂွ္ သကုႝညးေတံ စိုတ္ဓါတ္ဆာန္ဂကူဂြံျဇဳိဟ္နက္ဂၜဳိင္လၲဴဂၜဳိင္ရ။ စိုတ္ဓါတ္ဂွ္ရ ေရင္တၜဳင္နင္ညးေတံ ဂြံစိုပ္အေမရိ ကာန္ ဂြံကၜဳင္လၛတ္ပေရင္အခိုက္ကှာေကာန္ဍဳင္အေမရိကာန္တံရ။

“က်ာ္ေဇှာ္ဟုီကုႝအဲ ဢဲဒးစဇဗၜဳ ေဍံဂြံခယ်ဢ ေကာန္ဍဳင္ဗဿာ ခါဂွ္ေတွ္ ေဍံဟြံသဿာန္ဢမြဲမြဲသာ္ရ” ဂလာန္ဝြံ ဗုီက်ာ္ေဇှာ္ ေဒၜာံဗ ေတာန္လဝ္ညးေတံဂွ္ ညးေတံ ကေလင္ဟုီထၞးရ။ နာဲဂံင္သၠာဝြံ ၐိုန္ရစိုပ္အေမရိကာန္ကုီေလဝ္ စမံင္ဇဗၜဳဖိုဟ္ဂွ္ ဂြံဆုႝေကတ္ရ။
ညးေတံကလိဂြံအခိင္ပိတၛဲ သြက္ဂြံဆုႝဂဗကုႝေကာန္ဂကူမန္ဂွ္ ဒွ္အရာမဂပ္ဝ္အမ္သဝ္မြဲ သြက္ဂကူမန္၊ ညးေတံဂွ္ဒွ္ကဿဳဲအလုႝ အသ႘အေမရိကာန္၊ သြက္ဂြံလၛတ္ပေရင္ပညာ ေကုာံ ေယန္သှာင္ ပႜဲကဿိန္ဍဳင္အေမရိကာန္ရ။

ပေရင္ဆက္ေဆာံအၾကာ အလုႝအသ႘ၐါဍဳင္ဝြံ စဒက္ပတန္ကၜဳင္ နဴ၁၉၄၀ေတံဂွ္တုဲ ရန္တဿံေကာ္ဘိက္ဂ္ွ္ သြက္ရဲကႜဳိပ္သ ကိုပ္မံက္တိုန္တိဿတိဿ ပႜဲဍဳင္တံဂွ္တံဂွ္ နဴအလုံဂၜးတိတံ မဒွ္ရ။ ရန္တဿံေကာ္ဘိက္ဂွ္ သြက္ဂြံကၜဳိဟ္ခၜင္ေကတ္ ပေရင္အခိုက္ ကှာအၾကာၐါဍဳင္ နကုႝဘာသာေအန္ဂလိက္ mutual interest ရ။

အလုႝအသ႘အေမရိကာန္ သဿာန္ညးေတံသိဿက္ဂြံဆုႝကုႝဂေကာံလုႝပၜန္ႏြံေရာဂွ္ ညးေတံကူခ်ပ္ဂြံ ဂေကာံမန္ ပႜဲအေမရိကာန္၊ ဆဂး ႏံြမံင္ဒှာဲလုႝဟြံတီ။ ၾကဵဝြံညးမှဳံတာလ်ဳိင္တံဂွ္ ျပဳေျပင္စ႘ေရင္ကုႝဂွ္တုဲ ကလိဂြံအေခါင္ဆုႝဂဗကုႝဂကူမန္တံရ။

ပႜဲတရဵေဂတ္လန္ စိုပ္ကဿိန္ဍဳင္အေမရိကာန္ နဒဒွ္ညးစှးဍဳင္ေသံ အလုႝအသ႘ေသံဂွ္ တုပ္သဿဟ္ကုႝညးစှးဍဳင္မန္ အလုႝအ သ႘မန္ကုီ ေကာန္ဂကူမန္တံ သၸေ႐ွ္ေသွ္ရဵဂဵညး ဒုင္တၜဳင္ညးအိုတ္ရ။ ဂြံမိင္ဂလာန္ညးဟုီၾသဝါဒ နကုႝအေရဝ္မန္ဍက္က္ ဟြံ ဖက္ကုႝေသံပၜန္ စပ္ကုႝဒုင္ဂိသြက္ဂကူပၜန္ဂွ္တုဲ စိုတ္ဓါတ္ေကာန္ဂကူမန္ပု႙ သိဿက္သၸေ႐ွ္ေသွ္လတူနာဲဂံင္သကာဂွ္ ဂၜဳိင္တုိန္ကၜဳင္ ညံင္ဍာ္ဒ႘ရ။

နာဲမန္ဒ မဂြံယဿဳနာဲဂံင္သၠာဝြံ ကေလင္စဵစိုပ္ဍဳင္ေသံ နဴကအ္သိက္တုဲဂွ္ နဴဝင္နန္ေကာ္ညးပၜန္ရ။ ဟိုတ္နဴေကၜာန္ပေရင္ဂကူ ဒုင္ဂိသြက္ဂကူဂွ္တုဲ ဂြံအာစိုပ္ဒှာဲခိုဟ္ဟ္ ဟြံဒးေကၜာန္ကေမၜာန္ျဇိဳင္င္ သုီဂြံစိုပ္ဍဳင္အေမရိကာန္ေရာင္ဂွ္ ညးဟုီရ။ ေကၜာန္သြက္ဂကူဂွ္ က်ာ္ၾတဲတြံလဝ္ ဂြံစိုပ္ဍဳင္သြဝ္ကုီေရာင္ဂွ္ေလဝ္ ညးေတံဟုီရ။

နာဲမန္ဒဝြံ အလုႝအသ႘ေသံ ႐ုဲစွ္ နဴဗှတ္ပိေစွ္ာထပွ္တြဳႝရးတုဲ အဆံင္ဆံင္တုဲ ေသွ္ညးေတံမြဲတၜဓဝ္တုဲ ဂြံကၜဳင္စိုပ္ကတ္လၛတ္ ပြဳိင္ၐါေစွ္ာမြဲတၛဲ ပႜဲအေမရိကာန္ရ။ ရန္တဿံအလုႝအသ႘အေမရိကာန္ဂွ္ သြက္ကႜဳိပ္သကိုပ္မမံက္တိုန္တိဿတိဿ ပႜဲဍဳင္ဂၜးကဝ္တံ ဂြံကၜဳိဟ္ခၜင္ပေရင္ဍဳင္ညးတံတုဲ ဇဿာပ္ပ္သှာံ ညးတံေကာ္ဘိက္တဵ ပြဳိင္မြဲသှာံ ၄၅၀၀တၜေရာင္ဂွ္ နာဲျဗဵမကၜာဲဘာသာဂွ္ ဟုီဆက္မိတ္ရ။ ကႜဳိပ္သကိုပ္တဿိတဿိတံဂွ္ ေဂၛင္ဒဿံင္ပႜဲသြာင္နာနာ မပါလုပ္သုီပဲႜပေရင္မ႘ဒ႘ယ်ာေရာင္။ ၐိုတ္ညးသမၲီဒးဂွ္ သကိုပ္ဝန္ေဇှာ္ဍဳင္ေသံေၾတံ နာဲေဇ်ာန္လိတ္ပါဲေလဝ္ ပါလုပ္လဿိဟ္မြဲတၜကုီေရာင္။

အတိုင္နာဲမန္ဒ ေကင္လၛတ္တုဲ ဟုီေသာင္ကလးဂွ္မၢး “ေလွ္ကှာပႜဲဍဳင္ေသံကုႝအခိုက္ကှာဍဳင္မန္တုပ္ပ္ဂြံဆုႝ၊ ေျဂာဝ္ဍဳင္ ေသံပိတှဳင္ ဍဳင္ေတံေလဝ္ပိတှဳင္ကုီ”ေရာင္ဂွ္ ဟုီရ။

ကာလသဿာန္ညးေတံ စပ္ကုႝလညာတ္ညးေတံ ဒုင္ဂိုင္ေကတ္ညးေတံ ဟိုတ္ဂြံစဵမံင္ဍဳင္မန္ေတံ ပြဳိင္ၐါသှာံဂွ္၊ ညးေတံ ဟုီထၞးဂွ္ ေတှာဝ္ဒေတာဝ္ဇုဇညးေတံ နဴကြာန္ညးေတံ ထပ္ွတၜ ကေလင္စဵဍဳင္မန္တုဲ ပိတၜဂွ္ စုတိအာအၾကာဂၜံင္၊ ေသဿဟ္ပန္တၜဂွ္ ေလၛာတ္က်ာ္လၢဳင္တုဲ ကေလင္စဵစိုပ္ဍဳင္ေသံတုဲ နကုႝယဲဇြဟ္ ခ်ဳိတ္အာဖအိုတ္ရ။ လဇုညးေတံေလဝ္ ဗဿာတံ ပန္ဗာ္ဟြံခ်ဳိတ္တုဲ ခဲါကတိုင္တုဲ တိုပ္ဂစိုတ္ေကၜံကုီရ၊ နာဲဍာံေရာင္ မဒွ္အနာဲညးေတံဂွ္ တီေကတ္ဒဒွ္ဂွ္တုဲ အာေကတ္ဇုတ္ရ၊ နာဲဍာံေရာင္ဂွ္ေလဝ္ ေကင္ပလဝ္ေကာန္ပှာန္မန္ ေခတ္ေဗာ္ပၜတရဵေတံ ဗှတ္စွ္ၐါသှာံကုီေရာင္ဂွ္ ညးေတံဟုီထၞး ဝင္ေတှာဝ္ဒေတာဝ္ညးေတံ ဗုီခ်႘ဒ ရာင္ကၜဳင္ရ။ နာဲဍာံေရာင္ဂွ္ ဂၜာဲပြံင္ကုႝမန္ဍဳင္မန္တုဲ စပ္ကုႝပေရင္ဂကူပၜန္ဂွ္ ေကတ္ကၜဳင္တာလ်ဳိင္ဥကၠဌဂေကာံည႘သဿဟ္ဂကူမန္ ဂၜဳိင္ကုႝသှာံကုီရ။
နာဲဍာံေရာင္ေကၜာန္ပေရင္ေယန္သှာင္ ထိင္ဒက္မင္မြဲကေပါတ္ၾကိယာေၾတံတံဂွ္ ပႜဲကိုပ္ကၜာေတံဂွ္ ၾသန္အိုတ္ ဒးဒုင္ဗ်ိဂၜဳိင္ ဆဂး ဗြဲၾကဵဝြံ ပေရင္ဟုီဗ်ိဒန္တံဂွ္ ေအာန္ေစွ္အာရ၊ ဇကုမိညးေတံ ဟုီတာဒှာဟြံမိက္ကုႝေကၜာန္ပေရင္ဂွ္ေရာင္ဂွ္ေလဝ္ ညးေတံဟုီရ။

နဲကဲညးေတံစကာ ပႜဲအရာပေကာံကေပါတ္ေၾတံၾတဟ္တံဂွ္ ညးေတံ ေကာ္ဘိက္မိှဟ္ဗ်ဳဗ်ဳတံတုဲ ကုႝဟုီဂလာန္သ႘ကၜ႘ပႜဲ သၛိဂၜဳိင္တုဲ ဗဲြၾကဵဝြံ ကေပါတ္ေၾတံေၾတံတံဂွ္ ညးတံေကတ္နင္ကုႝဒါန္ကုညးေတံအိုတ္ရ။

“ဍဳင္ပု႙ဟဿဲဍာံ အခိုက္ကှာေယန္သှာင္ဘာသာ လိက္ပတ္ပု႙ႏြံ၊ အခိုက္ကှာေသံဂွ္ ဂြံနဴမန္ရ၊ ဨကရာတ္(ဂှန္)မြဲ (ဂွ္ေလဝ္မန္)၊ မိမဨကရာတ္ဂှန္မြဲဂွ္ေလဝ္ မန္၊ ပု႙စိုတ္ဒးမိပ္ေရာင္ ေတှာဝ္ဨကရာတ္ေသံ ဒွ္မန္” ဂလာန္ဝြံ ညးဟုီရ။ “လဿဳဟ္ဍဳင္ပု႙ဟဿဲ ဝင္ပု႙ႏံြ ပု႙ဒးလၛတ္” ေရာင္။

တုဲပၜန္“ပႜဲသှာံေလာင္ (သၜာတ္ေဇှာ္ဍဳင္ေသံ ) နိမန္လက်ာ္မန္ ဂြံေဖႜာတ္မၛဳႝ ဨကရာတ္ဂြံလာင္မုက္၊ တၛဲလၾကဵအိုတ္ ဂြံပတိုန္ဇြဂြံဂွ္ ဒးေလွ္အခိုိက္ကှာမန္” ေရာင္။ လိက္ဘာသာေသံဂွ္ ကၜဳင္နဴလိက္မန္ဂွ္တုဲ ပစၥဳပၸန္ဝြံ မလိက္ေသံ ဗှတ္၃၅၀၀မ ေကတ္စကာ လဝ္အေရဝ္မန္ေရာင္ဂွ္ေလဝ္ ညးေတံ ဟုီထံက္ထၞးရ။

“ပႜဲကြာန္ၐင္ကဍ႘ဂွ္ မဇပု႙ဍိက္ဖအိုတ္ဂွ္ မန္ေဇတ္တ္၊ လၸပၚပါဲ မန္ဍဳင္ေသံမန္ဍဳင္မန္ညိ သုီဖအိုတ္မန္မြဲစြံ ပု႙ဟုီအေရဝ္မန္ွဂွ္ ေသံတံဟုီ ပု႙ဗဿာ”ေရာင္ဂွ္ေလဝ္ ညးေတံ ဟုီပတိတ္ဗုီေကာန္ဂကူမန္ ပႜဲဍဳင္ေသံတံ ဟုီအေရဝ္ေသံဟြံကၜးတုဲ ဒးဒုင္ဟုီပေတာံ နဒဒွ္ဗဿာရ။ ယင္ဝြံဂွ္ ေခတ္ဏံ ေကာ္ခဵစ ဝါဒမဟာဂကူ ပၚပဲါဂကူရ။

စိုပ္ဍဳင္အေမရိကာန္ဏံ မုေတဿင္တဿဟ္မြဲမြဲ ဂြံဆုႝကုီေရာ အဲသဿာန္ညးေတံဂွ္ “ဂြံဆုႝကုႝမန္ဏံဂွ္ရ” ဂလာန္ဝြံ ဗုီညးေတံ ဂြံဆုႝကုႝဂကူမန္တံတုဲ ဗုီဂကူမန္တံ သၸစဿတ္သမၲီဒုင္တၜဳင္ညးေတံဂွ္ ညးေတံဟုီပတိတ္နဴဂၜမ္ၾသဳိဟ္ရ။

ပႜဲတၛဲအဒိုတ္ဂွ္ နာဲမန္ဒ ကလိဂြံအေခါင္သ႘ကၜ႘တက္က်ာကုႝ ကႜဳိပ္သကိုပ္ေဗာ္သြးေကာန္ဂကူမန္ မေကတ္ဒဿံင္တာလ်ဳိင္ဂေကာံ ဂမၜဳိင္ ပဲႜတြဳႝရးတှဟ္ဟ္ဂမၜဳိင္ကုီရ။
ေကာန္ဂကူမန္ နဴတြဳႝရးအိုဝ္ဟာဲအိုဝ္တံေလဝ္ ကၜဳင္စိုပ္ဆုႝဂဗကုႝညးေတံ ပႜဲဘာမန္ကုီရ။

သဿတ္မန္တံ ညံင္စိုတ္ဓါတ္ဆာန္ဂကူဂြံႏံြဂၜဳိင္ဂွ္ ညးေတံဟုီဗတိုက္ဖေအာဝ္ ပႜဲသဘင္ကှာဂွ္ကုီရ။ ဂတဏံ သြက္ပေရင္ဂကူဂွ္ ႏံြတာလ်ဳိင္သဿတ္တံဂွ္ရတုဲ “ပု႙သဿတ္တံဂွ္ မှိဟ္ေဇှာ္ေဇှာ္တံ ပတိတ္ကုႝလဝ္တမ္တုဲရ ဂတဏံ ပရဲဂြံတိတ္ဂွ္ ပု႙ဒးဆက္ ေကၜာန္အာရ” ။ အဓိပဲါညးေတံမိက္ဂြံသၢးဂွ္တုန္ သဿတ္တံဂွ္ ဒွ္ကၜဳင္ဂကူမန္ နဴမိမဂကူမန္တုဲေရာင္၊ ဣဝြံဂွ္ ေကာ္ခဵစတမ္၊ ယဝ္ဆက္ေကၜာန္အာပေရင္ဂကူမန္မၢး ကလိဂြံပရဲေရာင္။

မန္ဍဳင္ေသံ ယဝ္အာစိုပ္ဍဳင္ညးတံေၾတံဟံသာဝတ႘မၢး ညးတံေကတ္ဖ်ဵနင္တိတုဲ စြံပႜဲဒှာဲပရဲတုဲ သၸေ႐ွ္ေသွ္ရဵဂဵပူဇဵအိုတ္ရ၊ မူဟိုတ္ေရာမၢး မိမဇုဇညးတံေၾတံတံ ဒဿာနဴေဒၜာံေဗၲာန္လဝ္သာ္ဝြံေရာင္၊ အယာံမာတ္ခ႐ွ္တံသဿး စိုပ္ဍဳင္ေဗၢါဟံသာဝတ႘တုဲ ေကတ္ဖ်ဵနင္ဟြံေသင္ ဇကုခမ႘သင္ မှဳံပိုန္ဂၨံဘာမန္ဍဳင္ေသံတံေလဝ္ ေဒၢတ္တဵျပဝသာ္ဝြံကုီရ။ ပႜဲဂွ္ က်ာ္ေဇှာ္ဘာ ဝါတ္နံင္ ေျပာင္၊ ရးပဓုံဌာန႘ေလဝ္ ပါလုပ္မြဲဇကုကုီရ၊ သှာံဂွ္ ပႜဲအၾကာ၁၉၉၅မဒွ္ရ။ အခိင္ကာလဝြံ ညးတံ အာစိုပ္ဍဳင္မန္ (ဗဿာ)တုဲ ကုႝဒါန္သၸလလးကထိုန္ရ၊ က်ာ္ေဇှာ္လၛဳႝတံ တိုင္ဇုလဗဵလညးတံ ဟုီလဵထၞးကၜဳင္လဝ္ဂွ္ ညးတံသုီအာစိုပ္ကြာန္ညးတံေၾတံၾတဟ္ မမှဳံပႜဲဍဳင္မန္ကုီရ။ ညးတံဂြံနင္တိတံဂွ္တုဲ ညးတံပၚပရအ္ကုႝဒကာဘာညးတံ သၸေ႐ွ္ေသွ္ရဵဂဵအိုတ္ကုီရ။

မန္ဍဳင္ေသံလၛဳႝ နကုႝလိက္သက္သ႘သာဓကေၾတံၾတဟ္ညးတံ တိုင္ဇုဇဗဵလညးတံမဟုီလဵခ်ဴထၞးလဝ္ အခိင္ကာလ ျဂိပ္ဒဵ ပှာန္ေတံဂွ္ ကေလင္စဵစိုပ္ဍဳင္မန္တုဲ ခါဲၐံက္ေကတ္ဏာ ထဝ္မိှက္ဗိုတ္ဗၜဲတံေလဝ္ ႏြံအိုတ္ပၜန္ရ၊ ရဲကြာန္ကအ္သိုက္တံ လၛဳႝေလဝ္ ေထင္ခယ်ဂး နာဲဂံင္သၠာ စဵကၜဳင္ဍဳင္မန္ ခဲါၐံက္ထဝ္ကုီရ။

ဟိုတ္နဴဒးပဲါဘဲပှာန္ ဘဲဂစိုတ္သိဿင္ဗဿာအံင္ေဇယ်ဂွ္တုဲ ညးတံဒးတတ္ပယ်ဳႝဍဳင္မန္ကုႝေသံ နကုႝတရဵတိုက္ဂွ္တုဲ ယိုက္ေကတ္ ဏာကေပါတ္အနဂၣတံဂွ္ဟြံမာန္ဂွ္တုဲ ညးတံေကၜာန္လဝ္ပေဟဠိတုဲ တိုပ္ေဒပ္လဝ္ပိုန္ျဂပ္ညးတံ မြဲမြဲဒှာဲ ေကၜာန္လဝ္ဒှာဲစဿတ္ သမၲီမြဲမြဲသာ္တုဲ ခ်ဴစြံလဝ္နကုႝဂလာန္ဂဒိုဟ္ရ။ အဆက္ေဆန္ညးတံေခတ္လဿဳဟ္ဝြံ ကၜတ္ကၜဳင္ခဲါၐံက္ေကတ္အိုတ္ရ။

ရံင္ကုႝသက္သ႘သာဓကသာ္ဝြံတုဲမၢး မန္ဍဳင္ေသံေခတ္ကၜာေတံဂွ္ ဒဒွ္ရဒဵတိတ္ကၜဳင္နဴဍဳင္မန္လဿဳဟ္ဝြံေရာင္ဂွ္ ျပာကတ္တဵရ။
မန္ဍဳင္ေသံ ညံင္ရဵမန္ဍဳင္မန္ကုီ ဂပ္ဝ္ဒးေကၜာန္တၛဲဟံသာဝတ႘လုီေရာင္ဂွ္ နာဲပါန္ထဝ္ မဒွ္ညးမကုႝကသပ္ ေဗာ္ကေလင္ ဒက္ပတန္ဍဳင္မန္ ေဒသဝွတ္ဝိင္ဂွ္ ဟုီဗတိုက္ဖေအာဝ္ရ။

“မိက္ကုႝမန္ဍဳင္ေသံခ်႘ဒရာင္တၛဲဟံသာဝတ႘လုီကုီ၊ ခ်႘ဒရာင္ဒဿံင္သြာင္နာနာဍဳိက္ေပင္မံင္ရ ဆဂး မိက္ဂြံကုႝထၞးဆႏၵပႜဲ႐ုင္ ကလုတ္ဗဿာ၊ ဗုီညးတံ ဒးဒုင္စသိုင္” ဂလာန္ဝြံ အစာပါန္ထဝ္ ဟုီကုႝကသပ္ရ။

ဂလာန္နာဲပါန္ထဝ္ဟုီဗတိုက္ဖေအာဝ္ဝြံ မိက္ဂြံစ႘ပ်းကုႝပဿိက္ဆႏၵေကာန္မန္ဍဳင္ေသံ မဒွ္လှီဍဳင္ဟံသာဝတ႘ရ၊ ဂလိုင္ဝြံေကာန္ ဂကူမန္ မဒဵစိုပ္ဍဳင္ေသံတံ ဒွ္မံင္လှီကုႝဍဳင္မိတိမညးတံေၾတံမၢး ညးတံဂပ္ဝ္ဒးေကၜာန္ဗဒွ္သဘင္ကှာ တၛဲဟံသာဝတ႘လုီ မတုပ္သဿဟ္ကုႝဂကူမန္ မစိုပ္မံင္အလုံလိုက္ကုီေရာင္ မမိက္သၢးရ။ နာဲဂံင္သၠာေလဝ္ ဓညိက္ကႜဳိပ္ ဒုင္ယြံကုီရ။ ညးၐါဝြံေလဝ္ တီဍဳက္ေကဝ္ဒဿံင္ညးသၠံအခိင္ႏံြဍဳင္ေသံေတံကုီရ။

ဆက္ဗ္ွ...

ကေလင္သေရာပ္ေထာံ...

Than Shwe’s ‘Final Solution’ for ethnic Burma

By ZOYA PHAN
Published: 24 September 2010

The international community has never paid proper attention to what happens in ethnic areas of Burma. The Burmese army’s attacks against civilians – even the shooting and killing women and babies, and the mortar bombing of schoolchildren in Karen state – are ignored by media and diplomats. The focus is almost exclusively on what happens in Rangoon, and what happens with Aung San Suu Kyi.

For the past few months it is the so-called elections due in November which has dominated the agenda. Who will stand, who will boycott? Will there be more political space, and will Than Shwe retire?

And while the international community focuses on this, once again very little attention is paid to what happens in ethnic areas, and the very real danger of the dictatorship breaking ceasefires and plunging the country into increased civil war.

At Burma Campaign UK we have been warning of this danger for years. Some argue that the danger is small, but even so, the humanitarian and human rights consequences are so serious that no chances should be taken.

Burmanisation has been the policy of successive dictators in Burma. They don’t see ethnic diversity as something to celebrate and encourage; instead they want one nation and one blood.

Burmanisation policies are pursued in different ways, from repressing the teaching of ethnic history, language and culture, right through to military attacks against civilians. Some of these are so serious that the United Nations Special Rapporteur on Burma has called for them to be investigated as possible war crimes and crimes against humanity.

The elections due in November are about one thing only: continued dictatorship with a civilian face, with the brutal and corrupt military and business elite remaining in power. A key part of the election plan is a final solution to what they see as the ethnic problem: armed ethnic groups must be crushed once and all.

Armed ethnic groups play an important role in defending ethnic people from military attacks and human rights abuses. Many also provide services such as health and education. Also of critical importance is the role they play in preserving their culture. For all these reasons, the generals want to destroy them.

Those groups that signed ceasefire agreements with the junta have been told to become Border Guard Forces. But what it will mean in practice is the surrender and assimilation into the Burmese army. Those groups which have not signed ceasefires can expect an escalation of attacks.

With these armed groups destroyed, there will be no havens in Burma where ethnic culture can survive. We will see the slow process of Burmanisation which has taken place in other parts of Burma take hold across the whole country.

At the National Convention to draft the 2008 constitution, every proposal to protect ethnic culture and diversity by allowing some kind of autonomy or federal government was rejected by the dictatorship. Military officers are guaranteed by the constitution to be the ministers of border affairs, home affairs and defence, and are selected by the head of the military, not the new parliament. These are the three key ministries which will control what goes on in ethnic areas. The 2008 constitution not only guarantees contained dictatorship, it guarantees an end to ethnic diversity in Burma.

The international community’s indifference to what happens in ethnic areas is shocking. For years they have largely ignored military attacks against civilians, even though they break international law. There has been no serious effort to persuade the generals to end these attacks, negotiate a ceasefire, or bring those committing these crimes to justice. Look how little attention has been paid to the Karen National Union’s recent announcement of a one-day ceasefire on International Day of Peace as a sign of its willingness to negotiate and end conflict. No effort has been made by the UN to seize this opportunity to try to kick-start dialogue to bring peace to eastern Burma.

Some governments even argue that we must wait and see what happens after the elections – whether the ‘new’ government releases Aung San Suu Kyi, for example – before deciding to support a UN Commission of Inquiry. This is effectively arguing that as long as Aung San Suu Kyi is released it is okay for the Burmese army to continue to rape, torture and execute ethnic civilians without these crimes even being investigated.

Now the international community largely ignores the risk of increased conflict. The dictatorship’s demands that ceasefire groups surrender or face military attacks risks plunging the country into conflict, which will have serious national consequences and which will spill over into neighbouring countries. Where are the urgent missions by the UN and others to try to persuade the generals not to go ahead with this plan?

Than Shwe is pushing ahead with his final solution for ethnic people in Burma. The armed wings of ceasefire groups must either join the Burmese army or face military attacks. Their political wings will operate, if allowed to at all, in one of the most restricted political environments in the world, with no power or influence. Armed groups which have not signed ceasefires also face increasing military attacks, and a new constitution granting no real protection to ethnic people means Burmanisation will continue.

The international community cannot continue to ignore what happens to ethnic people in ethnic areas of Burma, not only on a moral basis, but also on a practical basis. There will not be peace, democracy and stability in Burma if the rights and aspirations of ethnic people continue to be suppressed.

On paper the UN and others are committed to tripartite dialogue as the solution to solving the problems in Burma. In practice what few efforts are made to persuade the generals to enter into real dialogue pay only lip-service to ethnic participation.

Once the elections are over, and the international community can no longer hide behind the lie that elections will bring change to Burma, there must be a revived UN-led effort to secure dialogue which leads to national reconciliation, democracy and human rights. And this time, ethnic representatives must be at the core of that effort, not sidelined. The alternative is Than Shwe’s final solution.

Zoya Phan is International Coordinator at Burma Campaign UK. Her autobiography is published as ‘Undaunted’ in the US and ‘Little Daughter’ in the rest of the world.
www.dvb.org

ဆက္ဗ္ွ...

ကေလင္သေရာပ္ေထာံ...

ကဝး DVD အာဲကဿာဲေယန္သှာင္မန္ ေလဿင္ (၄)

ကဝး VCD အာဲကဿာဲေယန္သှာင္မန္ ေလဿင္ (၄) ျခာဟြံတိတ္ေရာင္ မဒ္ွတုဲ ၾသဝ္မင္စဿ႘ကုႝျဒဟတ္အိုတ္ညိအဵ ..... Type rest of the post here

ဆက္ဗ္ွ...

ကေလင္သေရာပ္ေထာံ...

Interview Ong Banjoon, president of the Bangkok Mon Youth Club, on preserving Mon culture in Thailand

"The Mon in Thailand look down on some of the people in Mon State, saying they’re impolite and eat and dress crudely. The people in Mon state blame the Mon in Thailand for forgetting their mission of national liberation. The attitudes of both sides have to be adjusted. They should try to understand each other better and get along. It’s part of our duty to foster that understanding. "

As a child, Ong Banjoon felt alienated from his Mon identity. He had to be prodded by his father to take classes in the language. The day came, though, when he started absorbing what it really means to be Mon.
Now a writer with publications in Mon and a reputation as an historian of the ethnic minority, he is deeply involved in preserving Mon culture in Thailand’s Samut Sakhon province. He is the president of the Mon Youth Community Bangkok and, through the website he developed – www.monstudies.com, shares information about every aspect of Mon life.


Ong is a regular contributor to magazines, and his latest feature – “The beginning of the journey from Moulmein”, in which he described crossing the border in disguise – won second prize in the 2006 Nai Inn writing competition.
He is currently working on the last two chapters of his master’s-degree thesis on “The role of Mon women in the Chakri dynasty”.


The young writer talks about his seven years as a Mon activist in Thailand with the Salween Post.

Q: Where is your home?
I’m from Samut Sakhon, and I’m of pure Mon blood. My great-grandparents were Mon, but they were born in Thailand too. We’ve been here for six or seven generations already.


The Mon in Samut Sakhon come from peasant stock – from the people who moved from the old city of Mon in southern Burma 300 years ago. It’s now Pegu , Martaban and Moulmein. When they first came to Thailand they kept mostly to themselves and stayed isolated, and that’s why we still have the same traditional Mon lifestyle and language. I speak, read and write in Mon. At home I have to speak Mon, because my father won’t speak Thai to me [laughs].

Q: Why are you so interested in Mon matters?
I was born a Mon in a Mon village. I speak Mon and have a Mon lifestyle. I felt alienated in primary school. It was in a Mon temple and 90% of the people there were Mon, but we’d be punished if we spoke Mon because the teachers were Thai.


Because of this prohibition and because my friends teased me if I spoke Mon, I was shy about using the language, and I even used to hate Mon people. I didn’t want to be Mon. I hated myself and my father, who wanted me to learn the language.


I tried to run away from the situation at home but I couldn’t because I needed my father’s financial support. That’s how he got me to study the language that I so detested.


When I went to Silapakorn University to study interior design I had more opportunity to read up on Mon history. I discovered the significant role we played in Thai history, including helping the Thais fight their wars. There are many important people in Thai history with Mon lineage.


I read a book by a Mon writer, Arpinsan Paladsingh, called “The Stateless Mon”, which proudly depicted the Mon civilisation of old. We used to have our own country and religion that served as models for many nations in this region. I could feel the sorrow in his writing. There was so much blood spilled by the Burmese, and the blood rushed to my face [laughs].


I wrote to the author and told him, “I am of Thai-Mon lineage and don’t know anything about my roots. I want to know more.” But I couldn’t get hold of him. Then, many years later, I came across another book by Arpinsan and wrote to him again. This time he replied and invited me to his house. It was the beginning of my serious participation in the Bangkok Mon Youth Club.

Q: What does the club do?
We work in language, religion and cultural preservation. It’s called a youth club, but the people who founded it in 1975 are now over 40, and there are members who are in their 70s. We keep the name to attract young people so they can make the club their own.
We have 1,000 members nationwide. I’m the second president.
We arrange celebrations for Mon National Day and participate in the festivities for His Majesty the King’s birthday on December 5 and Her Majesty the Queen’s birthday on August 12, and we’ll get 10,000 Mon people joining in. We provide Mon food for the occasions.

Q: Is there any politics involved?
That was one of our main objectives in the past. We originally had a separate unit called the Thai Raman [Raman meaning Mon] Association working on cultural issues, while the youth club was intended to focus on political issues and work closely with New Mon Party in Burma. But after the political situation changed, the political aspect was dropped.

Q: How many Mon are there in Thailand?
It’s difficult to give an accurate number. In 1969 Professor Dr Su-ed Kochasenee roughly estimated there were 100,000. I believe there are many times more than that, especially if we include the mixed lineage – up to three or four million by now.
Sometimes I don’t want to count some people as Mon, such as my brother’s children. His wife is half-Thai and doesn’t speak Mon and his children can’t speak Mon, although they know about Mon culture.

Q: Where are the biggest Mon communities?
The Mon live mostly in the middle of Thailand, in the Maeklong, Tha Jeen, Pasak and Chao Phraya river basins.
In the north they’re in Chiang Mai, Lamphun and Lampang, in the south in Surat Thani, Chumphon and Prachuab Khiri Khan, and also in the Northeast in Chaiyapum and Nakhon Ratchasima.
There are about 34 provinces, according to my research, where Mon live. Our club members come from 20 different provinces.

Q: Tell us about your award-winning story about travelling in Mon State.
We get to know many young Mon people through the club who are working in Thailand. In 2006, after the National Day celebrations – which involve a big festival for the Mon and include ordinations, weddings and funerals – I followed them to Mon State via the Three Pagodas Pass checkpoint.
When I applied for a border pass I dressed like the Mon do in Burma, in a sarong, and spoke the language. I intended to meet with members of the New Mon Party in the town of Ye in south Burma and then visit friends in the town of Moulmein in central Mon State for a few days, and then return to Thailand via Ye. I ended up changing my mind and going back to Moulmein a second time.

Q: What happened?
Before I went I was curious about the lifestyle and culture. I wondered whether we’d have anything in common, and whether we’d even be able to communicate with each other.
I was really into it when I arrived. It wasn’t exactly what I expected, but close. The Mon there are tranquil, warm, religious, humble and lively. Their lives aren’t as difficult as I imagined. The Burmese military don’t have much control over Moulmein and let people live normally, except businessmen, who are taxed more and are closely monitored.
As a result, few local people are interested in doing anything about the situation, unlike in other areas, especially in the rural south. In Ye they still face serious oppression, and there is rape and seizures of rice harvests.

Q: How long did you stay?
I’d planned to be there only 10 days, but I stayed about a month, because it’s not easy to get there in the first place.

Q: What kind of feelings did you experience?
It was very enjoyable learning something new every day. I will always remember walking around the village and observing the old traditions, such as the rainmaking ceremony, which has a procession with a buffalo head. Other times I was relaxing by the river and I saw people ritually paying respect to the river for safety’s sake, praying and pouring whiskey into the current before taking their cattle across. Some people might not pay attention, but I like witnessing these kinds of things.

Q: Did anyone notice that you weren’t a local?
Yes, people always asked, but they thought I must have come from some nearby village they didn’t know. They tried to guess at my accent, but I’d only tell them I was from Thailand if we were having a long conversation.

Q: Why didn’t you want to tell them?
I was worried it would make them feel uncomfortable – in case the Burmese authorities were monitoring them.

Q: Did you have to be more careful about everything?
No, I wasn’t that concerned, especially in Martaban and Moulmein. I was quite outspoken. Some people I talked to boasted that they’d been to Thailand too. I felt very comfortable there since the military has little influence in these areas, but I was trying to look like a native, so I tried not to stand out. If I was taking notes I’d do it secretly, or if there was something I wanted a picture of I’d borrow an old compact camera instead of using my own. If I’d gone as a tourist, taking pictures and notes wouldn’t have been a problem, but I went as an “insider”.

Q: Had you always planned on writing a book about the trip?
No, I just wanted to do research for my thesis, and collect some old palm-leaf manuscripts. This is the kind of work I think I will do for the rest of my life.
I did find some old scriptural artefacts and newspapers, but I was still disappointed because monks regularly told me there were none left anymore. The one we found had been copied from Thailand. The local people told us to look for them in Thailand [laughs] because the Burmese authorities had burned all theirs.


When I got back I saw an announcement about the Nai Inn awards for feature writing and decided to enter. I used to occasionally write articles for the Internet and Silapa Wattanatham [Arts and Culture] magazine. Mostly I wrote travel and historical features about the Mon, sometimes on Cambodia. I wrote about the places I’d been and the differences between the Mon in Thailand and Burma. I didn’t write as an academic, just as a Mon.

Q: Do you adhere to the belief that the Mon in Burma should be better able to preserve their traditions than those in Thailand, since that is their country of origin?
I don’t think so, because people are seriously oppressed there. Those who flaunt their Mon identity are targeted. Anyone who wants to be safe has to dress in the Burmese style and speak Burmese, not Mon.

Q: How does Mon identity differ between Burma and Thailand?
I’ve found that it’s quite different, but there are still some connections. Some of the traditional Mon music in Thailand has Thai instruments blended into it. They sound very different, but they’re still all right. Similarly, costume and cultural lifestyle are influenced by the country where you live.
But I think the Thai influence is marginal – we can still find the real Mon community here.

Q: How do the Mon in Burma view the Mon in Thailand?
They’re surprised that we’re still able to speak Mon here. You hear the national legend that the Mon royalty escaped to Thailand, and if there is to be liberation, it must come from Thailand because the royal lineage is here. People are still attached to this old story. The Mon in Burma are more serious about liberation than those in Thailand, but they remain hopeful and are always glad to meet us.

Q: What’s the current situation with the Mon army?
In my father’s day they were strong, but the people have been disappointed for a long time. The leaders of the New Mon Party fought among themselves and some fled to France, which caused the Mon in Thailand to lose confidence and curtail their financial and moral support. So we lost that sense of solidarity.
Hopes have faded and the army has no significant role. After the New Mon Party signed the ceasefire agreement they couldn’t do anything. There are only a few small groups wandering along the border. I heard that they’re more concerned about protecting their bases, out of fear that, if they split up, they’ll be severely persecuted.

Q: Do the young Mon differ between Thailand and Burma in terms of their enthusiasm for their cultural heritage?
It’s certainly different. Those in Thailand don’t care much anymore. Some of the Mon migrant workers in Thailand regard themselves as Burmese. But they get here and have the opportunity to learn about their history. Some have asked me to set up language classes for them in Mon, English and Thai, which has given me experience in a different sort of activity.

Q: How many clubs are there like yours, involved in Mon issues?
There are normally clubs set up in their local areas, such as Samut Prakan, to arrange religious or other activities, often involving people from their home villages, who can support one another. Some of these groups still distrust us, however.


A rough survey by both Mon and Thai academics found a million migrant workers from Burma in Thailand. Of these, 60 to 70 per cent are Mon – not Burman Burmese, Shan or Karen.
The Mon immigrant community in

Mahachai doesn’t accept Burmese people. Thais may be prejudiced toward the Burmese because of what happened in history, but the Mon in Thailand are twice as hateful toward them, even if they know nothing about the history. So there aren’t many Burman Burmese in these areas. Sometimes two factories next door to each other have to choose sides – do they hire Mon or Burman Burmese? [laughs]


When I visited the Mon villages in Burma, I found Mon, Burman Burmese and Karen living together peacefully, in villages side by side, because they’re all oppressed by the military. But when they come to Thailand they want to revive their individual ethnic identities. Almost every Mon in Thailand changes his name into Mon from the Burmese name they used back home.

Q: Are the Mon more concerned about preserving their culture than other ethnic groups?
In Thailand the emphasis is on cultural issues, while in Mon State it’s more about ethnic issues. Actually, what we do here culturally is also political. When we arrange a Mon food festival, the Mon who are hiding from the authorities in the forest are encouraged to hear that the Mon in Thailand are united and strong. News of these cultural activities spreads to the Mon living in Canada and Australia too.


The news of these activities is spread under an image of the hansa – the swan – which is the national symbol. Mon people in many places see this and they’re encouraged.

Q: What are your future plans as president of the Bangkok Mon Youth Club?
Actually I didn’t want to be president for a second term because I needed more time to write my thesis, but so many people insisted that I accepted. I just I told them I’d have to curtail my activities a bit.


Over the next two years I’ll be focusing on education. We’ve been trying to get Mon-language classes into the curricula of all the Mon schools in the 34 provinces that have Mon communities. We’d like to have two hours a week. We have to build up our manpower to handle it, but if any schools are ready, they can start immediately, like Wat Moung School in Banpong in Ratchaburi, where there are many seniors who speak the language. The school there has been teaching the language for four or five years, but only recently added the course to its formal curriculum.


There are other areas – such as Samut Sakhon and Prapadaeng in Samut Prakhan – where we have extracurricular Mon classes, but the children aren’t keen since the lessons don’t count toward their grades, and the parents see it as a waste of time. So we have to include the classes in the school’s regular curriculum. That way the parents will be more supportive.

Q: What other issues are you tackling?
The curriculum issue extends to the program I developed with the Ministry of Education, which builds communication skills for migrant workers, and this benefits both government officials and employers.


These workers’ very existence can be denied, especially if they’re unable to communicate in Thai. So we’ve prepared a bilingual curriculum that starts with Mon, with content suited to adults.


The ministry is very interested in community access. We haven’t been able to reach many of the Mon communities in the country, and we’re trying to learn more about their individual histories and recruit more club members. I go around to various communities – the ones that aren’t already strongly self-sufficient – when they hold festivals or other special activities and try to promote our organisation and recruit new members.

Q: Do the Mon generally have good communication within their own communities?
Not enough. They can only communicate well in small groups. The Mon in Thailand look down on some of the people in Mon State, saying they’re impolite and eat and dress crudely. The people in Mon state blame the Mon in Thailand for forgetting their mission of national liberation. The attitudes of both sides have to be adjusted. They should try to understand each other better and get along. It’s part of our duty to foster that understanding.

Q: What are your expectations for the future?
At the very least, I want every Mon community in Thailand to be strong. I wish I could just call up the community leaders in all 34 provinces when they have an activity and be assured that they can manage well. All of the people from Mon State should first of all be able to communicate with one another so there’ll be full understanding.

Q: How do you see the attitude of Thai people toward the Mon?
Those who know the Mon know that we’re an ethnic group with a very close relationship to them, even with our unique language and culture. But few Thais know about the Mon liberation movement in Burma, and sometimes they’re uncomfortable hearing about it. A lot of Thais don’t really know what a Mon is, but there is no racism – there are no insults thrown at Mon people here, like there have been toward the Lao and the Chinese.

Q: What is your personal view of Mon politics?
I believe profoundly that every Mon shares the same ideal: If we can achieve natural liberation, many people will join in the celebrating. There might not be many Mon who want to return home, but having a nation of our own again would compensate for our long-standing inferiority complex about being stateless.

Q: What about the dual Mon and Thai identity within you? Is it harmonious?
I consider myself a Thai who loves Thailand, loves the King and everything. I feel no sense of separateness, so I try and do my duty to both Thailand and the Mon community, at the same time, as best I can. We preserve Mon arts and culture, but they are also a part of Thai art and culture.

Translated from the interview in Salween Post Magazine
Vol. 35( November 16- December 31, 2006)

ဆက္ဗ္ွ...

ကေလင္သေရာပ္ေထာံ...

Why we should change back to Siam What's in a name?

Historian Charnvit Kasetsiri explains why he believes changing the country's name back to Siam will promote unity and reconciliation.

By: Surasak Tumcharoen
Bangkok Post

Prominent historian Charnvit Kasetsiri recently lodged a petition with Prime Minister Abhisit Vejjajiva and the reconciliation and political reform committee calling for the country's name to be changed from Thailand back to Siam.

NATIONAL SYMBOL: The original flag of Siam, featuring a white elephant.

The former rector of Thammasat University and founder of its Southeast Asia Studies Project said the charter should be amended from the "Constitution of the Kingdom of Thailand" to read either the "Constitution of the Kingdom of Siam" or the "Constitution of Siam", in order to promote "unity", "harmony" and "reconciliation".
The academic said renaming the country would be the first step to reconciling political and social ills in a country of 60 million people which included more than 50 ethnic groups.

Thailand as a nation, according to the historian, had gradually adopted "ultra-nationalism" in past decades which might be replicated in the present day and beyond. Political turmoil might prevail and wreak havoc on the country where people were not only divided by opposing political views, but by ethnic discrimination.
Renaming the country Siam could pave a stepping stone for the long-awaited solutions to the country's deeply rooted problems, said the academic.


SEAFARERS’ GUIDE: An old map showing the country known as Siam.

Q: Everybody knows this country had been called Siam since the Ayutthaya era. Why was it renamed as Thailand 70 years ago?

A: That was in 1939, the year that World War Two started. The world had cringed at the rise of Adolf Hitler's nazism in Germany and fascism in Italy and Japan. In this country, the military-led government of then-premier Field Marshal Phibulsongkhram (Por) had been considerably influenced by ultra-nationalism which only imitated the powerful nazism and fascism overseas. Siam was renamed as Thailand on the spur of the moment when Field Marshal Por's government was evidently taking sides with the Axis forces during the early years of World War Two.
The ultra-nationalism in Europe and Japan apparently prompted Field Marshal Por's government to take for granted that this country needed some kind of military authoritarianism in times of war. Luang Vichit Vathakarn, then head of the Fine Arts Department, coined the new name for the country on the basis of ethnicity, undoubtedly because the Thai race was the ruling class of a mixed-up society.
The petition is primarily aimed to promote harmony and reconciliation in the country where more than 50 ethnic groups with their distinctive languages reside, including Thai, Yuan, Lao, Lue, Malayu, Mon, Khmer, Teochiu, Cantonese, Hokkien, Hainan, Hakka, Cham, Sakai, Tamil, Pathan, Persian, Arab, Phuan, Tai Yai, Phu Tai, Yong, Hmong, Karen, Museur and farang, etc.

TIME FOR A CHANGE: Historian Charnvit Kasetsiri.

Not until Siam was renamed as Thailand had some people in this country looked down upon others with racial or ethnic biases. In the old Siam, the people had co-existed and spontaneously welcomed diversities which had prevailed in all parts of the country. Many Bangkokians, who may regard themselves as mainstream descents of the Thai race, had a penchant for ridiculing those of Lao origins living in the Isan (northeastern) region.
Ethnically speaking, Muslim villagers living in the southernmost region of the country are not Thais, but of Malay descent. Nevertheless, they were compelled to call themselves Thai purely for territorial integrity reasons.

Q: What was wrong with the name Siam, after all?

A: The government at that time believed Siam was a place where inhabitants were a mixed-up bunch of different ethnic groups who might not have been governed very easily in times of war. They feared the country might have disintegrated.
Ethnically speaking, nothing was wrong with "Siam", but the word did not tell who was the ruler over here. That is nonsense. By the way, the word "Thai" denotes the race, not the country.

Q: Why should Siam be considered a better name than Thailand?

A: "Siam" derives from the archaic word "sam", which means arable land. In Khmer and Mon, that is "siem", as in Siem Reap. In Burmese, that is "shan", as in Shan State, and in Japanese, that is "shamuro".
Astrologically speaking, the initial "s" as in Siam, is considered more auspicious for the country than the initial "th", as in Thailand, which sounds like "Taiwan" to Westerners.

Q: In business, the word Siam is not considered very fortunate. Most businessmen would pick "Thai" instead of "Siam" if they decided to add either word to their corporate names.

A: That is not quite correct. What about Siam Paragon, Siam Square, Siam Commercial Bank and Siam Cement? All those firms were known to be very prosperous, though people superstitiously circumvented this by saying "Thai Phanich" to refer to the bank or "Poon Yai" to refer to the cement firm in Thai.

Q: How could the renaming of the country possibly help address today's polarized politics in which, for instance, people are divided into "yellow" and "red"?

A: Political problems can by no means be resolved just by renaming the country. But such things could be a stepping stone toward political reconciliation. It could pave way for peaceful co-existence and wholehearted recognition of social diversities among all people of this country.

Q: Would the people eventually accept such changes to the country's name?

A: Some people would never care and ask "what difference does it make? A country is a country, no matter what name". They would not be able to tell Siam from Thailand, given 70 years of having been accustomed to the latter name.
It might take a long time for them to learn and understand history as well as to go for the first, easy step toward national harmony and reconciliation. Source

ဆက္ဗ္ွ...

ကေလင္သေရာပ္ေထာံ...

ထိုင္းဘုရင့္နန္းေတာ္တြင္းမွ မြန္မိဖုရားမ်ား

ယေန႕ထိုင္းႏိုင္ငံ ယဥ္ေက်းမႈမွာ ေ႐ွးမြန္ဘုရင့္ႏိုင္ငံေတာ္ေတြရဲ့
ေက်းဇူးမကင္းခဲ့ေၾကာင္း အေျခအတင္ ျငင္းခံုမႈေတြဟာ ဒီလ (ေအာက္တိုဘလ) အေစာပိုင္း
ဘန္ေကာက္ ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲမွာ ႐ွင္းလင္း ထင္႐ွားသြားခဲ့တယ္။
အဲဒီႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲက ဗမာေတြ အျမစ္လာလွန္ခဲ့ၿပီး ထိုင္းႏိုင္ငံကို
ေမာင္းထုတ္ခံခဲ့ရတဲ့ အဲဒီယဥ္ေက်းမႈဟာ ျပန္လည္႐ွင္သန္လာတဲ့ ထိုင္းဘုရင္
စနစ္အတြင္းမွာ မ်ိဳးေစ့ခ် သေႏၶတည္ခဲ့ေၾကာင္း ေဖာ္ထုတ္ျပခဲ့တယ္။ ခ်ဴလာေလာင္ကြန္
တကၠသိုလ္မွာ က်င္းပတဲ့ အဲဒီ ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲကို အာ႐ွေရးရာ ေလ့လာေရးဌာန (IAS)က
စည္း႐ံုးဦးေဆာင္ က်င္းပေပးခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။မြန္ဘုရင့္ႏိုင္ငံဟာ က်ဴးေက်ာ္သူေတြရဲ့လက္ေအာက္ကို (1757) ခုႏွစ္မွာ
က်ေရာက္ခဲ့တယ္။ အယုဒၶယရဲ့ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္ အနည္းဆံုး ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုစာ
႐ွိခဲ့တဲ့ အဲဒီေဒသကို မြန္ေတြဟာ ဗမာဘုရင္လက္ေအာက္မွာ ေနရမဲ့အစား
ဆုတ္ခြာေျပာင္းေ႐ြ႕ လာၾကတယ္။ အယုဒၶယနဲ႕ ေနာက္လာမည့္ အျခားထိုင္းႏိုင္ငံ
ဘုရင့္ေနျပည္ေတာ္ေတြမွာ မြန္မ်ိဳးႏြယ္ အမ်ိဳးသမီး (၅၀) ေလာက္ဟာ ဘုရင့္မိဖုရား
ေတြနဲ႕ ယေန႕ခ်တ္ကရီမင္းဆက္ ဘုရင္ေတြရဲ့ မိခင္ေတြ ျဖစ္လာခဲ့ၾကတယ္။ ပထမနဲ႕
ဒုတိယရာမာ (Rama) မင္းဆက္ ႏွစ္ဆက္မွာ မြန္မိဖုရား (၇) ပါးစီ ႐ွိၾကၿပီး
တတိယရာမမင္းမွာ (၄) ပါးနဲ႕ စတုတၴ ရာမမင္းမွာ မြန္မိဖုရား (၆) ပါး ႐ွိခဲ့ၾကတယ္။
ပဥၥမ ရာမမင္းမွာ မြန္မိဖုရား (၂၆) ပါး ႐ွိၿပီး အဲဒီထဲက (၉) ပါးဟာ မင္းသားနဲ႕
မင္းသမီးေတြ ေမြးဖြားသန္႕စင္ေပးခဲ့ၾကတယ္။ ဒီႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲမွာ ပါဝင္တင္ျပ
ေဆြးေႏြးသူေတြရဲ့ တင္ျပခ်က္အရဆိုရင္ အဲဒီမိဖုရားေတြဟာ
သူတို႕ေရာက္ရာနန္းေတာ္ေတြကို မြန္ဓေလ့ မြန္ထံုးစံ မြန္အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေတြနဲ႕
အသြင္ေျပာင္း ပစ္ၾကတယ္။ အျခားမြန္အမ်ိဳးသမီးေတြကိုလည္း နန္းတြင္းမွာ ထပ္ေခၚၿပီး
အမႈေတာ္ ထမ္းေစၾကတယ္။


ထိုင္းႏိုင္ငံဖြား မြန္ပညာ႐ွင္ အြန္ဗန္ဂြ်န္ (Ong Bunjom)က “ထိုင္းမွာ႐ွိတဲ့
အျခားမ်ိဳးႏြယ္စုေတြလိုပဲ မြန္အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ ထိုင္းဘုရင့္ နန္းေတာ္ထဲမွာ
ျခားနားတဲ့ က႑အဆင့္ေနရာ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ႐ွိေနခဲ့ၾကတယ္။
မြန္မႉးမ်ိဳးမတ္ႏြယ္ေတြဟာ မိမိသမီးေတာ္ေတြကို နန္းေတာ္မွာ အမႈထမ္းေစတာဟာ
ထံုးစံပါဘဲ။ ဒါဟာ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အက်ိဳး႐ွိေစတဲ့ အစီအမံ ျဖစ္ပါတယ္။
နန္းေတာ္အတြက္ မႉးမတ္ရဲ့ သစၥာ႐ွိမႈကို ျပရာေရာက္ၿပီး
မႉးမတ္ကိုယ္တိုင္အတြက္ကေတာ့ ဘုရင့္သူေကာင္းျပဳမႈနဲ႕ ဘဝလံုၿခံဳေရး အာမခံခ်က္ကို
ရ႐ွိေစပါတယ္” လို႕ ေျပာပါတယ္။ အြန္ဟာ မၾကာေသးခင္ကဘဲ သူ႕ရဲ့ ဘြဲ႕လြန္စာတမ္း
“ရတနာကိုးစင္ေခတ္ (1782-1932) ထိုင္းဘုရင့္နန္းေတာ္တြင္းမွ
မြန္အမ်ိဳးသမီးမ်ား”ကို အၿပီးသတ္ခဲ့တယ္။ သူက မြန္မိဖုရားေတြ အၿမဲတမ္း
ဘုရင့္ေသြးကို ဝမ္းမွာလြယ္ခ်င္ၾကတယ္။ ဒီနည္းနဲ႕ ပိုၿပီးျမင့္တဲ့ ဘဝတက္လမ္း
အာမခံခ်က္႐ွိေအာင္ လုပ္ၾကေၾကာင္း အြန္က မွတ္ခ်က္ခ်ပါတယ္။ မြန္မိဖုရား
အားလံုးေတြထဲက မြန္မ်ိဳးမြန္ႏြယ္ မိဖုရား (၂၁)ပါးဟာ ခ်တ္ကရီမင္းဆက္ မင္းသား၊
မင္းသမီးေတြရဲ႕ မယ္ေတာ္ေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္။

ဘုရင္အက္ကာသက္ (E. Ka-that) လက္ထက္မွာ အယုဒၶယနန္းေရာက္ မြန္အမ်ိဳးသမီးေတြထဲက
ေတာ္ဆြန္လာန္ဒါန္သုန္မြန္ (Tao Sangkandarn Thargmon) ဆိုတဲ့ မြန္အမ်ိဳးသမီးဟာ
မင္းသားတပါးနဲ႕ အဦးဆံုး စုလ်ားရစ္ပတ္ ထိမ္းျမားခဲ့တယ္။ သူမဟာ တက္ဆက္ (Thaksin)
ဘုရင့္မႉးမတ္ မေဒါက္ (Ma-dod) ရဲ့ ညီမငယ္ျဖစ္တယ္။ သူမရဲ့ ခ်က္ကရီမင္းဆက္အတြက္
သမီးဦးဟာ ပထမရာမမင္းရဲ့ မိဖုရားေခါင္ႀကီး ျဖစ္လာတယ္။ သူမကို နတ္စ္ (Nak) လို႕
လူသိမ်ားေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ က႐ြမ္ဆြမ္ဒက္ဖရာအင္ဒရာမတ္ (Krom Sondij Phra
Indramart) ဘြဲ႕တံဆိပ္ ေပးသနားျခင္းခံ ရတယ္။ သူမကို အမာရင္ၾတာ မိဖုရားႀကီး
(Queen Amarintra) လို႕လည္း ေခၚၾကတယ္။ သူမရဲ့ ရင္ေသြးေတာ္ (၁၀) ပါးထဲက
သားေတာ္ဟာ ဒုတိယရာမဘုရင္ ျဖစ္လာတယ္။ ပထမရာမမင္းမွာ မိဖုရား (၂၈) ပါး႐ွိတဲ့အနက္
(၇) ပါးက မြန္ေတြျဖစ္ၿပီး နတ္စ္က မိဖုရားေခါင္ႀကီး ျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ မြန္႐ိုးရာ
ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြနဲ႕ ရင္ေသြးေတာ္ေတြကို ေမြးျမဴထိန္းေက်ာင္းႏိုင္ဖို႕
ေဆြမ်ိဳးသဂၤဟ အေျမာက္အမ်ား နန္းေတာ္ေရာက္လာဖို႕ လမ္းခင္းေပးသလို ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။
အက်ိဳးဆက္အေနနဲ႕ မြန္ေတြရဲ့လက္မွာ ႀကီးျပင္းလာခဲ့တဲ့ ဒုတိယရာမဟာ မြန္ေတြကို
သိပ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၿပီး မြန္မိဖုရားေလးပါးနဲ႕ ရင္ေသြးရတနာေတြ ရ႐ွိခဲ့တယ္။ အြန္ဟာ
“1814 မွာ ဒုတိယရာမာမင္းဟာ သူရဲ့ (၁၀) ႏွစ္သား သားေတာ္ေမာင္းကြတ္ (Mongkut) ကုိ
ဗမာျပည္က နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္ ထြက္ေျပးလာတဲ့ ေဆြမ်ိဳးေတာ္ေတြကို သြားႀကိဳဖို႕
ေစလႊတ္ခဲ့တယ္” လို႕ေျပာတယ္။ အဲဒီေမာင္းကြတ္မင္းသားဟာ စတုတၴရာမာမင္းအေနနဲ႕
နန္းဆက္ခံတဲ့အခါ မြန္မိဖုရား (၆) ပါး ႐ွိခဲ့တယ္။ သူရဲ့ မိဖုရားေခါင္ႀကီးဟာ
မြန္ျဖစ္ၿပီး ဘြဲ႕ေတာ္က က႐ြမ္ဆြမ္ဒက္ဖရာ သက္ဆီရင္ၾတာမၾတာ (Krom Somdej Phara
Thepseirintrama Taya) ျဖစ္တယ္။ သူမဟာ ရင္ေသြးရတနာ (၄) ပါးထြန္းကားၿပီး
အနာဂါတ္မွာ ပဥၥမရာမာမင္း ျဖစ္လာခဲ့ ခ်ဴလာေလာင္ကြန္ မင္းသား အပါအဝင္ ျဖစ္တယ္။

ခ်ဴလာေလာင္ေကာင္ မင္းသားဟာ ငယ္စဥ္ကတည္းက မြန္ဓေလ့ထံုးစံေတြနဲ႕ ယဥ္ပါးေနခဲ့ၿပီး
ဒီယဥ္ေက်းမႈကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူလည္း ျဖစ္တယ္။ သူဟာမြန္မိဖုရား (၂၆) ပါးထိ
ရယူခဲ့တယ္။ သူရဲ့ မယ္ေတာ္စ်ာပနာအခမ္းအနားမွာ မြန္ယဥ္ေက်းမႈအဆိုအကအဖြဲ႕ကို
ေျဖေဖ်ာ္ခြင့္ေပးခဲ့တယ္။ ဒါဟာ မြန္အႏုပညာ႐ွင္ေတြအေနနဲ႕ ထိုင္းနန္းေတာ္တြင္း
ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ ေျဖေဖ်ာ္ခြင့္ရတာ ျဖစ္တယ္။ ေမာင္းကြတ္ဘုရင္ရဲ့ မိဖုရားနဲ႕
သားေတာ္ သမီးေတာ္ေတြအတြက္ စာသင္ေပးရတဲ့ ဆရာမ အန္နာ (Anna Deonoroens)
မိဖုရားေခါင္နဲ႕ ပါတ္သက္ၿပီး အေတြ႕အႀကံဳ အမ်ားႀကီး ႐ွိခဲ့တယ္။ သူမရဲ့ “အဂၤလိပ္
အုပ္ခ်ဳပ္မႈနဲ႕ ထိုင္းဘုရင့္နန္းေတာ္” စာအုပ္မွာ မိဖုရားေခါင္ရဲ့
အတြင္းေရးေတြနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး အခန္းတခန္စာ အသားေပး ေရးသားခဲ့တယ္။ သူမက မေမႊးငံု
(Hidden Perfume) လို႕ေခၚတဲ့ မိဖုရားတပါးဟာ နန္းတြင္းေရး ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္မႈနဲ႕
အက်ဥ္းခ် ခံခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္း ေရးသားထားတယ္။ သူမေရးထားတဲ့အတိုင္းဆိုရင္ “သူမဟာ
သားေတာ္ေမာင္ကတဆင့္ အရင္သူ႕ဘႀကီးေတာ္ ေနရာမွာ သူမရဲ႕ ေနာင္ေတာ္ကို ခန္႕အပ္ဖို႕
အသနားခံတယ္။ ဘုရင့္မင္းျမတ္က အဲဒီေနရာမွာ အျခားအမတ္တေယာက္ ေ႐ြးထားၿပီးသားဆိုတာ
မသိ႐ွာဘူးတဲ့။ အြန္က ႐ွင္းျပပါတယ္။ အဲဒီမေမႊးငံုဆိုသူဟာ ခ်ာခြ်မ္မန္ဒါဆြန္စလင္
(Chaochom Marnda Sonklin) ျဖစ္ၿပီး မင္းသားကရစ္ဒါဖီဟန္ (Kriradaphiharn) ရဲ့
မြန္မ်ိဳးႏြယ္မယ္ေတာ္ျဖစ္တယ္။ သူက ဆက္႐ွင္းျပပါတယ္။ “မင္းဆက္တိုင္းမွာ
မြန္နန္းတြင္းသူေတြဟာ ႏိုင္ငံေရးမွာ ပါဝင္ပတ္သက္မႈ ႐ွိၾကတယ္။
တိုက္႐ိုက္မဟုတ္ေပမ့ဲ ၾသဇာအာဏာ အျပည့္႐ွိၾကတယ္။ မိဖုရားေခါင္ႀကီး (သို႕)
မိဖုရားျဖစ္လာတဲ့ သူတိုင္း မိမိေဆြမ်ိဳး သားခ်င္းေတြရဲ့ နန္းတြင္း ရာထူးတက္လမ္း
ေျဖာင့္ျဖဴးဖို႕ ကူညီၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္မင္းသား မယ္ေတာ္ေတြနဲ႕ ခ်တ္ကရီမင္းေတြက
ဆက္ႏြယ္ဆင္းသက္သူ အားလံုးဟာ ထိုင္းႏိုင္ငံေရးမွာ ႀကီးစြာ ပါဝင္ပါတ္သက္မႈ
႐ွိၾကတယ္။”

မိဖုရား မေမႊးငံုအေနနဲ႕ အမွန္တကယ္ နခြန္ေခၚနီကန္ၿမိဳ႕ (Maung Kakhon Kaunakan)
စားလည္းျဖစ္ေစခ်င္တာ သူ႕ေမာင္ေတာ္ဘဲ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီၿမိဳ႕က အခုဖရပရာဒင္ (Phra
Pradaeng) ခ႐ိုင္ျဖစ္တယ္။ အင္နာဟာ မေမႊးငံုအတြက္ ၾကားဝင္ ေျပာဆိုေပးရာမွာ
ေအာင္ျမင္မႈ ရခဲ့တယ္။ သူမကို အက်ဥ္းကလႊတ္ၿပီး စာဆက္သင္ခြင့္ ျပဳလိုက္တယ္။
ဒီအျဖစ္အပ်က္မွန္ေၾကာင္း ၁၈၆၅ ခုႏွစ္ အင္နာဆီဘုရာင္မင္းျမတ္ ေရးတဲ့ စာလႊာအရ
သိရတယ္။ “သင့္ကိ အသိေပးခ်င္တာက သင့္ေက်ာင္းသူ မကလင္ (Lady Klin) ကို
ဘုရင့္ျပစ္ဒဏ္က လြတ္ၿငိမ္းခြင့္ ေပးလိုက္တာဘဲ ျဖစ္တယ္။” အဲဒီစာလႊာထဲမွာ ပါတယ္။

အင္နာရဲ့ စာအုပ္ထဲမွာ “ေက်ာင္းသူတေယာက္အေနနဲ႕ သူမဟာ ထူးထူးျခားျခား
စာ႐ံုစူးစိုက္မႈ႐ွိၿပီး လံုလဝိရိယလည္း ေကာင္းပါတယ္။ အဂၤလိပ္စာ
အဖတ္နဲ႕ဘာသာျပန္ရာမွာ တိုးတက္မႈဟာ အံ့မခန္းပါဘဲ”လို႕ ေရးထားပါတယ္။ သူမရဲ့
ဘာသာျပန္ခ်က္မ်ားထဲမွာ ကြၽန္ဆန္႕က်င္ေရးဝတၴဳ “ဦးေလးတြမ္” (Uncle Tom’s
Calin)လည္း ပါဝင္ပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္က မိဖုရားကို ကြၽန္ေတြေပၚ
သက္ၫွာေကာင္းမြန္စြာ ျပဳစုေစာင့္ေ႐ွာက္ၿပီး အခေပးမႈေတြ စတင္လာေစခဲ့ပါတယ္လို႕
အြန္က ေျပာပါတယ္။ သူမက ထိုင္းႏိုင္ငံ ကြၽန္ျပဳမႈ ဖ်က္သိမ္းေရး
ပထမဆံုးလိုလားသူမ်ားထဲမွာ ထည့္သြင့္ႏိုင္တယ္လို႕လည္း ေျပာတယ္။

စတုတၴ ရာမမင္းလက္ထက္မွာ တစ္လင္တစ္မယားစနစ္ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ ခ်မွတ္လာတာနဲ႕အမွ်
မြန္နန္းတြင္းသူေတြ အေရအတြက္ က်ဆင္းခဲ့ရတယ္။ မ်ားစြာေသာ မြန္မိဖုရားေဟာင္းေတြဟာ
မြန္ဓေလ့ထံုစံကို ထုိင္းလူ႕အဖြဲ႕အစည္းတြင္း ေရာယွက္ေပါင္းစပ္ႏိုင္ဖို႕
က႑တရပ္အေနနဲ႕ ဆက္လက္ပါဝင္ခဲ့ၾကတယ္။

“မြန္ေတြရဲ့၊ ဘာသာေရး၊ အႏုပညာနဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈဟာ နန္းတြင္းကေန အရပ္ထဲကို
ပ်ံ႕ႏွံ႕သြားတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လည္းဆိုေတာ့ အတိတ္နဲ႕ ပစၥဳပၸန္က
ထိုင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ ပါဝင္သူမ်ားစြာဟာ မြန္မ်ိဳးႏြယ္ေတြ ျဖစ္လို႕ပါဘဲ”လို႕
အြန္က မွတ္ခ်က္ျပဳပါတယ္။

(27/ 10/ 07 ရက္ေန႕ထုတ္ The Nation သတင္းစာပါ Suthatra Bhimiphrabhas ရဲ့ Mon
Lives and Mothers of Kings ကို ျပန္ဆိုပါတယ္။
ခင္မင္ေသာ
ေရႊအိမ္စည္www.shweaimsi.ning.com

ဆက္ဗ္ွ...

ကေလင္သေရာပ္ေထာံ...

င၀န္ျမစ္ကမ္းေပၚမွ ေရွးေဟာင္း မြန္ေက်းရြာၾကီးမ်ား

အင္းအိုင္မ်ားစြာကို ေက်ာ္ျဖတ္ဖူးေသာ္လည္း ဤမွ်က်ယ္ဝန္း နက္႐ိႈင္းေသာ ေရနက္ကြင္းႀကီးကုိ ဤတစ္ႀကိမ္သာ ေက်ာ္ျဖတ္ဖူးပါသည္။ ဤခရီးသည္ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ စြန္႕စားခန္းတစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။ ေရနက္ကြင္းထဲတြင္ ျဖတ္သြားေနစဥ္ ဆတ္သြားရြာ အေျခခံပညာ မူလတန္း ေက်ာင္းေလးကို ေရပတ္လည္ဝိုင္းလ်က္ ေတြ႕ျမင္ရပါသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ေက်ာင္းႀကိဳယာဥ္မွာ ေလွေလးမ်ား ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားအခ်ဳိ႕ကုိ မိဘမ်ား၊ အစ္ကုိအစ္မမ်ားက ေလွေလွာ္၍ လုိက္ပို႕ေပးၿပီး အခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ေလွ ကိုယ္ေလွာ္၍ ေက်ာင္းသုိ႕လာေနသည္ ကိုေတြ႕ရသည္။ ဤေဒသတြင္ ေလွသည္ အဓိက ဆက္သြယ္ေရး ယာဥ္ျဖစ္သျဖင့္ ေလွမရွိလွ်င္ မိုးတြင္းအခါ၌ ကူးသန္းသြားလာရန္ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။
ကြၽန္ေတာ္၏ ခရီးေဖာ္ ဓာတ္ပံုဆရာ ကိုေအးသိန္း(အသုတ္)က ''ေရနက္ကြင္းထဲမွာ သြားရတာ ခရီးတြင္တယ္။ ဒီခရီးကုိ ေႏြဘက္ေမာ္ ေတာ္ကားနဲ႕သြားရင္ အဆင့္ဆင့္ေကြ႕ရတဲ့အတြက္ အခ်ိန္သိပ္ကုန္တယ္။ လူလဲ သိပ္ပင္ပန္းတယ္၊ အခုလို ပဲ့ေထာင္နဲ႕သြားေတာ့ အသာထိုင္လိုက္ သြားလို႕ရတယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေရလမ္းကို ပိုႀကိဳက္တယ္''ဟု ေျပာသည္။ ဗိုက္ဆာလာေသာအခါ ေလွေပၚမွာပင္ ထမင္းခ်ဳိင့္ဖြင့္စားႏိုင္ သျဖင့္ အဆင္ေျပပါသည္။
ငဝန္ျမစ္သို႕ ေရာက္လွ်င္ ကူးတို႕ျဖင့္ တစ္ဘက္ကမ္းသို႕ ကူးလိုက္သည္ႏွင့္ ပုသိမ္ခ႐ိုင္ သာေပါင္းၿမိဳ႕နယ္၊ ကြင္းေပါက္ေက်းရြာသို႕ ေရာက္သြားပါသည္။ ရြာထိပ္ျမစ္ကမ္းပါးေပၚတြင္ ေရႊေရာင္တဝင္းဝင္းျဖင့္ ဖူးျမင္ရေသာ ေစတီေလးမွာ ေအာင္သိဒၶိေစတီ ျဖစ္ပါသည္။ ရခိုင္႐ိုးမ ေတာင္တန္း ေတာင္စြယ္မ်ား ေရနက္ကြင္းမ်ားကို ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံျပဳလ်က္ တည္ထားသည့္ ထိုေစတီေလး၏ ပံုရိပ္ႏွင့္ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ အေနအထားသည္ ေဆးေရာင္စံုပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ႏွင့္ တူေနပါသည္။
ဧရာဝတီျမစ္မွ ခြဲထြက္စီးဆင္း လာေသာ ငဝန္ျမစ္သည္ သမိုင္းစဥ္ ရွည္လ်ားေသာ ျမစ္ျဖစ္ၿပီး ျမစ္ကမ္း ပါးဝဲယာတြင္ ပုသိမ္ ၃၂ ၿမိဳ႕ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ သမိုင္းေျခရာမ်ားကို ေတြ႕ႏိုင္ပါသည္။ ပုသိမ္ ၃၂ ၿမိဳ႕အနက္ အမ်ားစုမွာ ယခုအခ်ိန္ထိ ဆက္လက္ တည္ရွိေနေသာ္လည္း အခ်ဳိ႕မွာ မထင္မရွား ေပ်ာက္ကြယ္သြားေၾကာင္း သိရပါသည္။ ကြင္းေပါက္ေက်းရြာမွ အသက္ ၆ဝ ႏွစ္ရွိ ဦးစိန္ဝင္းက ''ေအာင္သိဒၶိမတည္မီ ဒီဘုရားကုန္းမွာ ကိုးေတာင္ျပည့္ ေစတီေလး တည္ခဲ့ဖူးတယ္။ ေစတီတည္ဖို႕ ဘုရားကုန္းကို ရွင္းလင္းတဲ့အခါ ေရွးေဟာင္းအုတ္က်ဳိးေတြ စုပံုထားတာေတြ႕ရတယ္။ အုတ္ပံုကိုဖယ္ေတာ့ ႐ုပ္ပြားေတာ္တစ္ဆူရဲ႕ ဦးေခါင္းေတာ္ ေပၚလာတယ္။ ႐ုပ္ပြားေတာ္ စုစုေပါင္း သံုးဆူရွိၿပီး အေနာက္ေျမာက္ဘက္ကို မ်က္ႏွာမူေနတယ္လို႕ ဘုရားလူႀကီးေတြ ေျပာတာမွတ္မိေနတယ္။ တင္ပလႅင္ေခြ ႐ုပ္ပြားေတာ္ သံုးဆူဟာ ဥာဏ္ေတာ္ ငါးေတာင္ ေျခာက္ေတာင္ေလာက္ ျမင့္တယ္လို႕ ေျပာၾကတယ္။ အဲဒီေနရာဟာ ေရွးေဟာင္းဘုရား တစ္ဆူရဲ႕ ဌာပနာတိုက္ျဖစ္ၿပီး မြန္စာနဲ႕ ေရးထားတဲ့ ေရွးေဟာင္းအုတ္ခ်ပ္ေတြလဲ ေတြ႕ရတယ္လို႕ အသက္ ၈၈ ႏွစ္ရွိတဲ့ အဘဦးလွေမာင္ ေျပာသြားတယ္''ဟု ရွင္းျပသည္။
ကြင္းေပါက္ရြာသား အသက္၆၇ႏွစ္ရွိ ဦးလွျမင့္ကလည္း ''အဲဒီေနရာဟာ ေရွးေဟာင္းဘုရားတစ္ဆူရဲ႕ ဌာပနာတိုက္ျဖစ္ေပမယ့္ အဖိုးတန္ ရတနာပစၥည္းေတြ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ႐ုပ္ပြားေတာ္သံုးဆူကိုတူးေဖာ္တဲ့အခါ ေျမဆီမီးခြက္ ၆ဝ ေက်ာ္၊ ၇ဝ ေက်ာ္ ေတြ႕ၿပီး ေငြသားဓာတ္ေတာ္ၾကဳတ္ တစ္ခုလဲေတြ႕တယ္။ အဲဒီဓာတ္ ေတာ္ၾကဳတ္မွာ မြန္အကၡရာစာေတြ ေရးထားၿပီး အုတ္ခ်ပ္ေတြမွာလဲ မြန္စာပါတယ္လို႕ ေျပာၾကတယ္။ အားလံုးကို ကိုးေတာင္ျပည့္ေစတီမွာ ဌာပနာလိုက္တဲ့အတြက္ အေထာက္ အထားျပစရာ မရွိေတာ့ပါဘူး''ဟု ရွင္းျပပါသည္။ ထိုစဥ္က တည္ခဲ့ေသာ ကိုးေတာင္ျပည့္ ေစတီေလးသည္ ႏွစ္ေပါင္း ၆ဝေက်ာ္၊ ၇ဝ ခန္႕ၾကာေသာ္အခါ ေလဒဏ္မိုးဒဏ္ သဘာဝေဘးရန္ေၾကာင့္ ပ်က္စီးယိုယြင္းလာသျဖင့္ ကြင္းေပါက္ ရြာသားမ်ား စုေပါင္းကာ ဥာဏ္ေတာ္ ၂၃ ေတာင္ျမင့္သည့္ ေအာင္သိဒၶိေစတီေတာ္ကို ရံေစတီ ရွစ္ဆူႏွင့္တကြ အသစ္တစ္ဖန္ တည္ထားႏိုင္ခဲ့ပါသည္။
ဤဘုရားကုန္းသည္ ေရွးမြန္ဘုရင္မ်ား၊ မြန္ၿမိဳ႕စားနယ္စားမ်ား လက္ထက္ကပင္ ဘုရားေစတီတည္ ထားခဲ့သည့္ ဘုရားကုန္းျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားေသာ္လည္း ဌာပနာတိုက္ထဲတြင္ ေရာက္ေနေသာ သမိုင္း အေထာက္အထားမ်ားကို ေႏွာင္းလူမ်ား ျပန္လည္ၾကည့္႐ႈခြင့္ မရေတာ့ပါ။ ဤဘုရားကုန္းသည္ ေရွးမြန္ဘုရင္မ်ား ဘုရားတည္ခဲ့ေသာ ေနရာျဖစ္လွ်င္ ဘုရားအနီးရွိ ကြင္းေပါက္ရြာသည္လည္း ေရွးမြန္မ်ားေနထိုင္ခဲ့သည့္ မြန္ေက်းရြာေဟာင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ဘုရားသမိုင္းႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အေထာက္အထားမ်ား မရွိေတာ့သျဖင့္ ရြာသမိုင္းလည္း မထင္မရွား ျဖစ္သြားခဲ့ပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ေဒသခံေက်းရြာလူႀကီးမ်ား၏ ရွင္း လင္းေျပာၾကားခ်က္မ်ားကုိသာ အေကာင္းဆံုးသမိုင္းမွတ္တမ္းအျဖစ္ လက္ခံခဲ့ရပါသည္။
ကြင္းေပါက္ရြာသား ဦးစိန္ဝင္း၊ ဦးလွျမင့္တို႕သည္ ေအာင္သိဒၶိေစတီ ေတာ္၏ သမိုင္းေနာက္ခံကုိ စိတ္ပါ ဝင္စားစြာ ရွင္းျပခဲ့ၿပီး လိုအပ္ေသာ အခ်က္မ်ားကို အျခားရြာသားမ်ားက ျဖည့္စြက္ေျပာျပၾကပါသည္။ တစ္ရြာလံုး လက္ညီတက္ညီ ေျပာျပျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ ေက်နပ္ဖြယ္ ေကာင္းလွပါသည္။ ထို႕ျပင္ ရြာအေရွ႕ဘက္ရွိ လဟာႀကီး ေရနက္ကြင္းကိုျဖတ္၍ ႐ိုးမေတာင္ေျခရွိ ေတာရေက်ာင္းသို႕ သြားေရာက္ေလ့လာရန္ ရြာခံဦးကိုေခြးက ပဲ့ေထာင္ေမာ္ေတာ္ျဖင့္ ပို႕ေပးၿပီး ဦးဝင္းညြန္႕၊ ဦးၿငိမ္းတင္တုိ႕ ညီအစ္ကိုကလည္း ခရီးစဥ္အစအဆံုး တက္ တက္ၾကြၾကြ ပါဝင္ကူညီသျဖင့္ အဆင္ေျပခဲ့ပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႕သည္ ေနာက္ေန႕တြင္ ပုသိမ္ ၃၂ ၿမိဳ႕စာရင္းဝင္ ေခနံရြာသို႕ ခရီးဆက္ၾကပါသည္။ ေခနံ ရြာသည္ ငဝန္ျမစ္အေနာက္ဘက္ကမ္း တြင္ရိွၿပီး ကြင္းေပါက္ရြာႏွင့္ ႐ိုးေခ်ာင္း ကေလးတစ္ခုသာ ျခားေနပါသည္။ ေရွးေခတ္က စည္ကားေသာ မြန္ၿမိဳ႕ ရြာႀကီးတစ္ခုျဖစ္ၿပီး ပုဂံေခတ္ နရပတိစည္သူမင္းလက္ထက္ ပုသိမ္ ၃၂ ၿမိဳ႕စာရင္းတြင္ အမွတ္စဥ္ ၂၄ ၌ ပါဝင္ခဲ့သည္။ မူလအမည္မွာ က်ဳိက္ခရံ ေဟနံျဖစ္ၿပီး ဒုတိယ အမည္ႏွင့္ တတိယအမည္မွာ ေခနံဟု ေတြ႕ရသည္။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ သာယာဝတီမင္း (၁၁၉၉-၁၂ဝ၈) လက္ထက္ပုသိမ္ ၃၂ ၿမိဳ႕စာရင္း အမွတ္စဥ္ ၃ဝ တြင္လည္း ေခနံဟု ပါရွိပါသည္။
ေရွးေခတ္က မြန္လူမ်ဳိးမ်ား ေနထိုင္ခဲ့သည့္ ေခနံသည္ ယခုအခါ ေက်းရြာႀကီးတစ္ရြာအဆင့္ျဖစ္ေန သည္ကိုေတြ႕ရသည္။ ရြာထိပ္ရွိသာ သနာ့ဟိတကာရီေက်ာင္းတိုက္အဝင္ မုခ္ဦး စႀကႍႏွင့္ ေက်ာင္းတိုက္ႀကီး ၏ထည္ဝါခမ္းနားမႈမွာ ရြာအဆင့္ မဟုတ္ဘဲ ၿမိဳ႕အဆင့္ျဖစ္ေနေၾကာင္း သတိျပဳမိပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ေခနံ သည္ ေရွးအခါက ပုသိမ္ ၃၂ ၿမိဳ႕ စာရင္းဝင္ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ျဖစ္ခဲ့သည္ဟု ယံုၾကည္မိပါသည္။ ရြာအတြင္း၌ရွိေသာ အိမ္မ်ားမွာ ျမန္မာအိမ္မ်ားႏွင့္ မတူဘဲ ေရွးေဟာင္းမြန္အိမ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ တူေနေၾကာင္း ေတြ႕ရပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႕ ေခနံရြာသို႕ သြားျခင္းမွာ သမိုင္းေဟာင္းကို တူးေဖာ္ ရန္မဟုတ္ပါ။ ေခနံရြာတြင္ တူးေဖာ္ ရရွိထားသည့္ ေရွးေဟာင္းဘုရား ႐ုပ္ ပြားေတာ္မ်ားကို ေလ့လာမွတ္တမ္း တင္ရန္ သြားေရာက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ႐ုပ္ပြားေတာ္မ်ားကို ေခနံရြာအတြင္း ႏွစ္ေနရာ၌ သီးျခားေတြ႕ရွိျခင္းျဖစ္ၿပီး ႐ုပ္ပြားေတာ္ ၁၄ ဆူေတြ႕ရွိပံုကို ေဒသခံ အသက္ ၅၅ ႏွစ္အရြယ္ ဦးကံညြန္႕က ရွင္းျပပါသည္။ ဦးကံညြန္႕က ''ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ရြာဟာ ငဝန္ျမစ္ကမ္းမွာ ရွိတဲ့အတြက္ မၾကာခဏ ေရတက္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အရင္က အိမ္ေတြရွိေပမယ့္ ဘယ္သူမွ မေနႏုိင္ဘဲ ေျပာင္းေရႊ႕သြားခဲ့ပါတယ္။ ၁၃၅၂ ခုႏွစ္မွာ တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲ အတြက္ မ႑ပ္ထိုးဖို႕ ေျမတူးေတာ့ အလတ္စား႐ုပ္ပြားေတာ္တစ္ဆူ စေတြ႕ တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ လူႀကီးေတြကုိ အသိေပးၿပီး စနစ္တက် ဆက္တူးတဲ့အခါ ေျခာက္ေပအနက္ အုတ္႐ိုးဆံုး ေတာ့ ႐ုပ္ပြားေတာ္ ၁၄ ဆူေတြ႕ရပါတယ္။ ဥာဏ္ေတာ္ အျမင့္ဆံုးက ၂၇ လက္မ ရွိပါတယ္။ အရြယ္အစား မ်ဳိးစံုပါဝင္တာေတြ႕ပါတယ္။ အုတ္ ခ်ပ္ေတြက ဒီေခတ္အုတ္နဲ႕ မတူဘူး။ အလယ္မွာ ခ်က္မပါတဲ့ လက္အုတ္ ေတြပါ။ ဘုရားေတြကို စနစ္တက် အုတ္႐ိုးစီၿပီး ေျမျမႇဳပ္ထားေပမယ့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေရတိုက္စားၿပီးေပၚလာ ျခင္းျဖစ္ပါတယ္''ဟု ရွင္းျပသည္။
ေခနံရြာတြင္ ေရွးေဟာင္း႐ုပ္ပြားေတာ္မ်ား တူးေဖာ္ရရွိေသာ သတင္းၾကားေသာအခါ ပုသိမ္ၿမိဳ႕မွ ေရွးေဟာင္းသုေတသန ပညာရွင္မ်ား လာေရာက္ေလ့လာၾကည့္႐ႈခဲ့ၿပီး အင္းဝေခတ္ေႏွာင္းပိုင္းလက္ရာ ဗုဒၶ႐ုပ္ပြားေတာ္မ်ားျဖစ္သည္ဟု မွတ္ခ်က္ခ်ခဲ့ေၾကာင္း သိရပါသည္။ ေခတ္တစ္ေခတ္ႏွင့္ တစ္ေခတ္ ႐ုပ္ပြားေတာ္ ထုလုပ္ပံုမတူညီဘဲ အင္းဝေခတ္တြင္ ထံုးေက်ာက္၊ ကုန္းေဘာင္ေခတ္တြင္ စက်င္ေက်ာက္ျဖင့္ ထုလုပ္ေလ့ရွိပါသည္။ ေခနံရြာတြင္ေတြ႕ရွိေသာ ႐ုပ္ပြားေတာ္မ်ားမွာ ထံုးေက်ာက္ျဖစ္သျဖင့္ အင္းဝေခတ္ေႏွာင္းပိုင္းလက္ရာဟု သတ္မွတ္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
႐ုပ္ပြားေတာ္မ်ားသည္ ဥာဏ္ေတာ္ကြာျခားေသာ္လည္း အားလံုးသည္ ဘူမိဖႆမုျဒာမ်ားျဖစ္သည္။ ႐ုပ္ပြားေတာ္အခ်ဳိ႕တြင္ တကဲမပါေသာ္လည္း အမ်ားစုမွာ တကဲႏွင့္ ပလႅင္ တစ္ဆက္တည္း ထုလုပ္ထားေၾကာင္းေတြ႕ရသည္။ ေခနံရြာေျမာက္ ပိုင္းတြင္လည္း ႐ုပ္ပြားေတာ္မ်ား တူးေဖာ္ရရွိဖူးေၾကာင္း သိရသျဖင့္သြား ေရာက္ၾကည့္႐ႈရာ ႐ုပ္ပြားေတာ္ ၂၈ ဆူ ဖူးေတြ႕ရပါသည္။ ႐ုပ္ပြားေတာ္မ်ားကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေနေသာ အသက္ ၇၅ ႏွစ္ ရွိေနၿပီျဖစ္ေသာ ေခနံရြာသားႀကီး ဦးထြန္းႏုက ''ဒီရြာကို ပုသိမ္ ၃၂ ၿမိဳ႕ စာရင္းဝင္ ေခနံရြာလို႕ ေျပာေနၾကေပမယ့္ ေခမာမိဖုရား ႀကီးေနခဲ့တဲ့ ေခမာၿမိဳ႕ေဟာင္းလို႕ ေရွးလူႀကီးေတြ ေျပာဖူးပါတယ္။ ဒီေနရာဟာ ေခမာၿမိဳ႕ေဟာင္းရဲ႕ နန္းဦးဘုရား ျဖစ္တဲ့အတြက္ ႐ုပ္ပြားေတာ္ေတြ တူးေဖာ္ရရွိတယ္လို႕ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ေခမာၿမိဳ႕ေဟာင္းနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ အေထာက္အထား မျပႏိုင္ေပမယ့္ မြန္ေတြေနတဲ့ မြန္ရြာႀကီး ျဖစ္ခဲ့တာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္၊ ေခမာမိဖုရားႀကီးဟာလဲ မြန္ဘုရင္တစ္ပါးရဲ႕ မိဖုရား ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္''ဟု စိတ္ဝင္စားဖြယ္ ရွင္းျပပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ငဝန္ျမစ္ကမ္းေပၚရွိ ေရွးေဟာင္းမြန္ေက်းရြာမ်ားသို႕ တကူးတက သြားေရာက္ၿပီး အင္းဝေခတ္ေႏွာင္းပိုင္း ႐ုပ္ပြားေတာ္မ်ားကုိ မွတ္တမ္းတင္ႏုိင္သျဖင့္ ငဝန္ျမစ္ႀကီးကို ေက်းဇူးတင္မိပါသည္။ ငဝန္ျမစ္ႀကီးသည္ ပုသိမ္ ၃၂ ၿမိဳ႕အေၾကာင္း ေကာင္းစြာသိမီသျဖင့္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ သမိုင္းျမႇဳပ္ကြက္မ်ားကို ထပ္မံ ေဖာ္ထုတ္ေပးလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ေနမိပါသည္။ www.zaygwet.com
ဘသန္းတင္

ဆက္ဗ္ွ...

ကေလင္သေရာပ္ေထာံ...

စာရင္းလိမ္ စီးပြားေရးစနစ္

ေအာင္ေက်ာ္ခင္ / ၂၃ ဇြန္ ၂၀၁၀

ျမန္မာစစ္အစုိးရရဲ႕ ဆုိရွယ္လစ္စီးပြားေရးနဲ႔ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးဟာ စာရင္းလိမ္ျပတဲ့ေနရာမွာ တူတယ္။ အထက္ကအာဏာပုိင္ကုိ အၿမဲတမ္းေၾကာက္ရတဲ့စနစ္မွာ အထက္လူႀကီးေက်နပ္ေအာင္ စာရင္းလိမ္ျပတာဟာ ဓေလ့ထုံးစံလုိ ျဖစ္ေနၿပီ။ ေက်းလက္ကုိဆင္းၿပီး စာတမ္းေကာက္ရင္လည္း အခ်က္အလက္ကုိ အမွန္အတုိင္း မွတ္တမ္းမတင္ဘဲ အထက္လူႀကီးႀကိဳက္ေအာင္ ေရးၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စစ္အစုိးရ စာရင္းအင္းဌာနက အခ်က္အလက္ေတြဟာ မမွန္ဘူးလုိ႔ ၀ါရင့္အရာထမ္းတဦးက ေျပာဖူးတယ္။

အာဏာရွင္ေန၀င္းအႀကိဳက္လုိက္ၿပီး ေအာက္ေျခက စာရင္းလိမ္ျပတယ္။ စာရင္းလိမ္ျပရင္း ၁၉၈၇ မွာ အဆင္းရဲဆုံးႏုိင္ငံ ျဖစ္သြားတယ္။ အဆင္းရဲဆုံးႏုိင္ငံအျဖစ္ သတ္မွတ္ခံရရင္ ႏုိင္ငံျခားအေႂကြးမွာ အတုိးဆပ္စရာမလုိတဲ့အတြက္ အဆင္းရဲဆုံး ႏုိင္ငံအျဖစ္ သတ္မွတ္ေပးဖုိ႔ မဆလစစ္အစုိးရက ကုလသမဂၢမွာ ေလွ်ာက္ထားတယ္။ အဆင္းရဲဆုံးစာရင္း၀င္ျဖစ္ဖုိ႔ လုိအပ္တဲ့ အခ်က္ေတြထဲမွာ စာတတ္သူ လူႀကီးဦးေရ နည္းဖုိ႔လုိတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းပညာေရးေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္မွာ စာတတ္သူမ်ားေတာ့ အဆင္းရဲဆုံးႏုိင္ငံ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ စာရင္းလိမ္၀ိဇၨာ မဆလစစ္အစုိးရက စာတတ္သူ အလြန္နည္းေၾကာင္း စာရင္းလိမ္ျပႏုိင္တဲ့အတြက္ အဆင္းရဲဆုံးႏုိင္ငံ စာရင္း၀င္ျဖစ္သြားတယ္။

၁၉၆၂ မွာ စစ္အာဏာသိမ္းကတည္းက ကလိမ္ေစ့ျငမ္းဆင္လာတာမုိ႔ အခုဆုိရင္ စာရင္းလိမ္စီးပြားေရးသက္တမ္းဟာ (၄၈) ႏွစ္ ရွိသြားၿပီ။ စာရင္းဇယားေတြကုိ ကလိမ္ကလည္လုပ္လြန္းတဲ့အတြက္ ျမန္မာ့စီးပြားေရးကုိ ေလ့လာသူအလြန္နည္းတယ္။ တုိင္းျပည္အ၀င္အထြက္ ခက္ခဲရတဲ့အထဲ စာရင္းလိမ္ကုိ ေလ့လာရျပန္ေတာ့ သိပ္စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒါေတာင္ လြန္ခဲ့တဲ့ ေမလနဲ႔ ဇြန္လအေစာပုိင္းက ျမန္မာ့စီးပြားေရးစာတမ္း (၂) ေစာင္ ထြက္လာေသးတယ္။ ၀ါရွင္တန္အေျခစုိက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး သုေတသနဌာန United States Institute of Peace က ျမန္မာ့စီးပြားေရးအထူးအစီရင္ခံစာကုိ ေမလမွာ ထုတ္ေ၀တယ္။ ေရးသူဟာ ၀ါရင့္သုေတသီ Lex Rieffel ဆုိသူျဖစ္တယ္။ အႏွစ္ (၆၀) ေလာက္ တုိးတက္မႈ ဆိတ္သုဥ္းေနတဲ့ ျမန္မာ့စီးပြားေရးကုိ သုံးသပ္ထားတာပါပဲ။

ေတာင္ကုိရီးယား၊ ထုိင္၀မ္နဲ႔ အင္ဒုိနီးရွားမွာ အာဏာရွင္အစုိးရလက္ထက္ စီးပြားေရးတုိးတက္လာလုိ႔ ကုိယ့္နည္းကုိယ့္ဟန္နဲ႔ ဒီမုိကေရစီအသြင္ကူးေျပာင္းႏုိင္ၾကေပမယ့္ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ စစ္အစုိးရဟာ စီးပြားေရးတုိးတက္ဖြံ႔ၿဖိဳးေအာင္ မလုပ္ႏုိင္တာေၾကာင့္ သူမ်ားႏုိင္ငံလုိ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလုိ႔ Lex Rieffel က ဆုိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပထမဆုံးအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေကာင္းမြန္ဖုိ႔သာ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ အသုိင္းအ၀ုိင္းက တုိက္တြန္းရမယ္လုိ႔ဆုိတယ္။ တုိင္းျပည္ တုိးတက္ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးမွာ ပုဂၢလိက လုပ္ငန္းက႑ဟာ အဓိကက်ေပမယ့္ ေနရာတကာခ်ဳပ္ကုိင္တဲ့ နအဖဟာ ေကာင္းမြန္တဲ့ ပုဂၢလိကက႑ ရွင္သန္ႀကီးထြားလာေအာင္ ဘယ္လုိလုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အစုိးရအဖြဲ႔အစည္းထဲမွာ လုပ္ရည္ကုိင္ရည္ ရွိလာၿပီး ခ်ဳပ္ခ်ယ္ကန္႔သတ္မႈေတြကုိ ႐ုပ္သိမ္းမွသာလွ်င္ ျမန္မာ့စီးပြားေရးအလားအလာ ေကာင္းမွာျဖစ္ေၾကာင္း ၂၀၁၀ ျမန္မာ့စီးပြားေရးအထူးစာတမ္းမွာ ေဖာ္ျပထားတယ္။

ျမန္မာ့စီးပြားေရးေစာင့္ၾကည့္ေရးအဖြဲ႔ အေျခစုိက္တဲ့ ၾသစေၾတးလ်ႏုိင္ငံ ဆစ္ဒနီၿမိဳ႕ Macquarie တကၠသုိလ္ ေဘာဂေဗဒဌာန ပါေမာကၡ Sean Turnell ကေတာ့ နအဖရဲ႕ ကလိမ္ၿခံဳေစာင္ကုိ ဖယ္ရွားၿပီး အတြင္းသ႐ုပ္ကုိ ေလ့လာထားတဲ့စာတမ္းကုိ မီးေမာင္းထုိးျပတာပါပဲ။ ျမန္မာ့စီးပြားေရး (၁၀) ရာခုိင္ႏႈန္းနဲ႔ (၁၄) ရာခုိင္ႏႈန္းအၾကား တုိးတက္တယ္ဆုိတဲ့ နအဖစာရင္းလိမ္ကုိ အရင္ဆုံးေျဖရွင္းထားတယ္။ စီးပြားေရး တုိးတက္ဖြံ႔ၿဖိဳးလာရင္ ေလာင္စာစြမ္းအင္သုံးစြဲမႈကလည္း တုိးပြားလာတာသဘာ၀ပါ။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ နအဖရဲ႕ စီးပြားေရးတုိးတက္မႈႏႈန္းထား ျမင့္မားေနၿပီး ဓာတ္ဆီနဲ႔ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားသုံးစြဲမႈႏႈန္းက အလြန္နိမ့္က်ေနတာေၾကာင့္ စာရင္းလိမ္တုိးတက္မႈျဖစ္တာ ထင္ရွားတယ္တဲ့။

စစ္အစုိးရရဲ႕ စာရင္းလိမ့္ဓေလ့ေၾကာင့္ ျမန္မာ့စီးပြားေရးတုိးတက္မႈႏႈန္းကုိ ခန္႔မွန္းရတာဟာ အလြန္ခက္တယ္။ Sean Turnell
ကေတာ့ အေၾကာင္းသိမုိ႔ စီးပြားေရးတုိးတက္မႈႏႈန္းဟာ (၂) သို႔မဟုတ္ (၃) ရာခုိင္ႏႈန္းေလာက္ပဲ ရွိႏုိင္တယ္လုိ႔ တြက္ျပတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံသားတဦးရဲ႕ တႏွစ္ထုတ္လုပ္မႈဟာ (၄၃၅) ေဒၚလာသာရွိတာေၾကာင့္ အာဆီယံႏုိင္ငံေတြထဲမွာ အနည္းဆုံးျဖစ္တယ္လုိ႔ဆုိတယ္။ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႔ေရာင္းလုိ႔ရတဲ့ေငြေတြကုိ တုိင္းျပည္တုိးတက္ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအတြက္ အသုံးမျပဳတာကုိလည္း အစီရင္ခံစာ (၂) ခုစလုံးက ေထာက္ျပတယ္။ ဓာတ္ေငြ႔ေရာင္းလုိ႔ရတဲ့ေငြကုိ ႏုိင္ငံ့ေငြစာရင္းမွာ အကုန္လုံး ေဖာ္ျပထားတာမဟုတ္ပါဘူး။ ျပည္တြင္းမွာ စာရင္းလိမ္ျပၿပီး ဓာတ္ေငြ႔ကရတဲ့ ေငြအေတာ္မ်ားမ်ား ႏုိင္ငံျခားဘဏ္ေတြမွာ အမည္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ အပ္ႏွံထားတယ္လုိ႔ဆုိတယ္။

စာရင္းလိမ္စီးပြားေရးစနစ္မွာ ႏုိင္ငံျခားကုမၸဏီေတြ မ်က္စိက်ေနတာဟာ သဘာ၀သယံဇာတ ထုတ္ယူတဲ့ လုပ္ငန္းျဖစ္တယ္။ ႏုိင္ငံျခားအရင္းအႏွီးနဲ႔ အတတ္ပညာနဲ႔ အလုပ္သမားေတြ ၀င္လာၾကၿပီး ဓာတ္ေငြ၊ ဓာတ္သတၱဳ၊ ေရနံ၊ ေက်ာက္မ်က္၊ ေရအားလွ်ပ္စစ္ စတာေတြကုိ ထုတ္ယူၾကတာဟာ ျမန္မာျပည္သားေတြ အက်ဳိးမခံစားရပါဘူး။ အဂၤလိပ္ကုိလုိနီေခတ္က အတုိင္းပါပဲ။ အဂၤလိပ္ေနရာမွာ စစ္ဗိုလ္ကုိ အစားထုိးၾကည့္လုိက္ရင္ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းေပၚထြက္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဂၤလိပ္ဟာ ျမန္မာစစ္ဗိုလ္လုိ ဒုိ႔တာ၀န္အေရးေတြနဲ႔ လိမ္ညာေနတာမဟုတ္ေတာ့ ျမန္မာေတြ မစားရမွန္းသိတယ္။ နအဖကေတာ့ သဘာ၀သယံဇာတကုိ ႏုိင္ငံျခားေရာင္းစားၿပီး အိတ္ထဲထည့္တာကုိ စာရင္းလိမ္ထားေတာ့ ျပည္သူေတြအဖုိ႔ မစားရ၀ခမန္း ျဖစ္ကုန္တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ တ႐ုတ္၊ ျပင္သစ္၊ ထုိင္းနဲ႔ ေတာင္ကုိရီးယားကုမၸဏီေတြ သယံဇာတ ထုတ္ယူေနတာဟာ ျမန္မာ့အနာဂတ္အတြက္ မေကာင္းတဲ့ အလားအလာပဲျဖစ္တယ္။

စာရင္းလိမ္စနစ္နဲ႔ အစုိးရေႏွာင့္ယွက္မႈကင္းတဲ့ ေကာက္ပဲသီးႏွံက႑မွာ ေအာင္ျမင္ေနပုံကုိလည္း Sean Turnell က ေဖာ္ျပထားတယ္။ ၂၀၀၉/၂၀၁၀ ဘ႑ာေရးႏွစ္မွာ ျမန္မာျပည္ထြက္ပဲမ်ဳိးစုံ (၈၄) ရာခုိင္ႏႈန္းကုိ အိႏၵိယက ၀ယ္သြားတယ္။ တ႐ုတ္ျပည္ကုိလည္း နယ္စပ္လမ္းေၾကာင္းက တင္ပုိ႔တယ္။ အိႏၵိယနဲ႔တ႐ုတ္မွာ ပဲအထြက္နည္းသြားတာဟာ ျမန္မာအတြက္ အခြင့္အလမ္းျဖစ္တယ္။ စစ္အစုိးရ ၀င္မ႐ႈပ္မခ်င္း ပဲေရာင္းလုိ႔ ေကာင္းေနမယ့္ပံုပါပဲ။ တခ်ိန္က ကမာၻေပၚမွာ အမ်ားဆုံးတင္ပုိ႔ခဲ့တဲ့ ဆန္လုပ္ငန္းဟာ စစ္အစုိးရ ၀င္႐ႈပ္လုိက္တဲ့ေနာက္ပုိင္း ေစ်းကြက္ေပ်ာက္ၿပီး ဆန္ကြဲတင္ပုိ႔ခဲ့တဲ့အဆင့္ ျဖစ္သြားတယ္။

ႏုိင္ငံျခား၀င္ေငြအမ်ားဆုံးက သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႔၊ ဒုတိယအမ်ားဆုံးက ပဲမ်ဳိးစုံ၊ တတိယက ကၽြန္းသစ္နဲ႔ သစ္မာျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပဲလုပ္ငန္းထဲမွာ နအဖအသုိင္းအ၀ုိင္းက ပုဂၢိဳလ္ေတြ ပါေနမွာ ေသခ်ာတယ္။ အ၀တ္အထည္လုပ္ငန္းက စတုတၳ၀င္ေငြ အမ်ားဆုံးျဖစ္ၿပီး ဆန္က နံပါတ္ (၅) အဆင့္က လုိက္ေနတယ္။ အ၀တ္အထည္ကုိ ဂ်ပန္နဲ႔ဥေရာပကုိ တင္ပုိ႔တယ္။ ကၽြန္းသစ္နဲ႔ သစ္မာတင္ပုိ႔တာဟာ ေငြရေပမယ့္ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ပ်က္စီးေစတဲ့အတြက္ ေဒသခံလူ႔အဖြဲ႔အစည္းကုိ ထိခုိက္နစ္နာေစတယ္။ သစ္နဲ႔ေက်ာက္မ်က္ကုိ တ႐ုတ္ျပည္က အမ်ားဆုံး၀ယ္ယူတယ္။ ျမန္မာျပည္ကုိ စားသုံးကုန္ပစၥည္း အမ်ားဆုံးေရာင္းခ်ေနသူဟာ တ႐ုတ္၊ ထုိင္းနဲ႔၊ စင္ကာပူျဖစ္တယ္။

၁၉၆၂ မွာ စစ္အစိုးရတက္လာၿပီး စာရင္းလိမ္စီးပြားေရးစနစ္ စတင္က်င့္သုံးခ်ိန္ကစၿပီး လက္ရွိ စစ္အစိုးရလက္ထက္အထိ ေပးဆပ္စရာရွိတဲ့ ႏုိင္ငံျခားအေႂကြးဟာ အေမရိကန္ေဒၚလာ သန္း (၈,၁၀၀) ရွိတဲ့အတြက္ ႏုိင္ငံလုံးဆုိင္ရာ ထုတ္လုပ္မႈရဲ႕ (၃၀) ရာခုိင္ႏႈန္းဟာ အေႂကြးျဖစ္ေၾကာင္း Sean Turnel က တြက္ျပထားတယ္။ မဆလေခတ္က ေႂကြးေဟာင္းက သန္း (၃,၅၉၄) ရွိၿပီး ေႂကြးသစ္က သန္း (၄,၅၀၆) ရွိတယ္။ ေႂကြးေဟာင္းမွာ ဂ်ပန္ကုိ ေဒၚလာသန္း (၂,၂၀၀)၊ ဂ်ာမဏီကုိ သန္း (၃၅၀)၊ အာရွဖြ႔ံၿဖိဳးေရးဘဏ္ (ေအဒီဘီ) ကုိ သန္း (၃၂၅)၊ ကမာၻ႔ဘဏ္ကုိ သန္း (၇၁၉) ေပးစရာရွိတယ္။ အေႂကြးမဆပ္ႏုိင္လုိ႔ ေနာက္ထပ္မေခ်းတာျဖစ္တယ္။ ေႂကြးသစ္ထဲမွာေတာ့ တ႐ုတ္က အမ်ားဆုံးျဖစ္မွာ ေသခ်ာတယ္။ နအဖမွာ ေဒၚလာေငြလက္က်န္ ေဒၚလာသန္း (၅,၀၀၀) ေက်ာ္ ရွိရဲ႕သားနဲ႔ မဆလေႂကြးေဟာင္းကုိ မဆပ္တာပါ။

ဗိုလ္ေန၀င္းဦးေဆာင္တဲ့ မဆလအစုိးရရဲ႕ ႏုိင္ငံျခားအေႂကြးေတြကုိ ေနာက္တက္တဲ့ ဗိုလ္သန္းေရႊဦးေဆာင္တဲ့ နအဖအစုိးရက မဆပ္တဲ့သေဘာျဖစ္ေနတယ္။ ေႂကြးေဟာင္းေတြကုိမဆပ္လုိ႔ ျမန္မာအစုိးရကုိ ေအဒီဘီနဲ႔ကမာၻ႔ဘဏ္က ေငြေခ်းဖုိ႔ မစဥ္းစားတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ဘဏ္ (၂) ခုကုိ ဆပ္ရမယ့္အေႂကြးက ေဒၚလာသန္း (၁၀၄၄) သန္းသာရွိလုိ႔ နအဖအုပ္စု ခုိးထားတဲ့ ေငြေလာက္ မမ်ားပါဘူး။ ေနာက္တင္တဲ့အေႂကြးသစ္ဟာ တ႐ုတ္ကုိဆပ္ရမွာျဖစ္လုိ႔ မဆပ္ႏုိင္ရင္ တ႐ုတ္အလုိက် လုိက္ေလ်ာဖုိ႔သာ ရွိပါေတာ့တယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ ႀကီးစုိးေနသမွ် စာရင္းလိမ္စီးပြားေရးအဆင့္ထက္ပုိၿပီး တုိးတက္စရာအလားအလာမရွိေၾကာင္း သုံးသပ္ထားတာကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။ Source

ဆက္ဗ္ွ...

ကေလင္သေရာပ္ေထာံ...

ပၛံက္ပေရင္ဍဳင္ကြာန္တၛဲဏံ မန္တံဒးစြံသတိ

ခ်ဴ…. ၐုိပ္ဍာဲ (ေအဗရဵ၊ ၂၇၊ ၂၀၁၀။)

အကာဲအရာပေရင္ဍဳင္ကြာန္ဍဳင္ပုိယ္တၛဲဏံ သြက္ဂြံျပံင္သၜာဲေဇှာ္ေဇှာ္ႏြံမံင္ေရာင္။ မုဟုိတ္ေရာဟီုမၢး အလႝုအသ႘ (နအဖ)တအ္ခ်ပ္ဇန္မံင္သြက္ဂြံေကၜာန္ေပါဲ႐ုဲမာဲ ပႜဲကႝုသှာံ (၂၀၁၀)ဏံႏြံမံင္ေရာင္။ ပႜဲေပါဲ႐ုဲမာဲဏံဂွ္ ဂေကာံေဗာ္လႝုဇှးဟီု ဟြံဒးဏီကၜာေလဝ္ ေပါဲ႐ုဲမာဲတုဲမၢး ေသှာဝ္ဥပေဒသဇုိင္ဒက္ပတန္ဍဳင္ သၸလဝ္ဒတန္ပႜဲသှာံ (၂၀၀၈)ဂွ္ ဒးဗံဿက္႐ုပ္ရဵေရာင္။ အတုိင္ေသှာဝ္ဥပေဒခ်ဴခှံလဝ္ဂွ္မၢး အပႜဲကဿိန္ဍဳင္ပုိယ္ဏံ ဒပ္ပှာန္မြဲေဟင္ဒးႏြံေရာင္။ ဂေကာံရပ္လြဟ္ဖအုိတ္တံဂွ္ ဒးႏြံသဿဝ္ေကာပ္ကာဲဂအုပ္ ကႜိက္ကႜိဳပ္ပှာန္(စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္)ေရာင္ဟီုလဝ္ရ။ ဟုိတ္ႏူဂွ္တဲု သြက္ဂြံဗဿံက္႐ုပ္ရဵပေရင္ဏံမာန္ ဒပ္ပှာန္ဂေကာံရပ္လြဟ္ ေဒါံလဝ္ပန္ေပွာ္တအ္ဖအုိတ္ ညံင္ဂြံစုိပ္သဿဝ္တဲေဍံတအ္ နဴလဿဳဟ္ေဍံတအ္ကေရပ္တဲု ဖန္ဇန္မံင္ရ။ လၲဴဒပ္ပှာန္ဗၜၐးေကာန္ဂကူမန္ပုိယ္ေလဝ္ ေဍံတအ္မိက္ဂြံဖန္သာ္ဂွ္ကီုေရာင္တဲု ဣဏံဂွ္ ဒွ္ပေရင္ပဿိက္ေဇှာ္ သြက္ဂကူမန္ပုိယ္ရ။ ေသှာဝ္ဥပေဒသဇုိင္ဒက္ပတန္ဍဳင္ဏံ ညံင္ဂြံကေလင္သၛ႘ဂၜိပ္ပေလဝ္ပေလတ္ကႝုဂွ္ ဂေကာံဗြဲ မဂၜိဳင္တအ္ အာတ္မိက္မံင္ကၜာေလဝ္ သၸလဝ္ဒတန္တဲုမံင္ရ လၸဟီုရဂွ္ ရဲအလႝုအသ႘ပှာန္တအ္ ဒှာတာလဝ္ႏြံရ။ ေဒါံလဝ္ ပန္ေပွာ္ဂွ္ (၂၀) သှာံေပင္ရတဲု အခိင္ေဒါံပန္ေပွာ္အုိတ္မံင္ရ။ သာ္ဝြံေလဝ္ ညးေဇှာ္အလႝုအသ႘ပှာန္မြဲဟီုပတိတ္လဝ္ႏြံရ။ အတုိင္ဂၜံင္တရဵညးတအ္ ညးတအ္ဆက္ေကၜာန္အာေရာင္ဂွ္ ညာတ္ကၜးေကတ္မံင္တုဲ ပႜဲအကာဲအရာပၛံက္ပေရင္ ဍဳင္ကြာန္ဏံဗီုလႝုဂြံဒံင္ေကၜာံအာ ေထက္ကႝုဒးခ်ပ္ဗစာျဇိဳဟ္ဟ္နက္က္တုဲ ဒးပေလဝ္ပေလတ္လဝ္ေထက္ေရာင္။

ကဿိန္ဍဳင္ပုိယ္ဏံကၜာဟြံဂြံသၜးၐးဏီ အေဃာ႐ုန္ဂစာန္မံင္ေတံကီု ေကုာံအေဃာတုပ္စုိတ္ ခ်ဳက္လိက္ကသုက္ ေပန္လုင္ေတံကီု ဂကူမြဲေကုာံမြဲလၸေဝင္ဍဳႝဍဳိက္လၸေကတ္ေစဝ္လၲဴ၊ ပေရင္ဂကူညး ညးဖန္မံင္ကဆံင္တုပ္ညံင္ေကာ ညံင္ေဒံေရာင္ ဟီုဂးကၜဳင္လဝ္ညးသကအ္ႏြံရ။ ဟုိတ္ႏူစြံစုိတ္သာ္ဂွ္တုဲ ဂကူဂမၜိဳင္ည႘သာစန္ၐန္ ဒက္ပတန္ကၜဳင္ကဿိန္ဍဳင္ သာ္ဏံမာန္ကၜဳင္ေရာင္။ ၐုိန္ဂွ္ေလဝ္ဂြံသၜးၐးတုဲဗက္ဟြံဂတာပ္ အတုိင္တုပ္ကၜဳင္လဝ္စုိတ္ဂွ္ဟြံဖန္ ဂကူဗဿာတအ္ ေကတ္ကၜဳင္အေခါင္ေတဿင္ ကေလင္သၸဍိက္လၲဴဂကူေကာန္ဍဳင္အရင္တှဟ္ဟ္တုဲ ပှာန္အပႜဲဍဳင္စတံကတႝုဒွ္ကၜဳင္ရ။ ဒွ္ကၜဳင္သာ္ဝြံတုဲ လအ္ၐုိတ္စွ္သှာံဂအုပ္ဝန္ေဇှာ္ ဥဴႏုကေလင္ေကာ္ဘိက္လေလာင္ၾတး သၜးဒုဟ္ပံက္ကႝုအေခါင္ ဒ႘မဝ္ကေရျဇ႘ေပင္င္ေရာင္ဂးတုဲ ဂေကာံပၜန္ဂတးရပ္လြဟ္(၄)ဂေကာံတအ္ အပ္လြဟ္လုပ္ကၜဳင္အပႜဲဗြဳိင္ေသှာဝ္ႏြံရ။ ဂေကာံေကာန္ဂကူတအ္ဂွ္ စႏၵက္ညးဍဳင္ကြာန္ျပဳိင္႐ုဲမာဲတဲု အာတ္မိက္ကၜဳင္အေခါင္ေကာန္ဂကူဇကု အပႜဲကၜတ္ထဝ္ (ပါလ႘မာန္)ပၜန္ရ။

ပေရင္အာတ္မိက္အေခါင္အရာေကာန္ဂကူတအ္ အပႜဲကၜတ္ထဝ္ဝြံ ညးဂမၜိဳင္ေစွ္စုိတ္ဒးသၜဳင္ကႝုေရာင္ဂွ္ သကုိပ္ ပှာန္ေနေဝန္ ေကုာံလၛႝဳတအ္ ဟြံေစွ္စုိတ္တဲု ဒပ္ပှာန္သီကၜဳင္အဝႝုရ။ ေနေဝန္သီအဝႝုတဲု ဗီုေကၜာန္ကၜဳင္ဂွ္ ေထက္ကႝု ဒးစြံသတိႏြံရ။ ၁၉၆၂ ဂွ္ေနေဝန္ထၞးဟိုတ္ကႝု ကဿိန္ဍဳင္ပုိယ္ဏံထကးျပးအာေရာင္တဲု သီကၜဳင္အဝႝုရ။ ၁၉၆၃ ဂွ္ ေနေဝန္ေကာ္ဘိက္ဂေကာံပၜန္ဂတးရပ္လြဟ္တအ္ သြက္ဂြံတက္က်ာ ဂၜာဲနဲဒက္ပတန္ဓဝ္ၐုိဟ္လလံအပႜဲဍဳင္ရ။ ဂေကာံ ပၜန္ဂတးတအ္ မိက္ဂြံက်ာနကႝုဒပ္ပံင္ေကာံ (မဒညတ) ကၜာေလဝ္ ေနေဝန္ဟြံဒုင္တဲတုဲ ေဗာ္ေကာံမ်ဴေနတ္ (ဗကပ) ဂွ္တှဟ္ျခာမြဲဝုိင္၊ ဂေကာံေကာန္ဍဳင္အရင္(၃)ဂေကာံ၊ မန္၊ ကရင္၊ ကေရင္ဍာဲ၊ တအ္ဂွ္မြဲဝုိင္၊ ဒးတက္ကၜဳင္က်ာရ။ ၾကက္ဂလာန္ေနေဝန္တအ္ အာတ္မိက္ဂွ္သြက္ဂြံအပ္လြဟ္ပလီုိဒပ္ရတုဲ ေဗာ္(ဗကပ)ကုီ ဂေကာံေကာန္ ဂကူ(၃) ေဗာ္တအ္ကီု ဟြံဒုင္တဲတုဲဝုိင္ရးအာရ။ ဂေကာံဂကူကေရင္တှဟ္မြဲ (KGB) သဝ္ဟာန္ တာသာမုိယ္ ေကုာံသကုိပ္ ဗုိလ္ေဇှာ္ေဠန္ေဓန္(လင္းထင္) တအ္ဂွ္တုပ္စုိတ္ဒုင္တဲတဲုလုပ္အာရ။ အခိင္လုပ္အာတဿိတဿိေတံ ေဍံကႝုလဝ္အေခါင္အရာ ကဆံင္ဒှာဲႏြံကၜာေလဝ္ ျခာၐုိတ္ၐါသှာံဂွ္ ေဠန္ေဓန္ဒးဒုင္ပန္ဂစုိတ္ အေခါင္ဂြံလဝ္တအ္ ပၜိဳတ္ျဇအာရ။ လက္ၾကဵဏအ္ ဂေကာံေကာန္မ်ဴေနတ္ အလာံဍာဲ (သေခန္သုႝ) ဂွ္ဂစာန္ေကၜာန္ပႜဲဗိြဳင္ေသှာဝ္ေရာင္ဂးတုဲ လုပ္အာကီုရ။ သေခန္သႝုဂွ္ ေနေဝန္ျပိဳက္စုတ္ပႜဲထံင္တဲု အခိင္အုိတ္ အေခါင္ခ်ဳိတ္ ဝင္ပၜိဳတ္အာပေရံပေရံရ။ စႏူဂွ္တဲု ဂေကာံေနေဝန္တအ္ ဒက္ပတန္ကၜဳင္ေသှာဝ္သႝုေယွဝ္ေလတ္နဲဗဿာ ဗီုဗဿာကဿာတ္ဒှာကၜဳင္အေခါင္အရာေကာန္ဂကူတအ္ ေဇှာ္သၜဳင္ပတုိန္ ျဇဟတ္ပှာန္တဲု ဍိဳက္ဗတုိက္ကၜဳင္ ရဲပၜန္ဂတးတအ္နဲနာနာသာ္ရ။ နနဲဗ်ဴဟာထပုိတ္(၄)သာ္ ရဲပၜန္ဂတးတအ္ညံင္ဂြံအုိတ္ ဂးတုဲ ေဝင္ကၜဳင္ပှာန္ဓဇန္ဓဇန္ရ။ စုိတ္ဓါတ္နဲကဲရဲတၜအဝႝုပှာန္တအ္ ဗီုလႝုႏြံဂွ္စြံသတိေထက္ရ။

အလႝုအသ႘ပှာန္တအ္ဖန္သာ္ဏံဂွ္ ရန္တဿအ္ေဍံတအ္အံင္ဇှးဟြံေသင္။ ဂေကာံပၜန္ဂတးေကာန္ဍဳင္အရင္၊ ကေခ်င္၊ ကယ်ာန္၊ ေခ်င္၊ ပလံင္၊ ဝ၊ ေသံ၊ ဠာဟူတအ္ ထပ္မံက္ကၜဳင္တုဲ ပှာန္အပႜဲဍဳင္ေဇှာ္သၜဲကၜဳင္ရ။ ဟုိတ္ႏူဂွ္တဲု ပေရင္ပုိန္ျဒပ္လီုလာ္ေလင္္ေဆာံဂၜိဳင္ ဍဳင္ဂွ္ဝါတ္ဒုိက္ကၜဳင္ရ။ ရပ္ပဝ္တာေကာ္ဏာမုက္ပှာန္ပ်ဲပ်ာံညးဍဳင္ကြာန္ သီုစံင္ သၛိ(ဌာန္) သြက္ပှာန္ဂြံဇှးေဟင္ရန္တဲုေကၜာန္ကၜဳင္ၾကာန္န္ရ။ ေသှာဝ္တၜအဝႝုပှာန္ဂွ္ စုိပ္ကၜဳင္အပႜဲဍဳင္ေဇှာ္ကြာန္သၜဲတုဲ ေကှာတ္တဲကလုိက္ကဿႝဳ(၈)ပန္မမံက္ကၜဳင္ရ။

အလႝုအသ႘ပှာန္တုိန္တဿိ ဂြံလဝ္အဝႝုတၛဲဏံ(နဝတ)(နအဖ)တအ္ ဗီုလႝုစြံစုိတ္ဖန္ဇန္မံင္လၲဴဂကူေကာန္ဍဳင္အရင္ တအ္ဂွ္ သၛ႘ဂၜိပ္ရံင္မၢး ေတဿင္ႏူေနေဝန္ေကြံေကြံဟြံေသင္။ နဲကဲေဟင္ေတဿင္ႏြံညိညတုဲ လစြံစုိတ္ဂၜံင္တရဵတအ္ဂွ္ တုပ္သဿဟ္မံင္ရ။ ဝင္သၜာကြ႘ေဂတ္ဂြံမြဲဂဝူတုပ္တဵကႝု ဒဒွ္ေၾတံေတံပၜန္ေရာင္။ ေကာန္ဂကူမန္ညးတီလဝ္ဝင္တအ္ ကေလင္သၛီဂၜိပ္ရံင္ညိ။ ဝင္ေၾတံဂွ္ဆက္စပ္ကႝုဒဒွ္ပစၥဳပၸန္တုဲ အနာဂတ္ဂွ္ဆိင္ဆေကတ္ဒးမာန္ေရာင္။

နဲကဲမှိဟ္တအ္ဂွ္ ဂၜဳင္ေကံၜဗက္ကႝုဂၜဳင္ ဒးဇလၐံက္ကႝုဇလ ျဇံဳကိတ္ဝ႘ကႝုဂ်ိျဇဳံရ။ သြက္ဂြံဗတုိက္ဂေကာံပၜန္ဂတး ကေရင္ဂွ္ ဝ႘ၐံင္လဝ္ဂေကာံကေရင္ဗုဒၶဘာသာတုဲ ဗီုလႝုစကာမံင္ဂွ္ ရံင္ေကတ္ရ။ ပႜဲဂေကာံကေရင္ဍာဲေလဝ္ ဝ႘ၐံင္ေကတ္ မြဲဂေကာံတုဲ ဗဇႝုလဝ္ကီု။ ခါလဿဳဟ္ ပႜဲကႝုဂေကာံတှဟ္တှဟ္ေလဝ္ဖန္သာ္ဏံပၜန္ေရာင္။ သဘာဝမှိဟ္ဗီုစုိတ္ဆာန္ဂကူႏြံဂွ္ စုိတ္ဆာန္ဇကုေလဝ္ႏြံမံင္ကီုတုဲ ဂၜာဲမှိဟ္သြက္ဂြံဗဇုႝဂွ္ ဝါတ္ေကြံေကြံဟြံေသင္။ ပေရင္ဏံမှိဟ္တၜပညာခ်ပ္ဗစာဒးတအ္၊ မှိဟ္ဒွ္အာစာကႜိဳပ္သၠိဳပ္ ညးဍဳင္ကြာန္တအ္၊ ခမ႘သင္ဆာန္ဂကူေဒၜာံဗေတာန္ညးဂမၜိဳင္မာန္တအ္ ဒးထိင္ဒဝ္ပၜတရဵ သြက္ဖႝုဂကူဂၜိဳင္ဂၜိဳင္ေရာင္။ ညးဍဳင္ကြာန္ဂမၜိဳင္ ဟြံဒုင္တဲဒစႝုဒစးမၢး မှိဟ္ဒုင္သၸတဝ္မုဲသှေအာန္အာမာန္ေရာင္။ မှိဟ္ကၜိဳဟ္ခၜင္တအ္ ေဖက္ဝင္ပေရံတုဲ ေဝင္ပါဲကေမၜာန္သာ္ဏံမၢး ပြဏံစုိပ္တရဵဟြံေသင္ရ။ ပေရင္ဏံဂွ္ နကႝုဂေကာံမှိဟ္ ဂမၜိဳင္ေဟင္ ဒးစႝုဒှာဒစႝုဒစးအာေရာင္။

မိင္ဒးျဇဟတ္ နဲကဲရဲကလက္ဂကူေကာန္ဍဳင္အရင္တအ္တုဲ ေဖက္လကုိတ္ကသပ္အုိတ္ စုိတ္ဓါတ္ေစွ္မံင္သဿး ဟြံတုဲ ေပါဲအံင္ဇှးသြက္ပုိယ္ဗီုလႝုၾကပ္ကၜဳင္၊ ပေရင္ေၾကပ္ျဂတ္ရဲဍႝဳဍိဳက္ပ႙ုတအ္ ဗီုလႝုႏြံမံင္ဂွ္ေလဝ္ ပ႙ုဒးတီလဝ္ကီုေရာင္။ ပေရင္ကေမၜာန္ပု႙ေကၜာန္မံင္ပႜဲကာလဏံ ပေရင္လႝုဒွ္အဓိကဒးကႝုဖ်ဴန္တုဲ ဒးေကၜာန္အာဂွ္ေလဝ္ ပု႙ဒးသၛ႘ဂၜိပ္ဍဳိက္ေကၜာန္ အာေထက္ေရာင္။ ရဲႏြံကႝုပုိန္ျဒပ္ႏြံကႝုဍဳင္ဘဝဂကူညးသၜဳင္မံင္ရဂွ္ ဂံင္ဒုင္ဒဒုိက္တဲု ဂံင္ျပိဳင္ကႝုညးဝါတ္ဒုိက္တအ္မၢး ညးဝါတ္ဒိုက္တိအုိတ္မံင္တအ္ ဒးဂံင္ဗတုိက္ကီုေရာင္။

ရဲဂြံလဝ္အဝႝုဗက္ဍဳႝဍဳိက္မံင္ဂကူညးတှဟ္တအ္ဂွ္ ဟုိတ္ႏူညးတအ္ဗက္ဍႝဳဍိဳက္မံင္ညးတှဟ္တုဲ ႏူဘဝဍဳင္ေလာဲ ေလာဲမြဲဒးဝါတ္ဒိုက္အာ အခါလဿဳဟ္ဗက္ဍဳင္ဇုိင္ဝုတ္ဒိုဟ္တအ္ ဟြံမာန္လဇုဲဂလဲုမံင္ဂွ္ ဂြံဆႝုညာတ္ေကတ္ရ။ ဘဝညး ဍဳင္ကြာန္တအ္စသုင္ဟြံဖဲတဲု ညးလၛႝဳဒးအာတ္စ၊ ညးလၛႝဳဒးသြံစဇကု မှိဟ္ဗြဲမဂၜိဳင္ဒးအာဒုင္သၸမံင္ဍိက္ပႜဲဍဳင္ညးတှဟ္
ဒွ္ကၜဳင္မံင္ရ။ ဟုိတ္ႏူဝ႘ၐံင္လဝ္လညာတ္ပှာန္ သၸမာန္ကႝုညးတှဟ္တုဲ ညးဍဳင္ကြာန္တအ္ ဒးဒုင္မံင္ဘဲဒဏ္ဒပ္ပှာန္ဍႝဳဍိဳက္၊ အေခါင္အရာမှိဟ္တအ္ဒွ္အာသြပ္လပအ္ရ။ ေကာန္ငၛာ္သဿတ္တအ္ေလဝ္ ဒးဒုင္တံင္ပၜဳပ္မံင္ဒပ္ပှာန္ နနဲၾကာန္န္ရ။ ဟုိတ္ႏူဒဒွ္သာ္ဝြံတုဲ ဂကူဗဿာတအ္ေလဝ္ ဒုင္တဲဟြံမာန္ ေဗာ္ျပိဳင္ပကာန္နာနာမံက္ကၜဳင္ ျမာ္ကႝုျမာ္ဇႝု ဂြံဆႝုညာတ္မံင္ ကၜးကၜးရ။ ဟုိတ္ႏူရဲဒဵပှာန္ဂၜိဳင္၊ ရဲကၜတ္အာေကၜာန္စဍဳင္သအာင္ဂၜိဳင္၊ ဂဥဳဲၐူမာဲျပးတိတ္ဂၜိဳင္မံင္တုဲ ဍဳင္ဂမၜိဳင္ေအင္ဒုင္ ဟြံမာန္ပၚပါဲကေရပ္ဂရတ္ ထပုိတ္ကၜဳင္ပေရင္ပုိန္ျဒပ္ပေရင္႐ုီဗင္တအ္ေလဝ္ႏြံဗြဲမဂၜိဳင္ရ။ ညးတာလ်ဳိင္အလႝုအသ႘ ပှာန္တအ္ တိတ္အာဍဳင္မၛးမၢး ဒဒုင္ထၐးဆႏၵဒးဂြဒးပါဲက်ာ္ၾသ႘ပၜိဳတ္မံင္ဗြဲမေလာန္ရ။ ဘဝဗီုဗီုဏံတန္တဵအာလအ္အ္ မာန္ဟြံေသင္ဂွ္ ဆိင္ဆဒးမာန္ေရာင္။

ပၜန္ဂတးဂကူေကာန္ဍဳင္အရင္တအ္ဂွ္ စႏူကလိုက္ကဿႝဳ(၈)ပန္မတုဲ မံက္ဂတဝ္ဂၜိဳင္ကၜဳင္ရ။ ပှာန္အပႜဲဍဳင္ဂြံကတႝုဒွ္၊ ေသှာတ္တၜအဝႝုပှာန္ဂြံမံက္ဂတဝ္ကၜဳင္ဂွ္ ဟုိတ္ႏူဟြံသၸသမၲီအေခါင္အရာေကာန္ဂကူ ဍႝဳဍဳက္ငၛိတ္ကလက္မံင္ဂကူ ေကာန္ဍဳင္အရင္တအ္ေရာင္ဂွ္ ကြးဘာတအ္ကီု ဂေကာံဗဿာတအ္ကီု ဂေကာံဂၜးတိတအ္ကီု တီညာတ္ကၜဳင္ရ။ ျပသှာ ဂကူေကာန္ဍဳင္အရင္တအ္ဂွ္ ဒွ္ျပသှာတံ၊ ျပသှာတံဏံေသာင္ကလးဟြံမာန္မၢး ျပသှာအဆက္က္တအ္ဂွ္ ေသာင္ကလး မာန္ဟြံေသင္ ညးတှဟ္တီညာတ္ကၜဳင္ရ။ ဟုိတ္ဂွ္တဲု အေခါင္ေကာန္ဂကူတအ္ ညံင္ဂြံကႝုဂွ္ ဂေကာံကုလသမဂၢေလဝ္ အာတ္မိက္ကၜဳင္ပိကႜိဳပ္တက္က်ာရ။ အကာဲအရာဏံဂွ္ ဝါဒငၛိတ္ကလက္ဂကူက်ျဗမ္ဆုတ္ကေလင္ရတဲု ပၜန္ဂတးဂကူ ေကာန္ဍဳင္အရင္တအ္ အံင္ဇှးဂြံေစဝ္လတူရေရာင္။ ပႜဲအကာဲအရာဏံနကႝုျဇဟတ္ပ႙ု ဗတုိက္သီအဝႝုဟြံမာန္ကၜာေလဝ္ ပ႙ုဆက္တုဲဒုင္တဝ္ေစှဟ္အာမာန္မၢးနကႝုအသိင္ညးဂမၜိဳင္ အေခါင္အရာပ႙ု ဒးမံက္ကၜဳင္တြႝဳေရာင္။ မူဟုိတ္ေရာဟီုမၢး မှိဟ္မြြဲဂေကာံေဍာတ္ ကႝုမံင္ဒဒုိက္ကုမှိဟ္ဂမၜိဳင္ဂွ္ မှိဟ္ဂမၜိဳင္တက္ထ႐ုိဟ္ေဖ်ံတြဳႝေရာင္။

ပႜဲကႝုပေရင္ဍဳင္ကြာန္တၛဲဏံ အႏၲရာယ္ေဇှာ္ေဇှာ္ႏြံမံင္လၲဴပ႙ုမြဲသာ္ပၜန္ဂွ္ ပေရင္ဂကူတှဟ္ဍိဳက္လုပ္ကၜဳင္အပႜဲဗြိဳင္ ေဒသဂကူပ႙ုရ။ ဂကူမန္ပ႙ုဂွ္ ေကၜာန္စပႜဲဍဳင္ကြာန္ဇကုစဟြံဖဲဂးတဲု ေဂၜာဲတိတ္အာဍဳင္မၛး၊ မှိဟ္အဝဲေကၜာန္စမာန္ ဝုတ္တ္ဗၜာဲဗၜာဲကဿာဲကဿာဲထဵထဵတအ္တိတ္အာဍဳင္မၛးဂၜိဳင္တုဲ မှိဟ္ဂြံေကၜာန္ကၜအ္ေကၜာန္ဗၛေကၜာန္ၐႝု ေကၜာန္က ေအာန္ေစွ္အာ ဗြဲမေလာန္ရ။ ေကၜာန္ကေမၜာန္ေဒသမန္ေအာန္အာမၢး ေကာန္ကေမၜာန္ႏူမၛးေတံ ေဇြာဝ္လုပ္ကၜဳင္ရ။ ေတဿင္မြဲသာ္ပၜန္ ေလာန္ကၜဳင္ၐါပိသှာံေတံ အခိင္ငၛဳဟ္ထၐုိတ္ခုိဟ္ဂွ္မန္တအ္ဂွ္ ဒးေကတ္ေကာန္ကေမၜာန္ဗြဲမဂၜိဳင္တဲု ဗဿာႏူအညာေတံ ေဂၜာဲေစွ္ကၜဳင္ဂၜိဳင္ကႝုလၛီဠက္ရ။ ပႜဲဍဳင္ကြာန္ေဍံမြဲတၛဲမြဲလၛီညးေကာ္အဲေကာ္ကေမၜာန္ဆက္မံင္ဂွ္ သြက္ေဍံတအ္ဒွ္ဗီုမန္တအ္ ဂစာန္အာဍဳင္မေလဝ္ယၽွာကီုရ။ ခုိဟ္ႏူမန္တအ္အာမေလဝ္ယၽွာဍဳင္ေသံဂွ္ ဗၜာဲသဿိင္ေလဝ္ေဍံတအ္ဟြံဒးေဖက္အေရဝ္ေဍံ၊ လိက္ေဍံေလဝ္ေဍံစကာဂြံတဲု မှိဟ္ႏြံအဝႝုတအ္သီုစႝုဒှါမံင္ကုေဍံတအ္ရ။ ေဒသဍဳင္မန္ပ႙ုတၛဲဏံ ဂကူဗဿာၐုိတ္လႝုလုပ္ေဖ်ံဂြံ သဇုိင္ဂွ္ ပႜဲဗြိဳင္ဍဳင္ညးကြာန္ညးညာတ္အဲညာတ္ရ။ မှိဟ္တအ္ဏံကေမၜာန္ဆက္မံင္မၢး ကေလင္စဵဟြံေသင္၊ ေဖ်ံသဇုိင္တုဲ ေတၛတ္ပ႙ုညံင္တှံျဇဲငၛိတ္ဆုေရာင္။ ပႜဲဍဳင္တိဗက္ဂကူၾကက္လုပ္ဂြံပြဳိင္(၅၀)သှာံဂွ္ ၾကဳက္ဓလီုဂြံအာတုဲတိဗက္တအ္ ဒးေၾကပ္မံင္ရ။ ဍဳင္တ႘မဝ္ဗဿံက္ေအန္ဒဝ္န႘ယ်ွာလုပ္အာဂြံပြိဳင္(၂၄)သှာံဓဝ္ဂွ္ ၐုိန္ကေလင္ဂြံသၜးပြးကၜာေလဝ္ ဂကူေအန္ ဒဝ္န႘ယၽွာဗြဲမဂၜိဳင္ေဖ်ံသဇုိင္တုဲ အေရဝ္လိက္ေအန္ဒဝ္န႘ယ်ွာဂွ္ ဒွ္အာဘာသာစကာ႐ုင္မြဲကီုရ။ ဂကူသအာင္လုပ္ကၜဳင္ဂွ္ မန္တအ္ေထက္ကႝုဒးစြံသတိ ေဇှာ္ေဇှာ္ဒးတီဒးဒှာတာေရာင္။ ဂကူမြဲမြဲဂြံေကၜံကၜက္ဂွ္ တိငၛိတ္တုဲေကၜံအာဟြံေသင္။ ဟုိတ္ႏူစုိတ္ဓါတ္သာသၸအ္ဂကူတှဟ္တအ္ငၛိတ္ဓလီုတဲု ေကၜံကၜက္အာေရာင္။

အကာဲအရာပၛံက္ပေရင္ဍဳင္ကြာန္တၛဲဏံ မန္တအ္ဒးစြံသတိေဇှာ္ေဇှာ္ဂွ္
(၁) ဘပဠလီဠါန္အလႝုအသ႘ပှာန္ဂွ္ ညံင္ဟြံဂြံဒးဒုင္၊
(၂) ျဇဟတ္မန္တအ္ညံင္ဟြံဂြံထကး၊ ဂေကာံဒုင္သၸတဝ္မုဲညံင္ဟြံမံက္၊
(၃) ဂကူတှဟ္တှဟ္ညံင္ဟြံဂြံလုပ္ေဖ်ံသဇုိင္ပႜဲဗိြဳင္တိဍာ္ဍဳင္ကြာန္ဇကု
ပိသာ္ဏံဂွ္ ဒးစြံသတိေဇှာ္ေဇှာ္ေရာင္။
(၁) အလံုဂကူမန္တအ္ စုိတ္ဓါတ္ဆာန္ဂကူညံင္ေသၢာံသၜဳင္ ညံင္ေသၢာံျမဟ္ျမဵကၜဳင္မာန္ကေမၜာန္နာနာ နဲကဲနာနာ ဒးေကၜာန္ေရာင္။
(၂) အလံုဂကူမန္တအ္ ဍဳင္လႝုကြာန္လႝုစုိပ္စုိပ္ တာလ်ဳိင္ပေရင္ဂကူ မြဲမြဲဗီုဒးယိုက္ေဂၜင္အာေရာင္။
(၃) ဂေကာံေကၜာန္မံင္ပေရင္ဂကူဖအုိတ္တအ္ဂွ္ ဒးဆက္စပ္ပည႘ပညပ္႐ုီဗင္ပံင္ေတာဲအာညးသကအ္ေရာင္။
(၄) ျဇဟတ္တုိင္ျဇဟတ္ၾကက္သြက္ဂြံစႝုဒှာမင္မြဲဂကူဒပ္ပှာန္ဂကူပ႙ု ျဇဟတ္ဂြံေဇှာ္ဂွ္ ဒးေကၜာန္ဒးကႝုျဇဟတ္ေရာင္။
(၅) ပံင္ေတာဲကုျဇဟတ္ဂကူေကာန္ဍဳင္အရင္ဘဝတုပ္တအ္ နဗုီျပင္ဒပ္ပံင္ေကာံတုဲ ဒး႐ုန္ဂစာန္အာေရာင္။
(၆) ကုျဇဟတ္ဒီမဝ္ကေရျဇ႘ညးဒုင္တဲအေခါင္အရာ ဂကူေကာန္ဍဳင္အရင္တအ္ေပင္င္ ညးဒုင္တဲမူဒက္ပတန္ဍဳင္ ပံင္ေကာံေဇတ္တ္တအ္ဂွ္ ဒးပံင္ေတာဲအာေရာင္။
(၇) ကုဂေကာံနာနာသၸစှးကုဍဳင္ဂမၜိဳင္ သၸစှးကုဂၜးကဝ္ထံက္ဂလာန္႐ုီဗင္ပေရင္ေကာန္ဂကူ ပေရင္ဒီမဝ္ကေရျဇ႘ ေကုာံ အေခါင္အရာမှိဟ္တအ္ဂွ္ ဒးပံင္ေတာဲဆက္စပ္ေကၜာန္ၐုိတ္အာေရာင္။ နေလဿင္ကေမၜာန္တအ္ဏံ အလံုဂကူမန္တအ္ ေထက္ကႝုဒးဂစာန္ေကၜာန္အာည႘ည႘ေရာင္။ (နိေႆာဲ)

ခ်ဴ…. ၐုိပ္ဍာဲ

ဆက္ဗ္ွ...

ကေလင္သေရာပ္ေထာံ...

ကမၻာ့လူငယ္ ေခါင္းေဆာင္ ဇိုရာဖန္းႏွင့္ စကားစျမည္

Saturday, 06 March 2010 16:23 ဧရာဝတီ
E-mail Print
ၿဗိတိန္ႏုိင္ငံ အေျခစိုက္ ျမန္မာ့အေရး လႈပ္ရွားမႈအဖြဲ႕ (Burma Campaign UK) တြင္ ႏုိင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရး တာ၀န္ခံအျဖစ္ ေဆာင္႐ြက္ေနသူ ဇုိယာဖန္းကို မၾကာေသးခင္က World Economic ForumကYoung Global leader အေရြးခ်ယ္ ခံခဲ့ရျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ဧရာ၀တီ သတင္းေထာက္ ကုိေထြးက ဆက္သြယ္ ေမးျမန္းထား သည္မ်ားကို ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။

အသက္၂၉ ႏွစ္ ရွိ ဇုိယာဖန္းသည္ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္ ျမန္မာစစ္အစိုးရကိုေတာ္လွန္တိုက္ခိုက္ေနသည့္ ကရင္တိုင္းသား အဖြဲ႕ တဖြဲ႕ျဖစ္ေသာ ကရင္အမ်ိဳးသား အစည္းအ႐ုံး(KNU) အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉးေဟာင္း ဖဒိုမန္းရွာ(ကြယ္လြန္)၏ သမီးျဖစ္သည္။

ဖဒိုမန္းရွာသည္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၄ ရက္ေန႔က ထိုင္းျမန္မာ နယ္စပ္ တေနရာတြင္ အမည္မသိ ေသနတ္ သမားမ်ား၏ လုပ္ႀကံမႈေၾကာင့္ ကြယ္လြန္ ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။

ဇုိယာဖန္းသည္ လက္ရွိတြင္ ၿဗိတိန္ႏုိင္ငံ လန္ဒန္ၿမိဳ႕၌ ေနထုိင္လ်က္ ျမန္မာ့ ဒီမိုကေရစီ အေရး၊ လူ႔အခြင့္အေရး ဆိုင္ရာမ်ားကို လႈပ္ရွား ေဆာင္႐ြက္ေနၿပီး Little Daughter: A memoir of survival in Burma and the west အမည္ရွိ သူ၏ ဘ၀ ျဖတ္သန္းမႈ အေတြ႕ အႀကံဳမ်ားကို ေရးသား ထားေသာ စာအုပ္ တအုပ္ကိုလည္း ထုတ္ေ၀ထားသည္။

ေမး။ ။ World Economic Forumကေပးတဲ့ Young Global leader အေရြးခ်ယ္ခံရတဲ့ အတြက္ ဘယ္လိုခံစားရပါလဲ။ ဘာေျပာခ်င္လဲ။

ေျဖ။ ။ က်မေပ်ာ္ရႊင္ၿပီးေတာ့ ေက်နပ္မိပါတယ္၊ ဒါက က်မရဲ႕ေအာင္ျမင္တဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြကို ေဖာ္ျပတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ က်မရဲ႕လႈပ္ရွားမႈေတြက အဓိကအားျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့ ျပည္သူလူထု အားလုံး အတြက္ေပါ့ေနာ္ ဒီမိုကေရစီေရးေရာ၊ လူ႔ အခြင့္ အေရးေရာ တုိင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစုေတြအားလုံးအတြက္ ျဖစ္လို႔ က်မ၀မ္းသာမိ ပါတယ္။

ျပည္တြင္းမွာ ေနလို႔မရလို႔သာ ေလာေလာဆယ္ ၿဗိတိန္မွာ အေျခစိုက္ေနေပမယ့္ ျမန္မာျပည္အေရးကုိ Burma Campaign UK နဲ႔ လႈပ္ရွားေနပါတယ္၊ ျပည္ပမွာေရာက္ေနတဲ့ လူငယ္တေယာက္အေနနဲ႔ေပါ့ေနာ္ က်မရဲ႕တိုင္းျပည္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ႔ပါဘူး၊ အဲဒါေၾကာင့္ အျခား လူေတြနဲ႔ တြဲလုပ္ၿပီးေတာ့ လုပ္ရင္းနဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈေတြ ပိုရလာတယ္လို႔ က်မ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

ေမး။ ။ ဆုခ်ီးျမႇင့္ျခင္းခံရတဲ့ အတြက္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးကို ဘယ္လုိ အက်ိဳးရလဒ္ေတြ ရလာႏိုင္လဲ။

ေျဖ။ ။ ပထမအဆင့္အေနနဲ႔ ျမန္မာျပည္အေၾကာင္းကို တခါမွ မသိဘူးတဲ့လူေတြက ျမန္မာျပည္အေရးကို ပိုသိလာမယ္၊ ပိုနားလည္ လာမယ္၊ ဒီ Young Global leader ဆုကေန တဆင့္ေပါ့၊ အဲဒါဘာျဖစ္လဲဆိုေတာ့ အစည္းအေ၀းေတြမွာ တက္ေရာက္လာတဲ့ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ေရာ၊ စီးပြားေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ သြားေတြ႔ၿပီးေတာ့ ျမန္မာျပည္ အေၾကာင္းကို ေျပာျပခြင့္ရမယ္၊ တင္ျပခြင့္ရမယ္၊ ေဆြးေႏြးခြင့္ရမယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္အေရးကို သူတုိ႔ ပိုၿပီးေတာ့မွ သိလာမယ္။

ဒုတိယ အဆင့္ကေတာ့ သိလာရင္ သူတို႔ ဘာေတြ ကူညီရမလဲဆိုတာကို ဆုံးျဖတ္မယ္၊ သူတို႔ လုပ္ေပးႏိုင္တဲ့ အပိုင္းကေတာ့ ဒုကၡသည္ေတြကို လူသားျခင္း စာနာေထာက္ပံ့မႈ အကူ အညီ ေပးလို႔ရတယ္၊ သူတို႔ရဲ႕ အစိုးရအသီးသီးကို စစ္အစိုးရအေပၚမွာ ထိေရာက္တဲ့ ဖိအားေပးမႈေတြ လုပ္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုေပးလို႔ရတယ္၊ ၿပီးေတာ့ က်မတို႔ရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြကို ကူညီေပးလို႔ရတယ္။

ေမး။ ။ ျမန္မာျပည္က လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္ခံရတဲ့ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ဘာေျပာစရာရွိလဲ။
လက္ရွိ နယူးေယာက္မွာ လုပ္ေနတဲ့ သူတို႔ရဲ႕လႈပ္ရွားမႈအေပၚ ဘယ္လိုထင္လဲ။

ေျဖ။ ။ က်မအျမင္ဆိုရင္ အရင္တုန္းကထက္စာရင္ ျမန္မာျပည္မွာ အမ်ိဳးသမီးေတြက အခုဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ေလး ေျပာင္းလဲလာၿပီ၊ အရင္တုန္းက ဆိုရင္ က်မတို႔က ခံရတဲ့သူေတြ အေနနဲ႔ပဲ၊ ဒါေပမယ့္ အခုက်ေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေတြက ခံရတဲ့သူေတြ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ သူတို႔က ထၿပီးေတာ့ စကားေျပာလာတယ္၊ စစ္အစိုးရကို သူတို႔ ျပန္ၿပီးေတာ့ အေရးယူႏိုင္ေအာင္ ႏိုင္ငံတကာကိုလည္း သူတုိ႔ အသိေပးၿပီ၊ ဥပမာ နယူးေယာက္မွာလုပ္တဲ့ဟာက တကယ့္ကို ေကာင္းတဲ့ပြဲပဲ။

စစ္အစိုးရ လုပ္တဲ့ဟာက တကယ္ကို ႏိုင္ငံတကာက ဥပေဒကို ခ်ိဳးေဖာက္ေနတယ္၊ လူ႔အခြင့္အေရးကို ခ်ိဳးေဖာက္ေနတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ျပည္တြင္းထဲမွာရွိတဲ့ တိုင္းရင္းသား လူနည္းစုေတြကိုလည္း တိုက္ခိုက္ေနတယ္။

အေရွ႕ပိုင္းေဒသမွာရွိတဲ့ ကရင္ျပည္နယ္၊ ရွမ္းျပည္နယ္၊ ကရင္နီျပည္နယ္ေတြမွာ စစ္အင္အားသုံးၿပီးေတာ့ ျပည္သူလူထုကို ႏွိပ္စက္ေနတယ္၊ အိုးအိမ္ရြာေတြကို သူတို႔ ဖ်က္ဆီးတယ္၊ မီးရႈိ႕တယ္၊ အမ်ိဴးသမီးေတြကို မုဒိမ္းက်င့္ေနတယ္၊ လူထုကို ေပၚတာ အျဖစ္ဆြဲတယ္၊ အတင္းအဓမၼ အလုပ္လုပ္ခိုင္းတယ္၊ သတ္တယ္၊ ျဖတ္တယ္၊ ပစ္ခတ္တယ္၊ အဲဒါေတြက ႏိုင္ငံတကာရဲ႕ လူ႔အခြင့္ အေရးကုိ ခ်ိဳးေဖာက္ေနတာ၊ အဲဒါေၾကာင့္ အခု အမ်ိဳးသမီးအဖြဲ႔ခ်ဳပ္( ျမန္မာႏုိင္ငံ)နဲ႔ Nobel Women Initiative အဖြဲ႔ ဖြဲ႔ၿပီးေတာ့ စစ္အစိုးရကုိ ႏိုင္ငံတကာကေန ထိေရာက္စြာ အေရးယူဖို႔ ႀကိဳးပမ္းလုပ္ေနတာကို က်မက တကယ္ကို သေဘာက်တယ္၊ အားလည္း အားေပးတယ္။

ေမး။ ။ ျမန္မာျပည္က လူငယ္ထု အမ်ိဳးသမီးထုက ႏိုင္ငံေရးမွာ ပါ၀င္ လႈပ္ရွားမႈ နည္းေနတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘာေျပာခ်င္လဲ။

ေျဖ။ ။ အဲဒါက က်မတို႔ အရင္ကတည္းက ျမန္မာျပည္ရဲ႕ သဘာ၀ေပါ့ေနာ္၊ ယဥ္ေက်းမႈေပါ့ေနာ္၊ အမ်ိဳးသမီးေတြက အမ်ားအားျဖင့္ အိမ္မွာပဲ ေနတယ္၊ သားသမီးေတြကို ထိန္းေက်ာင္းတယ္၊ အိမ္အလုပ္ေတြပဲ လုပ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ အခုက်ေတာ့ အေျခအေနက ေျပာင္းလဲလာၿပီ၊ အမ်ိဳးသမီးေတြက ႏိုင္ငံေရးဘက္မွာ လႈပ္ရွားမႈေတြရွိသလို နည္းေတာ့ နည္းေသးပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ လူမႈေရး ဘက္မွာ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္၊ အမ်ိဳးသမီးက႑မွာေရာ၊ လူငယ္က႑မွာေရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိပါတယ္။

ရွမ္းျပည္နယ္တို႔၊ ကရင္ျပည္နယ္မွာတို႔ မွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ျဖစ္ပ်က္မႈေတြ တကယ့္ သတင္းေတြကို ႏိုင္ငံတကာမွာ ေရာက္ေအာင္ ထုတ္ေနတဲ့ အဖြဲ႔ အစည္းေတြက အမ်ားအားျဖင့္ အမ်ိဳးသမီး အဖြဲ႔အစည္းေတြပါ၊ အဲဒါေတြကို အမိ်ဳးသမီးေတြက ေဖာ္ျပႏိုင္ခဲ့တယ္၊ ဥပမာ- Shan Women Action Network၊ ကရင္ အမ်ိဳးသမီးအဖြဲ႔။ အဲဒါေၾကာင့္ က်မအျမင္မွာ ဒီလုိမ်ိဳး တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလဲမႈ ေတြ႔ရေတာ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ အမ်ိဳးသမီးပါ၀င္မႈ ပိုမ်ားလာမယ္လုိ႔ က်မ ျမင္ပါတယ္။

ေမး။ ။ ျပည္တြင္း၊ ျပည္ပ မွာရွိတဲ့ ျမန္မာ လူငယ္ေတြကို ဘာေျပာခ်င္လဲ၊ ဘာအႀကံဉာဏ္ေတြ ေပးခ်င္လဲ။

ေျဖ။ ။ က်မ အဓိက ေျပာခ်င္တာကေတာ့ အခုလက္ရွိ က်မတို႔ ျမန္မာျပည္အေျခအေနကို ျပန္ၾကည့္ရမယ္ဆိုရင္ အေျခအေနက မေျပာင္းလဲေသးေတာ့ ပိုၿပီးေတာ့ ဆိုးလာတယ္၊ လူထုက အရမ္းဒုကၡခံရတယ္၊ ဆင္းရဲတယ္၊ အဲသလုိျပန္ၾကည့္ရတဲ့ အခါမွာ ျပည္တြင္းမွာရွိတဲ့ လူငယ္ေတြေရာ ျပည္ပမွာရွိတဲ့ လူငယ္ေတြေရာ လူႀကီးေတြနဲ႔ အတူတြဲၿပီးေတာ့ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ေျပာင္းလဲမႈ တခုခု ျဖစ္လာႏိုင္ေအာင္ က်မတို႔ အကုန္လုံး ပူးေပါင္း လုပ္ေဆာင္ရမွာ၊ ကခ်င္၊ ကရင္၊ ရွမ္းျဖစ္ျဖစ္ အားလုံးေပါင္းၿပီးေတာ့ က်န္တဲ့လူမ်ိဳးစု ေတြနဲ႔ ေပါင္းၿပီးေတာ့ က်မတို႔လုပ္ေဆာင္ရမယ္၊ စစ္အာဏာရွင္ကုိ အျမန္ဆုံးက်ဆုံးသြားေအာင္ လုပ္ေဆာင္ရမယ္။

ဒီအတိုင္းဆိုရင္ တိုင္းျပည္က ဒီထက္ပိုၿပီးေတာ့ပ်က္စီးႏိုင္တယ္၊ မ်က္စိေတြ၊ နားေတြ ဖြင့္ၿပီးေတာ့ တိုင္းျပည္အတြက္ အက်ိဳးရွိမယ့္ အရာ တခုခု လုပ္ေပးပါလုိ႔ က်မက ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။

ေမး။ ။ ႏိုင္ငံတကာကလူငယ္ေတြနဲ႔ ျမန္မာလူငယ္ေတြၾကားထဲမွာဘယ္လုိကြာဟ ခ်က္ေတြရွိလဲ။

ေျဖ။ ။ ျပည္တြင္းထဲမွာရွိတဲ့ လူငယ္ေတြေရာ တိုင္းရင္းသားနယ္ေျမမွာရွိတဲ့ လူငယ္ေတြေရာ အမ်ားအားျဖင့္ သူတုိ႔မွာ အခြင့္အေရး ေတြ မရွိပါဘူး၊ ျဖစ္ႏုိင္တဲ့ လူငယ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္၊ လုပ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြရွိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အခြင့္အေရးမရွိေတာ့ သူတို႔ဘာမွ သိပ္မလုပ္ႏိုင္ဘူး၊ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ ဒုကၡသည္ စခန္းမွာေမြးၿပီးေတာ့ ႀကီးလာတယ္၊ ႀကီးလာလည္း ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္ရွိၿပီ ေရွ႕ေရးအတြက္ သူတို႔ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာလည္း မသိဘူး၊ က်မတို႔တိုင္းျပည္က လူငယ္ေတြအတြက္ အခြင့္အေရး သိပ္မရွိေပမယ့္ ႀကိဳးစားတဲ့သူေတြအတြက္ေအာင္ျမင္မႈရေနတယ္ဆိုတာကို ျမင္ရတယ္။

ေမး။ ။ အာဖရိကတုိက္ တန္ဇန္းနီးယားႏုိင္ငံမွာ ဆုရတဲ့သူေတြအားလုံး ေမလ ပထမ အပတ္မွာ ဆုံရင္ဘာေျပာဖုိ႔ စီစဥ္ထားပါ သလဲ။

ေျဖ။ ။ အဓိက က်မ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ အခု ျမန္မာျပည္ရဲ႕ လက္ရိွ အေျခအေနပါ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ အဲဒီမွာ တက္ေရာက္လာမယ့္သူေတြ၊ ေခါင္းေဆာင္ေတြက ျမန္မာျပည္အေၾကာင္းကုိ သိပ္ၿပီးေတာ့ သိၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။

ေမး။ ။ အနာဂတ္မွာ ဘာေတြလုပ္ဖုိ႔ ရည္ရြယ္ထားပါသလဲ။

ေျဖ။ ။ ပထမပုိင္းက ျမန္မာျပည္လူ႔အခြင့္အေရး၊ ဒီမုိကေရစီအေရး တုိ႔အတြက္ Burma Campaign UK ကေန ႏုိင္ငံတကာ လႈပ္ရွားမႈေတြ လုပ္မွာပါ။

ဒုတိယပုိင္းကေတာ့ လူသားခ်င္း စာနာမႈ ဆုိင္ရာ အကူအညီေတြနဲ႔ ပတ္သက္တယ္။ က်မ အေဖ၊ အေမအတြက္ က်မတုိ႔ ညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမေတြ ထူေထာင္ထားတ့ဲ ဖန္း ေဖာင္ေဒးရွင္း ဆုိတ့ဲ လူမႈေရးအသင္းကုိ က်မတုိ႔က ကရင္ျပည္နယ္မွာ ေလာေလာဆယ္ လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ကရင္ျပည္နယ္မွာ ရိွတ့ဲ ဒုကၡေရာက္ေနတ့ဲ ျပည္သူေတြရဲ႕ က်န္းမာေရး နဲ႔ ပညာေရးအတြက္ လုပ္ေပးဖုိ႔၊ ၿပီးေတာ့ ကရင္တုိင္းရင္းသားတုိ႔ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈကုိ ျပန္လည္ ထိန္းသိမ္း ျမွင့္တင္ႏုိင္ဖုိ႔ ရိွသလုိ ေရွ႕ဆက္ၿပီး လုပ္ေဆာင္သြားမွာ ျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ တဆက္တည္းမွာပဲ ၿဗိတိန္မွာ ေရာက္ေနတ့ဲ ကရင္ ဒုကၡသည္ ၅၀၀ ၀န္းက်င္အတြက္ က်မက ၿဗိတိန္မွာ ရိွတ့ဲ Karen Community Association ဆုိတ့ဲ ကရင္အဖဲြ႔အစည္းကေန ဖံြၿဖိဳးေရး လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ေဆာင္ဖုိ႔ ရိွပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ က်မရဲ႕အေျခခံ အလုပ္အကုိင္ေတြေပါ့ေနာ္။

ျမန္မာျပည္မွာ လုပ္မယ့္ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပဲြကုိ ဥေရာပႏုိင္ငံေတြက အသိအမွတ္ မျပဳဖုိ႔၊ မေထာက္ခံဖုိ႔ က်မတုိ႔ ေရွ႕ဆက္ၿပီး ေတာ့ လႈပ္ရွားမႈေတြ ဆက္လုပ္မယ္။ ဥေရာပသမဂၢကေန စစ္အာဏာရွင္ေတြကုိ ဒီထက္ပုိၿပီး ပိတ္ဆုိ႔မႈေတြ လုပ္ႏုိင္ဖုိ႔ ေတာင္း ဆုိတယ္။ ၿပီးေတာ့ တဆက္တည္းမွာပဲ ႏုိင္ငံတကာက ျမန္မာစစ္အစုိးရကုိ လက္နက္ေရာင္းခ်ေပးတာေတြကုိ ရပ္ဆုိင္းဖုိ႔၊ ျပည္တြင္းမွာ ရိွတ့ဲ ဒုကၡေရာက္ေနတ့ဲ ျပည္သူေတြအတြက္ လူသားခ်င္း စာနာမႈ အကူအညီေပးဖုိ႔အတြက္ က်မတုိ႔က ၿဗိတိန္ အစုိးရကုိ ေတာင္းဆုိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဥေရာပေကာ္မရွင္ကုိလည္း ေတာင္းဆုိတယ္၊ လႈပ္ရွားမႈေတြ ဆက္လုပ္မယ္။

ၿပီးေတာ့ က်မတုိ႔ လႈပ္ရွားမႈေနာက္တခုက ကမၻာ့ကုလသမဂၢကေန တဆင့္ ေကာ္မရွင္တခုကုိ ဖဲြ႔ၿပီးေတာ့ ျမန္မာစစ္အစုိးရကုိ ထိေရာက္တ့ဲ အေရးယူမႈ လုပ္ဖုိ႔ ေတာင္းဆုိတယ္။ အဲဒါကေတာ့ Crime against Humanity (လူသားေတြအေပၚ ရာဇ၀တ္မႈ က်ဴးလြန္တာကို ဆန္႔က်င္တဲ့) အဖြဲ႕ ေပါ့။ ။

ဆက္ဗ္ွ...

ကေလင္သေရာပ္ေထာံ...

တပ္ဖြဲ႔အသြင္ေျပာင္းေရး နအဖ၏ကမ္းလွမ္းခ်က္ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက ပယ္ဖ်က္

၀ီရ / ၄ ၾသဂုတ္ ၂၀၀၉ (ေခတ္ၿပဳိင္သတင္း)
နယ္ျခားေစာင့္တပ္အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းရန္ နအဖစစ္အစုိးရ၏ ကမ္းလွမ္းခ်က္ကုိ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက ပယ္ခ်လုိက္ၿပီး မြန္အမ်ဳိးသားတုိ႔အတြက္ ျမင္သာသည့္အခြင့္အေရး တစုံတရာ မေတြ႔ရသမွ် ၎၏တပ္ဖြဲ႔အား မည္သည့္အခါမွ် အသြင္ေျပာင္းလိမ့္မည္မဟုတ္ဟု ေျပာဆုိလုိက္သည္။

ပါတီ၏ ဗဟုိအလုပ္မႈေဆာင္ေကာ္မတီဝင္တဦးက “နယ္ျခားေစာင့္တပ္အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းဖုိ႔ နအဖရဲ႕ေတာင္းဆုိတာကုိ လုံးဝ လက္မခံႏုိင္ဘူးလုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ဗဟုိေကာ္မတီဝင္ အစည္းအေဝးက ဆုံးျဖတ္ခဲ့တယ္။ တုိင္းရင္းသားေတြရဲ႕အေရးကုိ အရင္ မေျဖရွင္းဘဲ တဖက္သတ္ က်င္းပမယ့္ နအဖတုိ႔ရဲ႕ ၂၀၁၀ ေ႐ြးေကာက္ပြဲက အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးဆီကုိ ဦးတည္ေနတာမဟုတ္ဘဲ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးအတြက္ အဆုိးဘက္ကုိသာ ဦးတည္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပါတီအေနနဲ႔ ဒီေရြးေကာက္ပြဲကုိ ပါဝင္ယွဥ္ၿပဳိင္မွာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ဆုံးျဖတ္တယ္။ တပ္ဖြဲ႔အသြင္ေျပာင္းဖုိ႔ နအဖတုိ႔ကမ္းလွမ္းထားတဲ့ ဌာေနျပည္သူ႔စစ္အဖြဲ႔အျဖစ္ကုိလည္း လက္မခံပါဘူး” ဟု ေခတ္ၿပဳိင္သုိ႔ ေျပာၾကားသည္။

အဆုိပါဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ားအား ဇူလုိင္ (၂၇) ရက္မွစ၍ ပါတီဗဟုိဌာနခ်ဳပ္တြင္ (၆) ရက္ၾကာ က်င္းပခဲ့သည့္ ပါတီဗဟုိေကာ္မတီဝင္မ်ား၏ အေရးေပၚအစည္းအေဝးမွ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ၎တုိ႔၏ မြန္အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္အား လက္ရွိတည္ေနရာအတုိင္း ဆက္လက္ထားရွိသြားမည္ဟုလည္း ထုိအလုပ္အမႈေဆာင္ေကာ္မတီဝင္က ေျပာသည္။

၎က “က်ေနာ္တုိ႔အပစ္ရပ္ၾကတုန္းက နဝတေရာ၊ အခုအုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ နအဖေရာ တရားဝင္အစုိးရ မဟုတ္ေသးဘူး။ ေနာက္တက္လာမယ့္ တရားဝင္အစုိးရနဲ႔ဘဲ ဒီကိစၥ (တပ္အသြင္းေျပာင္းေရး) အတြက္ ေဆြးေႏြးသြားမယ္။ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲ ၿပီးေျမာက္လုိ႔ တရားဝင္အစုိးရ တက္လာတဲ့အခ်ိန္အထိ က်ေနာ္တုိ႔တပ္ဖြဲ႔ေတြကုိ ဒီအရွိအတုိင္းပဲ ဆက္ထားသြားဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ အပစ္ရပ္အဖြဲ႔ေတြကုိ ဖိအားေပးၿပီး တပ္ဖြဲ႔အသြင္ေျပာင္းခုိင္းေနတာေတြကုိလည္း ရပ္တန္႔ေပးပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ေစခ်င္ရင္ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒကုိ အတုိက္အခံအားလုံး၊ အင္အားစုအားလုံး ပါဝင္တဲ့ ျပန္လည္သုံးသပ္ရမယ့္အပုိင္းေတြကုိ အရင္လုပ္ေပးပါလုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ေတာင္းဆုိပါတယ္” ဟု ေျပာၾကားသည္။

တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးေပါင္းစုံ ခ်စ္ၾကည္ညီၫြတ္ေရးႏွင့္ ျပည္သူလူထု၏အက်ဳိးကုိ ေရွး႐ႈေသာအားျဖင့္ လက္ရွိျဖစ္တည္ေနသည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတုိင္း ဆက္လက္တည္ၿမဲေစလုိေသာ္လည္း အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးသည္ နအဖအေပၚတြင္သာ မူတည္ေၾကာင္း မြန္ျပည္သစ္ပါတီက သတိေပးထားသည္။

တပ္ဖြဲ႔အသြင္ေျပာင္းရန္ အျခားအပစ္ရပ္အဖြဲ႔မ်ားအား နအဖက စစ္ေရးအရ ဖိအားေပးမႈမ်ား ရွိေသာ္လည္း မြန္ျပည္သစ္ပါတီအား ယခုအခ်ိန္အထိ အလားတူ ဖိအားေပးမႈမ်ဳိး မရိွေသးေၾကာင္း သိရသည္။

က်င္းပၿပီးစီးသြားသည့္ အေရးေပၚအစည္းအေဝးမွ ပါတီ၏သေဘာထားအား လာမည့္ၾသဂုတ္ (၅) ရက္တြင္ က်င္းပမည့္ မြန္အမ်ဳိးသားေတာ္လွန္ေရးေန႔တြင္ နအဖစစ္အစုိးရထံ တင္ျပသြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း အဆိုပါအလုပ္မႈေဆာင္ေကာ္မတီဝင္က ႐ွင္းျပသည္။

မြန္ျပည္သူတုိ႔၏ သေဘာထားကုိလည္း အေရးေပၚအစည္းအေဝး မတုိင္မီကာလမ်ားတြင္ သြားေရာက္ေကာက္ယူခဲ့ရာ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးျပႆနာရပ္မ်ားအား ပြင့္လင္းညင္သာသည့္နည္းျဖင့္သာ ေျဖရွင္းသြားရန္ ျပည္သူအမ်ားစုက လုိလားၾကသည္ဟု သိရသည္။

မြန္ျပည္သစ္ပါတီသည္ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္တြင္ စစ္အစုိးရႏွင့္ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး ျပဳလုပ္ခဲ့ၿပီး ၎တုိ႔၏ ေတာင္းဆုိခ်က္မ်ားကုိ လက္မခံသျဖင့္ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္တြင္ စစ္အစုိးရ၏ အမ်ဳိးသားညီလာခံသုိ႔တက္ေရာက္မႈအား ဖ်က္သိမ္းခဲ့သည္။

ဆက္ဗ္ွ...

ကေလင္သေရာပ္ေထာံ...

မြန္ျပည္သစ္ ပါတီ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ရခိုင္ေခါင္းေဆာင္မ်ား ၾကိဳဆို

ျမန္မာ့နအဖ စစ္အစိုးရမွ အပစ္ရပ္အဖြဲ႕တဖြဲ႕ ျဖစ္သည့္ မြန္ျပည္သစ္ ပါတီအား နယ္ျခားေစာင့္ တပ္ဖြဲ႕စည္းရန္ ဖိအားေပးမႈ အေပၚ မြန္ျပည္သစ္ ပါတီက ျပတ္ျပတ္သားသား ပယ္ခ်လိုက္သည့္အတြက္ ရခိုင္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ၾကိဳဆိုခဲ့ၾကသည္။

ရခိုင္ ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (ျပည္ပ) ဥကၠဌ - လႊတ္ေတာ္အမတ္ ဦးထြန္း၀င္းက မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မွာ အဖိႏွိပ္ခံ ျမန္မာတိုင္းရင္းသား ျပည္သူတရပ္လံုး၏ ဆႏၵကိုေရာင္ျပန္ဟပ္ ေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ျဖစ္သျဖင့္ၾကိဳဆိုရျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ယခုကဲ့သို႕ ေျပာသည္။

"နယ္ျခားေစာင့္တပ္ ဖြဲ႕ စည္းေရးကိုသာ လက္ခံ လိုက္ရင္ လံုး၀ ဆံုးရံႈးမႈ ေတြနဲ႕သာ ၾကံဳေတြ႕ ရင္ဆိုင္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ မြန္ျပည္သစ္ ပါတီက နအဖ နယ္ျခားေစာင့္ တပ္ဖြဲ႕စည္းေရး အတြက္ ဖိအား ေပးေနတာကို အခုလို ျပတ္ျပတ္သားသား ပယ္ခ် လိုက္တာကို ကၽြန္ေတာ့္ အေနနဲ႕ လံုး၀ ေထာက္ခံ ၾကိဳဆိုပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လည္းဆိုေတာ့ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲ ရလာဒ္ကို ေဖာက္ဖ်က္ျပီး ၂၀၀၈ ခုႏွစ္က ျပဳလုပ္တဲ့ အတုေယာင္ ညီလာခံက ထြက္လာတဲ့ ဖြဲ႕စည္း အုပ္ခ်ဳပ္ပံုနဲ႕လုပ္မယ့္ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲကို ကၽြန္ေတာ့္ အေနနဲ႕ လံုး၀ အယံုၾကည္မရွိတဲ့ အတြက္ ခုလို နယ္ျခားေစာင့္တပ္ ဖြဲ႕စည္းျပီး ေရႊးေကာက္ပြဲ ၀င္ပါဆိုတဲ့ နအဖတိုက္တြန္းခ်က္ကို သူတို႕က ပယ္ခ်လိုက္တဲ့ အတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။"

ရခိုင္၀ါရင့္ ေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္ တဦးျဖစ္သူရခိုင္ျပည္ လြတ္ေျမာက္ေရးပါတီ ဒုဥကၠဌ ခိုင္စိုးႏိုင္ေအာင္ကလည္း သူအျမင္ကို ယခုကဲ့သို႕ေျပာသည္။

"အခုလို မြန္ျပည္သစ္ပါတီက ပယ္ခ်လိုက္တာက မြန္ျပည္နယ္နဲ႕ မြန္လူမ်ိဳးေတြ အတြက္ အက်ိဳးမပါတဲ့ အတြက္ ပယ္ခ် လိုက္တာ ျဖစ္တယ္လို႕ ယူဆပါတယ္။ မြန္ျပည္သစ္ ပါတီနဲ႕ မြန္အမ်ိဳးသား တပ္မေတာ္ဟာ ကိုယ္ပိုင္ ျပဌာန္းခြင့္နဲ႕ စစ္မွန္ေသာ ဖယ္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ေရး အတြက္ စြမ္းစြမ္းတမံ တိုက္ပြဲ ၀င္ေနတဲ့ အဖြဲ႕အစည္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႕တိုက္ ပြဲ၀င္ေနတာနဲ႕ နဖအက ေတာင္းဆို အက်ပ္ကိုင္ေနတာဟာ လြဲေခ်ာ္ေနတဲ့ အတြက္ ပယ္ခ် လိုက္တာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္တို႕ ၾကိဳဆိုၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။"

ရခိုင္ ရဟန္းပ်ိဳမ်ား သမဂၢ ဥကၠဌ အရွင္သီဟမွလည္း သူအျမင္ကို ယခုကဲ့သို႕ ေျပာသည္။

"အခုလို မြန္ျပည္သစ္ပါတီက နဖအ ဖိအားေပးတာကို ပယ္ခ် လိုက္တဲ့အတြက္ အတိုက္အခံ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ ပါတီေတြ အေနနဲ႕ ၀မ္းသာ အားရစရာ ျဖစ္ပါတယ္။ နအဖ ဖြဲ႕စည္းပံုကို လက္ခံ ထားၾကတဲ့ အဖြဲ႕စည္းေတြကလည္း နအဖရဲ႕ တဖက္သတ္ လုပ္ရပ္ အေပၚ သိပ္ေက်နပ္ၾကတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အေျခအေန တခုခု အရ လက္ခံ ထားၾကတာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ တိုင္းရင္းသား အခြင့္အေရး ဆိုတာကလည္း ခုေရးဆြဲထားတဲ့ နအဖ ဖြဲ႕စည္း အုပ္ခ်ဳပ္ပံုထဲမွာ ဘာမွ ပါတာ မဟုတ္ဘူး။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တိုက္ပြဲ ၀င္လာခဲ့တဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြ အေနနဲ႕ အခြင့္အေရး ဘာမွ မပါတဲ့ ဖြဲ႕စည္းပံုကိုသာ လက္ခံခဲ့ၾကရင္ တိုင္းရင္းသားေတြ အသက္ေသြးေခၽြးေတြကို ေပးျပီး တုိက္ပြဲ၀င္လာခဲ့တာဟာ ဘာမွ အက်ိဳးမရွိပါဘူး။ မြန္ျပည္သစ္ ပါတီရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို နအဖ စစ္အစိုးရကလြဲျပီး ျမန္မာျပည္သူတရပ္လံုးက ၀မ္းသာ အားရ ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႕ ဦးဇင္း ယံုၾကည္ပါတယ္။"

ထိုင္းနိုင္ငံတြင္ အေျခစုိက္ေသာ ရခိုင္ျပည္လံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားႏွင့္ လူငယ္မ်ား အစည္းအရံုးမွ အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴး ကို ေအာင္မင္းဦး မွ သူအေနႏွင့္ ေထာက္ခံ ၾကိဳဆိုေၾကာင္း ယခုကဲ့သို႕ ေျပာသည္။

" အခုလိုပယ္ခ် လိုက္တာက ေကာင္းပါတယ္။ ျဖစ္လည္းျဖစ္ထိုက္ ပါတယ္။ တျခားအဖြဲ႕အစည္း ေတြ အေနနဲ႕ လည္း အခုလို ျဖစ္ေစခ်င္ ပါတယ္။ နအဖက နယ္ျခားေစာင့္တပ္ ဖြဲ႕စည္းဖို႕ကမ္း လွမ္းတာကို လက္ခံၾကတဲ့ အဖြဲ႕ေတြအတြက္လည္း ဘာမွအက်ိဳး မရွိပါဘူး။ ခုလို မြန္ျပည္ သစ္ပါတီ အေနနဲ႕ နအဖရဲ႕ အက်ပ္ကိုင္ ဖိအားေပးမူကို ပယ္ခ်လိုက္တဲ့အတြက္ နအဖရဲ႕ ဖိအားေပးမႈေတြကို ခံလာ ရႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ႏိုင္ငံေရးအရ ဘာမွအက်ိဳးမရွိတာကို လက္မခံဘဲ ပယ္ခ်လိုက္တဲ့ အတြက္ ဒါကို အေကာင္းဘက္က က်ေနာ္တို႕ ရွဳ႕ျမင္ သံုးသပ္ပါတယ္။"

မြန္ျပည္သစ္ ပါတီကို နအဖမွ နယ္ျခားေစာင့္တပ္ ဖြဲ႕စည္းရန္ အက်ပ္ကိုင္ဖိအားေပးမူ အေပၚ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက ပယ္ခ်လိုက္ျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ရခိုင္ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ သေဘာထား အျမင္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ <<Source>>

ဆက္ဗ္ွ...

ကေလင္သေရာပ္ေထာံ...

ေ႐ြးေကာက္ပြဲကုိ မြန္ႏုိင္ငံေရးပါတီႀကီးမ်ား မေထာက္ခံ မြန္ျပည္သစ္ကုိ လက္နက္မခ်ခုိင္းရန္ တုိင္းမႉးအာမခံ

၀ီရ / ၃၀ ဇန္န၀ါရီ ၂၀၀၉
ေခတ္ၿပဳိင္သတင္း

ၿပီးခဲ့သည့္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္က စစ္အစုိးရ အတည္ျပဳခဲ့ေသာ ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒမူၾကမ္းကုိ ထပ္မံျပင္ဆင္ျဖည့္စြက္ျခင္းမ်ား မလုပ္ေဆာင္ပါလွ်င္ ၎တုိ႔ႀကီးမႉးက်င္းပမည့္ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲကုိ လက္နက္ကုိင္ အပစ္ရပ္အဖြဲ႕အစည္းႀကီးတဖြဲ႕ျဖစ္သည့္ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ အပါအဝင္ မြန္တုိင္းရင္းသားကုိယ္စားျပဳ ႏုိင္ငံေရးပါတီတုိ႔က ပူးေပါင္းပါဝင္မည္မဟုတ္ေၾကာင္း သိရသည္။

ယခုလ (၁၇) ရက္ေန႔က က်င္းပၿပီးစီးခဲ့ေသာ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ၏ သတၱမအႀကိမ္ေျမာက္ ပါတီညီလာခံ၌ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ရာတြင္ မြန္ျပည္သူတုိ႔အတြက္ အက်ဳိးရွိသည့္ ေရြးေကာက္ပြဲ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ မိမိပါတီအေနျဖင့္ ဝင္ေရာက္အေရြးခံမည္ မဟုတ္ေၾကာင္း ပါတီေျပာခြင့္ရပုဂၢဳိလ္ ႏုိင္ငံျခားမဟာမိတ္ဆက္ဆံေရး႐ုံး တာဝန္ခံ ႏုိင္ေအာင္မေငးက ေျပာသည္။

၎က “က်ေနာ္တုိ႔ပါတီက ဒီအေျခခံဥပေဒမူၾကမ္းကုိ ျဖည့္စြက္တာေတြ၊ ျပင္ဆင္တာေတြ အဆုိျပဳတာလည္း နအဖတုိ႔က လ်စ္လ်ဴ႐ႈခဲ့တယ္၊ ပယ္ခ်ခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီဥပေဒမူၾကမ္းဟာ မြန္ျပည္သူေတြအတြက္ အက်ဳိးမ႐ွိဘူးလုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ သုံးသပ္ေဆြးေႏြးၾကၿပီး ပါတီရဲ႕ညီလာခံမွာ ေရြးေကာက္ပြဲ မဝင္ေရး ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကုိ ခ်ခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။ နအဖ အေနနဲ႔ အေျခခံဥပေဒမူၾကမ္းကုိ ျပင္ဆင္သင့္တာေတြ ျပင္ဆင္ေပးမယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ပါတီက ဒါကုိ ျပန္စဥ္းစားေပးမယ္” ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၾကားသည္။

မြန္ျပည္သစ္ပါတီသည္ တုိင္းရင္းသားအခြင့္အေရးအတြက္ ျမန္မာႏုိင္ငံ စစ္အစုိးရအဆက္ဆက္ႏွင့္ (၃၆) ႏွစ္ၾကာ စစ္ခင္းေတာ္လွန္ခဲ့ၿပီး ႏုိင္ငံေရးျပႆနာမ်ားကုိ ႏုိင္ငံေရးနည္းအရ ေျဖရွင္းရန္ လြန္ခဲ့ေသာ (၁၄) ႏွစ္ခန္႕က အပစ္အခတ္ရပ္စဲထားသည့္ အင္အားႀကီး တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကုိင္အဖြဲ႕အစည္းျဖစ္ၿပီး ၎တုိ႔၏ လက္ေအာက္ခံ မြန္အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ကုိလည္း စစ္အစုိးရလက္ေအာက္ခံတပ္အျဖစ္ ဝင္ေရာက္ခုိင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ လက္နက္ခ်ခုိင္းသည္ျဖစ္ေစ လက္ခံလိမ့္မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း ၎တုိ႔၏ ညီလာခံမွ ဆုံးျဖတ္ခဲ့သည္။

၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ အမတ္ (၅) ေနရာ အႏုိင္ရရွိခဲ့သည့္ မြန္အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ကလည္း မြန္ျပည္သစ္ပါတီ၏ ယင္းဆုံးျဖတ္ခ်က္ကုိ ေထာက္ခံအားေပးၿပီး အကယ္၍ နအဖအေနျဖင့္ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲ မတုိင္မီ သုံးပြင့္ဆုိင္ ေတြ႕ဆုံေဆြးေႏြးၿပီး ဥပေဒမူၾကမ္း အသစ္တစ္ရပ္ ျပန္လည္ေရးဆြဲမည္ဆုိပါက ပူးေပါင္းပါဝင္ မည္ဟု အဖြဲ႕၏ ဒု-ဥကၠ႒ ျဖစ္သူ ႏုိင္ေငြသိမ္းက ေခတ္ၿပဳိင္သုိ႕ ေျပာၾကားသည္။

“မြန္ျပည္သစ္ပါတီရဲ႕ ယခုလုိ ေရြးေကာက္ပြဲ မဝင္ေရး ရပ္တည္ခ်က္ကုိ ႀကဳိဆုိတယ္။ ဒီ ၂၀၀၈ အေျခခံ ဥပေဒမူၾကမ္းကုိ မသုံးဘဲ ဥပေဒမူၾကမ္းအသစ္တရပ္အတြက္ တုိင္းရင္းသားေတြနဲ႔၊ ဒီမုိကေရစီအင္အားစုေတြနဲ႔ နအဖတုိ႔က ေဆြးေႏြးၿပီး ျပန္လည္ေရးဆြဲၾကရင္ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႕ကလည္း ဝင္ေရာက္ပူးေပါင္းမယ္။ ဒီ ၂၀၀၈ ဥပေဒမူၾကမ္းကုိ မျပင္ဆင္သေရြ႕ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ၂၀၁၀ မွာ ဝင္ေရာက္အေရြးခံမွာ မဟုတ္ဘူး” ဟု ေျပာၾကားသည္။

ထုိ႔အတူ မြန္အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ (လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ) ႏွင့္ မြန္သံဃာေတာ္အရွင္သူျမတ္တုိ႔ကလည္း မြန္ျပည္သစ္ပါတီ၏ ရပ္တည္ခ်က္ကုိ ႀကဳိဆုိေထာက္ခံၾကေသာ္လည္း ယင္းရပ္တည္ခ်က္သည္ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ႏွင့္ စစ္အစုိးရအၾကား အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး သေဘာတူညီမႈ ပ်က္ျပယ္သြားႏုိင္ေသာေၾကာင့္ စုိးရိမ္ေၾကာင့္ၾကေန သည့္ ျပည္သူအမ်ားစုလည္း ရွိၾကေၾကာင္း သိရသည္။

မြန္ျပည္သူတုိ႔၏ ေလးစားၾကည္ညိဳျခင္း ခံရေသာ မြန္ျပည္နယ္မွ ဆရာေတာ္တပါးကမူ “မြန္ျပည္သစ္ပါတီရဲ႕ ယခုလုိရပ္တည္ခ်က္ကုိ ေထာက္ခံတယ္။ ဒါေပမယ့္ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး ပ်က္သြားတဲ့အထိ ျဖစ္သြားရင္ေတာ့ ျပည္သူလူထုရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြား၊ ဖြံ႕ၿဖဳိးေရးလုပ္ငန္းေတြနဲ႔ အေျခခံပညာေရးဆုိင္ရာ အခြင့္အေရးေတြကုိေတာ့ ျပန္လည္ဆုံး႐ႈံးမွာ ေသခ်ာတယ္” ဟု မိန္႕ၾကားသည္။

သုိ႔ေသာ္ မြန္ျပည္သစ္ပါတီကမူ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးကုိ မိမိတုိ႔ပါတီဘက္မွ အရင္ ဖ်က္ဆီးရန္ အစီအစဥ္မရွိေၾကာင္းႏွင့္ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးကုိ ဆက္လက္ ထိန္းသိမ္းသြားရန္ ႏွစ္ဖက္စလုံးတြင္ တာဝန္ရွိေၾကာင္း ႏုိင္ေအာင္မေငးက ေျပာၾကားသည္။

၎က ဆက္လက္၍ “က်ေနာ္တုိ႕ေပၚလစီ(မူဝါဒ)က မြန္လူမ်ဳိးေတြအတြက္ အာမခံခ်က္ တခုခု မရမခ်င္း လက္နက္ မဖ်က္သိမ္းဘူး၊ လက္နက္မခ်ဘူး၊ ပါတီကုိ အဖ်က္သိမ္းမခံဘူး။ စစ္အစုိးရဘက္က လက္နက္ဖ်က္သိမ္းခုိင္းတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လက္နက္ခ်ခုိင္းတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဖိအားေပးလာရင္ အျခားမြန္အဖြဲ႕အ စည္းေတြနဲ႔ မြန္သံဃာေတာ္ေတြ၊ မြန္ျပည္သူလူထုေတြဆီက အႀကံဥာဏ္ေတြကုိ ေတာင္းခံၿပီး အဲ့ဒီအေပၚမွာ အေျခခံၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ပါတီက ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်မယ္” ဟု ေျပာၾကားသည္။

မြန္ျပည္သစ္ပါတီအား လက္နက္ခ်ရန္၊ လက္နက္အပ္ရန္ ဖိအားေပးမည္မဟုတ္ေၾကာင္း အေရွ႕ေတာင္တုိင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္ တုိင္းမႉး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ သက္ႏုိင္ဝင္းက ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ေအာက္တုိဘာလတြင္းက ယင္းပါတီႏွင့္ ေနာက္ဆုံးေတြ႕ဆုံခဲ့စဥ္က ကတိေပးခဲ့ေၾကာင္း ၾကားသိရသည္။

အပစ္ရပ္တုိင္းရင္းသားပါတီအသုိင္းအဝန္းမ်ားမွ လာေသာသတင္းအရ ၎တုိ႔ေတာင္းဆုိေနေသာ အခြင့္အေရးတုိ႔ကုိ ေနာက္တက္လာမည့္ အစုိးရတြင္သာ တင္ျပၾကရန္ လက္ရွိစစ္အစုိးရက ျပန္လည္ အေၾကာင္းျပန္ခဲ့သည္ကုိ ေထာက္႐ႈျခင္းျဖင့္ စစ္အစုိးရအေနျဖင့္ အပစ္ရပ္အဖြဲ႕အစည္းမ်ားကုိ ဤအတုိင္း ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းသြားရန္ ဆႏၵရွိေၾကာင္းႏွင့္ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး သေဘာတူညီခ်က္ကုိ မဖ်က္ဆီးလုိေၾကာင္း ဆုိၾကသည္။

မြန္ျပည္သစ္ပါတီသည္ စစ္အစုိးရ ႀကီးမႉးက်င္းပေသာ အမ်ဳိးသားညီလာခံသုိ႔ ဗဟုိေကာ္မတီဝင္အဆင့္ တက္ေရာက္ခဲ့ရာမွ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ကစ၍ ေလ့လာသူအဆင့္သာ ဆက္လက္ေစလႊတ္ခဲ့သည္။

ဆက္ဗ္ွ...

ကေလင္သေရာပ္ေထာံ...